Irresistibly Yours, Enemy Mine

Chapter 2

4:27 AM – Manhattan

Tahimik ang buong silid. Tanging tunog ng air-conditioning at marahang paghinga ni Alaric ang naririnig.

Stine sat on the edge of the bed, nakabalot sa bedsheet, but her skin felt colder than the morning air.

Gising na siya bago pa sumikat ang araw. Bago pa maramdaman ng lalaking katabi niya ang bigat ng katotohanang binitawan niya kagabi.

Her first time.

Binaba niya ang tingin sa bedsheet. May bahid pa ng dugo. Lumingon siya sa lalaking mahimbing pa ring natutulog—walang kamalay-malay sa bigat ng nangyari.

Dapat wala ako rito.

Hinugot niya ang sarili mula sa kama, dahan-dahang tumayo. Napapikit siya saglit habang pinipilit balewalain ang kirot sa katawan. Hindi lang pisikal—mas emotional. Mas masakit.

Binalikan niya ang mga damit niya na nagkalat sa sahig. Isa-isang pinulot. Tahimik. Maingat. Parang ayaw niyang magising ang alaala ng gabing iyon.

Isinuot niya ang dress. Medyo lukot. Medyo basa. But she didn’t care.

Suot niya na ang heels nang huminto siya sa harap ng full-length mirror.

Namumugto ang mga mata niya. Ang labi niya ay may bakas pa ng halik. May marka sa balikat niya na gawa ng kagat.

Her heart clenched.

What the hell did I do?

Hinawakan niya ang gilid ng vanity counter. Huminga nang malalim. At nilunok ang luha na kanina pa gustong tumulo.

I always thought I’d give it to someone I loved.

Someone who’d hold me after.

Not someone I fought with my entire life.

Not someone who’d fall asleep…

…while I fall apart.

Lumapit siya sa nightstand, kinuha ang phone niya. Walang notifications, which was good. Ayaw niyang magpaliwanag. Ayaw niyang magsinungaling.

Tahimik niyang binuksan ang pinto ng suite.

Bago siya tuluyang lumabas, lumingon siya pabalik. One last time.

Si Alaric, nakahiga pa rin, isang braso ang nakapatong sa kumot. Wala siyang kaalam-alam.

Please… don’t look for me when you wake up, she whispered in her thoughts. Kalimutan mo na lang 'to. Gaya ng gusto kong gawin.

At tumalikod siya.

Lumabas ng pinto.

Sa Hotel Lobby. Tumawag siya ng taxi. Hindi siya humingi ng limo service. Ayaw niyang matunton. Gusto lang niyang mawala.

"Miss, are you okay?" tanong ng receptionist habang hinihintay niya ang sasakyan.

Ngumiti siya kahit basag.

"I just want to go home."

I left without a word.

Not because I didn’t care…

But because I cared too much.

And I hated myself for it.

Inside the Taxi. Umuupo si Stine sa likod nito, nakatingin sa malalamig na bintana habang unti-unting sumisikat ang araw sa Manhattan skyline. Ang mga ilaw ng lungsod ay unti-unting namamatay, pero sa loob niya — walang kahit anong liwanag.

Tahimik ang biyahe. Pero sa loob niya, maingay ang alaala.

Pinikit niya ang mga mata, hoping for peace.

Pero imbis na katahimikan, bumalik ang mga eksena ng kagabi.

Flashback – Few hours ago

“Alaric…” hingal niya habang ang labi nito’y bumaba sa leeg niya.

He growled against her skin. “You don’t know how much I want you.”

Yung init ng katawan nito, yung bigat ng katawan niya sa kama, the sound of his voice—lahat ng iyon bumabalik ngayon, masyadong malinaw.

“You feel so tight…”

And then the gasp. The moment he stilled.

Yung biglang takot sa mga mata nito. The blood. Her pain. His shock.

“Stine… you’re a…?”

Back to present – Taxi

Napadilat siya bigla.

Napakagat siya sa labi habang pinipigilan ang luhang gustong tumulo.

Hindi niya alam kung dahil ba sa hiya, sakit, o guilt.

Gusto niyang sigawan ang sarili niya.

Bakit mo 'to ginawa?

Bakit siya?

She clenched her fists on her lap.

Pakiramdam niya parang hindi niya na kilala ang sarili niya. Hindi siya ganito. Hindi siya basta-basta sumusuko. Pero sa harap ni Alaric… bumigay siya.

Sa isang gabi. Isang silid. Isang halik.

At ngayon, hindi na siya buo.

Akala ko strong ako.

Akala ko kaya kong i-separate ang puso sa katawan.

Pero mali ako.

Because every time I close my eyes…

I see him.

“Miss, are you okey?”

Napalingon siya sa driver. "Yeah... I'm fine."

Pero hindi siya fine.

Dahil kahit anong pilit niyang kalimutan, dumidikit pa rin sa balat niya ang init ng halik nito, ang hapdi ng unang beses, at ang titig ni Alaric nang nalaman nitong siya ay… inosente.

Flashback – His eyes

Ang gulat. Ang guilt. Ang pag-aalalang hindi niya inaasahan.

Hindi siya sanay makita si Alaric na ganon.

Walang yabang. Walang sarcasm. Just raw shock.

At kahit sandali lang, may nakita siyang concern doon.

Pero mas pinili niyang takasan ito… dahil kung hindi, baka nanatili siya.

Baka hinayaan niyang yakapin siya nito.

At baka mas lalo siyang masira.

I gave him something I saved for years.

Not because he asked for it.

But because my heart did.

And that scared me more than anything.

Taxi stops – Outside her temporary apartment

She paid. Got out.

Tahimik pa rin ang paligid. Pero sa loob niya, parang sigaw ng isang bagay na hindi niya maamin.

You don’t hate him, Stine. You never did.

Pagkapasok pa lang ni Stine sa unit, isinara niya agad ang pinto, naglakad papasok at… ibinagsak ang sarili sa sahig ng sala.

Bagsak. Tulala.

Walang ilaw. Walang tunog. Pero sa loob niya — parang may bagyong hindi tumitigil.

She wrapped her arms around herself. Huminga nang malalim. Nanginginig ang balikat.

At doon na siya napaiyak.

Tahimik. Walang hikbi. Pero masakit.

Yung luha na hindi niya na kayang pigilan.

I gave my virginity to that arrogant playboy?!

Binitiwan niya sa isip ang mga salitang ayaw niyang aminin kanina pa.

"Tangina mo, Stine," bulong niya sa sarili, nanginginig ang boses.

Hinampas niya ang throw pillow sa tabi. Muli. Muli.

“Anong pumasok sa utak mo kagabi?!”

Pumikit siya, hoping the memory would disappear—but instead, his face came rushing back. His hands. His body. His scent. His voice in her ear.

"You feel so damn perfect."

"Shut up," she growled through clenched teeth, pressing her palms against her ears.

Hindi totoo 'yon. Hindi importante 'yon. It was just s*x. JUST s*x.

Pero kahit ilang ulit niyang ulitin, hindi siya naniniwala.

At mas lalo siyang nasusuka sa sarili niya.

I thought I could handle it.

Na kaya ko ‘to.

Pero ngayon…

I feel used. Dirty. Stupid.

And worst of all... I miss the man who made me feel all those things.

Tumayo siya at mabilis na nagtungo sa banyo.

Binuksan niya ang shower. Hinubad ang damit. Tumapat sa malamig na tubig.

She scrubbed her skin like she could wash it all away — the memory, the guilt, the heat, the pain.

But it clung to her.

Parang marka. Parang kasalanan na hindi mabura.

I hate him. I hate myself more.

8:37 AM – Same Hotel Room, Manhattan

Mainit ang sinag ng araw na dumaan sa makapal na kurtina ng hotel suite.

Alaric stirred in bed, one arm thrown over a pillow, the other reaching toward the empty space beside him.

Wala.

Napabalikwas siya ng upo.

Empty sheets. Wrinkled. Slightly damp. Walang tao.

Hinaplos niya ang side ng kama. Basa pa ng init pero wala na siya. Umalis na.

Okay… chill. Maybe she just needed air or coffee. Right?

He scratched the back of his head, hinila ang bedsheet para takpan ang hubad na katawan, and leaned against the headboard. His body felt sore but satisfied. It should have been a good kind of tired.

Pero… bakit may bigat?

Bumaba ang tingin niya sa kumot.

And that’s when he saw it.

Blood.

Red. Subtle. Stained in the center.

His heart stopped.

She was a virgin? Realization hit him. He remebered last night. sya ang nakauna dito.

Tumayo siya. Biglang lumamig ang pakiramdam niya kahit mainit ang sinag ng araw.

He walked to the mirror, looked at himself — disheveled, shirtless, marked with faint scratches on his back.

Walang yabang sa mga mata niya ngayon.

Walang ngiti. Walang satisfaction.

Just… confusion. And something unfamiliar.

Guilt.

Why the hell didn’t I know?

She didn’t say anything.

She didn’t stop me.

But I should’ve felt it.

I should’ve known.

Bumalik siya sa kama. Umupo sa gilid. Tumungo.

He played last night over and over.

Yung mga ungol. Yung paungol niyang pangalan.

Yung pagkagat niya sa labi.

Yung pag-iyak niya—

Tangina.

What did I do?

Flashback – Her gasp

“Alaric…” hingal ni Stine.

Yung bigla niyang pagkakapit sa braso niya. Yung pag-hinto ng katawan niya sa kalagitnaan. Yung dugo.

He didn’t say it last night, but he knew the moment it happened.

Napakamot siya sa sentido.

“This wasn’t supposed to happen…”

“She’s Stine.”

Yung babaeng hindi niya matiis pero hindi rin niya kayang iwasan.

Yung palaging kaaway niya since they were teens.

Yung hindi niya naisip na may tinatago palang ganitong kahalaga.

Bakit hindi niya nakita?

Tumayo siya. Kinuha ang phone. No messages.

He opened i********:. Wala. Stories — blank. No tags. No posts.

She disappeared.

And it f*cking bothered him more than he expected.

Sh*t.

She left.

And I don’t know if I want her to come back…

Or if I deserve to chase her.

Tanging tiktak ng wall clock lang ang maririnig habang nakaupo si Alaric sa gilid ng kama, staring blankly at the floor.

His head was spinning with guilt, confusion, and that undeniable feeling of regret.

Then suddenly…

His stomach dropped.

Bigla siyang napatingin sa kama ulit.

Shit.

Mabilis siyang tumayo. Nilapitan ang bedside table. Hinila ang drawer.

Wala.

Tumakbo siya sa banyo. Binuksan ang trash bin. Kinapa.

Wala.

No wrapper. No condom.

Nothing.

He stumbled back, hitting the bathroom counter with the back of his thighs.

Tangina.

Bumilis ang t***k ng puso niya.

No. No. Fcking no.*

I didn’t use protection.

Not last night.

Not with her.

Not with… Stine.

Muling bumalik sa kama. Hinampas ang ulo sa palad. Frustrated. Furious.

How could I forget something that important?

His brain tried to rewind every second.

The kissing. The touching. The stripping.

Everything was rushed. Wild. Blinded by heat and pride and… whatever the hell that night was.

She didn’t stop me.

I didn’t ask.

And now? Now he might’ve just messed up everything.

What if she gets pregnant?

F*ck. What if…

What if this ruins her life?

What if she hates me even more now?

What if she already does?

He dragged a hand through his hair.

“This wasn’t just a one-night stand…”

His voice cracked a little.

“...this was her first time. And I didn’t even f*cking protect her.”

Biglang nag-ring ang phone niya — isa sa business delegates from the convention.

Pero hindi niya sinagot.

He couldn’t talk. Couldn’t think. Couldn’t even move.

All he could see was her face from last night.

The way she looked at him right before they fell asleep.

Vulnerable. Soft. Wala na yung asot-pusa glare.

Ngayon, baka galit na galit na ito sa kanya. Baka nagsisisi na ito ng sobra. Baka natatakot din.

And for the first time in a long time…

I’m scared too.