ตอนที่ 8 หย่าให้พี่ไม่ได้
1260 Words
ตอนที่ 8 หย่าให้พี่ไม่ได้
“เราหย่ากันเถอะ”
ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว หัวใจคล้ายกับหยุดทำงาน ลมหายขาดหาย
กับถ้อยคำกระชากความรู้สึกของเธอรุนแรง หัวใจแตกสลาย แทบจะกลายเป็นผุยผง
นัยน์ตากลมโตที่เคยเปล่งประกายสดใส ถูกกลบด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อล้น มองภาพชายตรงหน้าพร่าเลือน
“พะ...พี่พูดอะไรนะคะ” ราวกับหาเสียงตนเองไม่เจอ
เสียงถอนหายใจดัง กับสีหน้าอึดอัดคล้ายลำบากใจขณะมองสบตาสายตาหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา
“พี่ขอโทษนะณิดา...แต่พี่ ไม่อยากทำให้เธอต้องเสียเวลากับคนอย่างพี่อีก”
“หมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าเสียเวลา” ถามเสียงเบาราวกับสายลม
ขณะที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก สมองคล้ายหยุดทำงานไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาจะสื่อ
อธิษฐ์ลอบพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ราวกับมีใครเอาหินมาถ่วงไว้ ก่อนจะเอ่ยในคำที่เหมือนกับประหักประหารหัวใจเธอให้แทบแตกสลาย ดับสิ้นไปเสียตรงนั้น
“พี่ไม่ได้รักเธอ... ณิดา” ราวกับน้ำเย็นจัด ราดรดกลางศีรษะ
….
เวลาคล้ายกับหยุดเคลื่อนหมุน ทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงัก พร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย แหลกละเอียดแทบไม่มีชิ้นดี
นิษฐ์รัณดามองหน้าที่ตนรัก ด้วยความเจ็บปวด หยดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่รี่ขึ้นมาจนจุกแน่น
“ณิรู้...รู้มาตลอดว่าพี่ไม่ได้รัก” น้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจหล่อนเจ็บร้าว เสียดลึกราวกับมีมีดนับพันพุ่งเข้ามาทิ่มแทง
รู้อยู่เต็มอกว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีใจรักเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยมองเธอในแบบชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เขารัก เป็นเพียงน้องสาวข้างบ้าน เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท และยังเป็นเพื่อนรักของน้องสาวเขาเท่านั้น
เพียงแต่คิดปลอบใจ หลอกตัวเองมาโดยตลอด ว่าหลายปีมานี้จะทำให้เขามองเธอในแบบอื่นบ้าง รักเธอบ้างแม้สักเสี้ยวของหัวใจ
หล่อนหลอกตัวเองมาโดยตลอด หลงคิดว่าหากเขาไม่รัก ไม่ขอเธอแต่งงาน...
หล่อนเชื่อว่าที่ผ่านมาเขาจะต้องมีใจให้กับเธอบ้างไม่มากก็น้อย เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนอยากสร้างครอบครัวกับคนที่เขาไม่รักหรอก
“แต่ณิคิดว่า....จะทำให้พี่รักณิได้” กล่าวต่อด้วยเสียงสั่นเครือ
“อืม...พี่ขอโทษ พี่พยายามแล้ว” เขาก้มหน้าลงต่ำ พยายามไม่สบตาเธอ เพราะยิ่งเห็นสายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากลับรู้สึกเจ็บหนึบที่หัวใจตนเองขึ้นมา
“ไม่หย่าไม่ได้เหรอคะ....ทำไมต้องหย่าด้วย หรือว่าที่ผ่านมาณิอะไรผิดไป ณิยังดีไม่พอใช่ไหมคะ ณิพยายามไม่มากใช่ไหม” หล่อนพยายามเว้าวอนเขา หากเธอผิดพลาดที่ตรงไหน เธอจะแก้ไขให้เขาชอบจนได้
“ถ้าณิทำอะไรผิดไป ณิขอโทษได้ไหมพี่กลาง”
“ไม่...ณิไม่เคยทำอะไรผิด พี่เองที่ผิด”
“ถ้าพี่อยากให้ณิแต่งตัวสวย ๆ ณิก็จะแต่ง ถ้าพี่อยากให้ณิออกกำลังกายณิจะออกนะ หรือพี่อยากให้ณิแก้ไขตรงไหน...”
“พอเถอะณิดา...” อธิษฐ์ปรามด้วยความรู้สึกจุกแน่น อึดอัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ทั้ง ๆ ที่....อีกไม่กี่วัน จะถึงวันแต่งงานของเราอยู่แล้วนะคะ” หล่อนหลับตาแน่นอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลรินอาบแก้ม ขณะที่เขานั้นถึงกับเงียบไปนานหลายอึดใจ
“พี่จะจัดการทุกอย่างเอง”
“พี่จะจัดการอะไรคะ?”
“พี่จะบอกแม่พี่เอง”
“พี่กลาง...เราต้องเลิกกันจริง ๆ เหรอคะ ทำไมล่ะ...ถ้าณิไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมพี่ถึงอยู่กับณิ เหมือนที่ผ่านมาไม่ได้”
“พี่พยายามรักณิ อีกครั้งสักครั้งได้ไหม” หล่อนพยายามเว้าวอนอย่างคนไร้สติ หล่อนไม่เคยรู้สึกเสียศักดิ์ศรีเท่านี้มาก่อน สะอึกสะอื้นปากคอสั่น ขณะที่เขาก็ดูอึดอัดลำบากใจอยู่ไม่น้อย
ความเงียบนั้นช่างน่ากลัวสำหรับเธอเหลือเกิน ขณะที่เขากำลังนิ่งคิดถึงอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นั้น
หญิงสาวตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคาใจ ว่าถ้าหากเธอไม่ผิดอะไร แล้วทำไมเขาถึงต้องใจร้ายกับเธอได้มากถึงขนาดนี้
“พี่...มีคนอื่นใช่ไหม”
...
“ณิเห็น...ที่โรงบาลวันนี้” เพียงได้ยินประโยคนั้นเขาถึงกับงัน อยู่ในอาการตกตะลึงไปทันที
“เพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม พี่ถึงได้อยากเลิกกับณิ เขาเป็นใครคะ” หล่อนกลั้นใจถาม ทั้งที่เจ็บเจียนตาย แต่ก็ยังอยากที่จะได้ยิน ว่าผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้เขาตัดสินใจที่จะมาขอหย่ากับเธอ ทั้ง ๆ ที่ใกล้จะถึงวันวิวาห์อีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว
“เป้ย...เป็นคนรักเก่าพี่” สิ้นคำนั้นหล่อนก็รู้ได้ทันที ว่าแพ้ผู้หญิงคนนั้นทุกทางแล้ว ... คนรักฝังใจที่มีความทรงจำมากมาย โดยที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดลืมเลือนเลยสักครั้ง รูปภาพต่าง ๆ ของเธอและเขาที่ซ่อนอัลบั้มไว้ในเฟซบุ๊กโดยที่เขายังเก็บไว้ไม่คิดลบมันทิ้ง หรือแม้แต่ข้าวของบางอย่าง ที่เขาหวงแหน เก็บงำไม่ให้เธอรู้
หลายวินาทีที่เธอนิ่งเงียบงันไป ในใจของเธอยามนี้แหลกเหลวแทบไม่เป็นชิ้นดี
เมื่อชายที่เธอรัก เฝ้าภักดี มาตลอด กลับไม่เคยรักเธอเลย
หล่อนรวบรวมความกล้า กลั้นใจถามเขาย้ำซ้ำอีกครั้ง เหมือนต้องการให้ใจเธอเจ็บให้ถึงที่สุด
“แฟนเก่าพี่งั้นเหรอคะ”
“อืม”
“งั้น...คือพี่จะหย่ากับณิ เพื่อกลับไปหาเขา งั้นเหรอคะ” หล่อนกลั้นใจถาม ย้ำ ซ้ำเติมให้ใจตนเองเจ็บถึงที่สุด ทว่าคำตอบที่ได้ยินกลับมานั้นราวกับสายฟ้าฟาดเข้าที่ใจเธอ ให้ยิ่งเจ็บลึกจนแทบหายใจไม่ออก
“อืม...เขาไม่มีใคร เขาต้องการพี่” ราวกับฟ้าฟาดเข้ากลางใจเธอ สิ้นคำพูดนั้น มันยิ่งตอกย้ำให้เธอยิ่งรู้สึกตัวไร้ค่า น่าขัน ผู้ชายที่เธอเฝ้ารัก ดูแลเอาใจเขาทุกอย่าง ยอมจนลืมศักดิ์ศรี ลืมรักตนเอง แต่เขากลับไม่เคยมองเห็นสิ่งที่เธอเลยสักนิด
เธอมันโง่เอง นิษฐ์รัณดา ทำตัวไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี หล่อนสะอื้นอยู่ในอก
“แล้วณิ ไม่ต้องการพี่เหรอคะ” หล่อนย้อนถามเขาเสียงสั่นเครือ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
อย่างไรเธอก็ไม่มีวันยอมเสียเขาไปเด็ดขาด ลูกเธอต้องมีพ่อ มีครอบครัวที่อบอุ่น หล่อนก้มหน้าลงวางมือบนหน้าท้อง เธอจะไม่ยอมให้เขาและผู้หญิงคนนั้นมีความสุขแล้วเธอต้องเจ็บช้ำเพียงลำพัง ใครอาจจะคิดว่าเธอโง่เขลา เบาปัญญา แต่เธอควรยอมง่าย ๆ งั้นหรือ ในเมื่อเธอเองก็กำลังตั้งท้อง
หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมสติ ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ สะกดกลั้นเสียงไม่ให้สั่นสะอื้น ทว่านัยน์ตากลับแน่วแน่เด็ดเดี่ยว
“ณิหย่าให้พี่ไม่ได้หรอกค่ะ”
- Writer
