Elif güne Yusuf’un kollarında başlamıştı. Gözlerini açtığında başucunda onu seyreden adamın huzurlu yüzü, içini ısıtan bir güven duygusu bırakmıştı. O an hayatın ne kadar geçici, anların ise ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha fark etmişti. Günün geri kalanını da Yusuf’un evinde geçirdi; birlikte kahvaltı etmişler, sonra evi toplamış, bulaşıkları yıkamıştı. Yusuf akşam nöbete gidecekti. Bu yüzden geceyi yalnız geçireceğini bilmek, içinde tuhaf bir boşluk hissettirse de Elif huzurdan başka bir şey hissetmiyordu.
Ev işleri bitmiş, dışarıda gece çoktan şehri ele geçirmişti. Elif, kendine bir kadeh şarap doldurup balkona çıktı. Havanın serinliği, yanaklarına değen hafif rüzgâr ve uzaktan gelen şehrin uğultusu… Her şey bir tablo kadar sakindi. Belki de hayatının en huzurlu birkaç gününü ya
