Düğünün telaşı dört bir yanı sarmıştı. Evde herkes koşuşturuyor, kimi çiçekleri yerleştiriyor, kimi masa örtülerini düzeltiyor, kimi de en küçük ayrıntıyı bile gözden kaçırmamak için dikkat kesiliyordu. Yalnızca ailelerinin ve birkaç yakın arkadaşın katılacağı bu düğünde her şey dört dörtlük olmalıydı. Bu telaşın içinde bile kimsenin yüzünde yorgunluk yoktu; aksine herkesin gözlerinde aynı heyecan, aynı mutluluk ışığı vardı. Çünkü bugün, yıllarca acılarla yoğrulmuş bir hayatın ardından, gerçek bir mutluluk gününe tanıklık edilecekti.
Serdar ve Elif’in üç yıl boyunca birbirlerine yoldaş oldukları, birbirlerine omuz vererek yeniden ayağa kalktıkları bu yerde şimdi hayatlarının en güzel günlerinden biri gerçekleşiyordu. Ev, anıların duvarlarına sinmiş hüznün yerine yeni bir umutla ışıldıyord
