Toey’ลูกสาวกำนันต้น : ค่า เตยรออยู่นะคะ
.....Read [15.45 pm]
พอฉันพิมพ์ปุ๊ป หมอก็อ่านปั๊ปแต่ไม่ตอบ ประหนึ่งคนที่ลืมแป้นคีบอร์ดไว้ที่บ้าน แต่ฉันก็ไม่อยากจะไปโวยวายอะใส่เขานักหรอก กับอีแค่การไม่ตอบ ฉันชินกับมันแล้ว บางทีคุณหมอไม่อ่านไลน์ด้วยซ้ำ
ฉันเดินออกไปสมทบกับพวกทรายและน้ำ นั่งเม้าส์มอยกันอยู่พักนึง คุณหมอก็ตามมาหาพวกเราจนได้ พอคุณหมอมา จากบรรยากาศวี้ดว้ายก็กลายเป็นบรรยากาศสอดรู้สอดเห็น คนตัวสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ ดูภูมิฐานและดูหล่อสุดๆ แถมยังบังเอิ๊ญ บังเอิญเข้ากับเสื้อเชิ้ตของฉันพอดิบพอดีด้วย
“สวัสดีค่ะ” คุณหมอยิ้มหวานก่อนจะโค้งตัวให้ทุกคนที่นั่งอยู่ เขาหอบหายใจเหนื่อยๆ แล้วค่อยๆ แทรกตัวลงมานั่งข้างๆ ฉัน เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมตามกรอบหน้า เขาใช้มือปาดมันทีนึง “โทษทีนะ มาช้าไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ มาช้าดีกว่าไม่มานะคะ”
“แล้วผื่นหายแล้วใช่มั้ยคะ? อย่าดื่มอีกนะ ถ้าดื่มหมอจะตีจริงๆ
