THE MISTRESS'S SWEET REVENGE ||SPG-R18

THE MISTRESS'S- BEGINNING

CASSANDRA’S POV:

THE PAST...

Nakaupo ako sa isang bench malapit sa oval kung saan ako nagpapahinga dahil kakatapos ko lang mag practice ng badminton. Ito ang aking favorite sport. Lalaban kami next week. Naiinis na naman ako sa tuwing may nakikita akong nambubully ng mga estudyanteng hindi kayang lumaban sa mga maaangas na grupo sa school namin. Sa sobrang inis ko, tumayo ako at nilapitan ko sila.

Isang batok ang ibinigay ko sa lider ng grupo nina si Suzette. Binugahan agad ako ng masamang tingin dahil sa ginawa ko. Tumaas ang kilay ko.

“Who gave you the—” hindi niya natapos ang sasabihin nito ng ako ang nabungaran niya. Seryoso ang mukha ko.

“What was that for?” Angil niyang tanong sa akin. “b***h you have something on your skirt! There was blood on your skirt, but you did not even glance at it.” Sita ko sa kanya. Agad itong lumingon doon. “Oh s**t!” Agad siyang kumaripas ng takbo at iniwan ang dalawang kasama niya.

“You! You!” Duro ko sa dalawa. “This will be your last stunt! You may not like it if I am the one who retaliates! Do you understand?” Biglang nagbago ang kulay ng kanilang mukha. Namutla ang iyon at tumakbo ng mabilis papalayo sa amin.

“Salamat,” mahinang saad ng tinulungan ko. I didn't respond and acknowledge her thank you. I simply left without giving her a glance. Pero sumunod siya sa akin. Tumigil ako at hinarap siya. Kita ko agad, nagkulay papel ang mukha niya. Napailing ako.

“The next time someone hurts you, you must fight back and do not wait for anyone to save you from bullies!” Iyon lang at tinalikuran ko siya. Umalis na ako. Kinuha ko ang aking backpack sa bench at ang raketa.

Diretso ako sa aming locker room at nag-shower dahil pawis na pawis ako. Para na rin kumalma ang utak ko. Hindi ako nagpapakita ng awa sa kapwa ko estudyante dahil ayokong makipag-kaibigan. Wala akong kaibigan. Ultimately, it was a decision I made for myself. There is always a doubt in my mind regarding their loyalty. Ano bang mapapala mo kung may kaibigan ka? Yan ang madalas kong tanong sa aking sarili.

Una gagamitin ka lang. Gawan ka ng kwento sa ibang tao kahit hindi nila alam ang puno’t dulo ng lahat. Iyon ang madalas kong sagot sa tanong kong iyon. I am intelligent and at the top of my class. My family is wealthy, I am known for my athletic ability, and I am beautiful. What is the need for a friend?

I had just finished taking a shower when the bell rang. I will be attending my last class this afternoon. I wore my school uniform. Wearing a skirt and long sleeves was considered old-fashioned. We should wear jeans and a t-shirt, which is very comfortable. Napailing na lang ako.

Umupo ako sa dati kong upuan. Nasa unahang row ako, gusto kong diretso ang aking atensiyon sa guro namin. In my vocabulary, destruction does not exist. The most significant thing for me is that my father is proud of me. That is something I know he does every time. He is not my biological father but in my heart he is. Hindi matatawaran ang pagmamahal niya sa akin. He supported me and loved me as his own. “Oy, andiyan na si teacher!” Dinig kong sigaw ng lalaki kong kaklase. Napailing na lang ako sa tuwing darating ang guro namin akala mo ang babait nilang mga estudyante. Nang pumasok na ang teacher namin, biglang tumahimik ang aking mga kaklase.

“Good afternoon class?” Bungad na bati ng teacher namin. Sabay-sabay din silang sumagot. “Ms. Soesanto congratulations! You will be representing our campus in an inter-school quiz bee competition!” Anunsyo ng guro namin. Napataas na lang ako ng kilay, hindi ako nagkomento pa. Naging mabilis ang oras para sa akin. Hindi rin ako nagtataas ng kamay para sumagot sa tanong ng teacher namin sa aming lesson. Nang marinig ko ang bell, agad kong niligpit ang aking mga gamit. Isinukbit, ang aking backpack at akmang lalabas ng may humawak sa siko ko.

Tiningnan ko ‘yon, ang kamay sa aking siko at dumako ang mata ko sa maamong mukha ng aking kaklase, napakunot ang noo ko. “What?” Naiirita kong tanong sa kanya. Gwapo siya, matalino at matangkad, pero walang appeal sa akin. “Pwede ba kitang ihatid pauwi?” Malumanay niyang tanong. “What do you think? Do I need a pet to bring me home? Did you forget who I am?” Sarkastikong tanong ko, agad niyang tinanggal ang kamay niya sa aking siko. Gumuhit sa gwapong mukha niya ang sakit sa talim ng sinabi ko. “I’m sorry,” saad niya at nababakas ang lungkot sa mga mata nito. “Don’t be, next time don't approach me!” Mataray kong sagot. Tumalikod ako at lumabas ng aming silid-aralan.

“Cass, five or ten k?” Dinig kong hamon ng isang kakilala. I think his name is Christian. Ito ang madalas naming ginagawa. He is senior and I am junior. Tumango ako, sumenyas siya, papuntang gym. Pagkarating ko sa aming locker kinuha ko ang aking rocket, at outfit. Dumiretso ako sa ladies room para mag palit ng aking isusuot.

Malapad ang indoor gym sa school namin. Of course it was my dad’s project. He sponsored it for me. He knew I loved badminton. Bata pa lang ako rocket na ang hawak ko kaysa sa mga mamahaling barbie dolls at ibang laruan.

Agad kong kinuha ang pera sa bag ko at inilapag sa dating pwestong pinaglalagyan namin. Wala akong training partner, but this guy is enough for me. Napatingin ako sa grupo ng mga kalalakihan na nakikipagpustahan rin, hindi ko alam kung sa amin or sa lalaruin nila. My eyes gaze to one guy, matangkad siya gwapo at matipuno na ang katawan, tingin ko hindi nagkakalayo ang edad namin. Kung nasa senior ito matanda lang siya ng isa o dalawang taon sa akin. Biglang binundol ng kaba ang puso ko ng magtama ang aming mga mata. Agad akong umiwas at naglakad papunta sa aking maging pwesto .

“Hey, what’s your name again?” Nakakunot ang aking noo sa tanong kong iyon. Napailing ang aking kalaban. “It’s Christian Cass,” simpleng sagot nito at nagserve na ng shuttlecock. Maliksi ang bawat kilos ko. Bawat hampas ko ng shuttlecock ay kalkulado at sinisigurado kong hindi niya mahahabol. Lamang na ako sa iskor. Hingal na hingal na ang kalaban ko. “Time out!” Sigaw ni Christian, dinig ko rin ang palakpakan ng grupo kanina. Napatingin ako doon pero wala na ‘yong lalaking kulay abo ang mata. May kung anong kahungkagan akong naramdaman na siyang ipinagtataka ko. Hindi naman ako dating ganito. As I shook my head, I took a deep breath.

“Game?” Tanong ko kay Christian, tumango lang siya at nagpunas ng pawis bago bumalik sa court. Siya ang mag si-serve ngayon. I pay close attention to the movement of my opponent. It is my habit to exploit his weakest point and use that to my advantage.

As the game carried on, with every spike I threw, Christian could not block it. The last smash fell into his face, and he was unable to defend it. His face became red because of what I did. “f**k!” I heard him cuss. I grinned and looked him in the eye. It’s over. Consequently, he is defeated. Laglag ang balikat niya. My face remained the same, emotionless. I took my winnings along with my other items. “I will beat you one of these days, Cass,” he said as if it was a threat. I raised my eyebrow, looked at him blankly for second and said, “Just do it, and don’t threaten me!” I responded without looking at him. I was about to reach the exit when someone blocked my way. An intoxicating smell emanated from him. Upon raising my gaze at him, I was struck by how bland his ash-gray eyes appeared.

However, my heart rate fluctuates erratically. My throat has become dry, and my hands have begun to tremble. Just as I am about to speak, he covers my lips with his fingertips. “Congratulations!" mahinang niyang bulong malapit sa tenga ko. Biglang tumawayo aking balahibo sa ginaya niya. I watched as he passed through me and walked away. I was stunned and could not move. The next moment, I turned around and checked on him, but he was walking along with his friends. Then, he glanced back at me and smiled sparingly before turning away.

Mabilis at malalaki ang mga hakbang ko papunta sa parking lot kung saan ang driver ko naghihintay. Tila ba may naghahabol sa akin kahit wala naman. What the hell is wrong with me? Malapit na ako sa gate, ilang hakbang na lang ng matanawan ko ang lalaking ‘yon kanina sa gym. Is this a coincidence? Agad akong umiwas ng tingin. Kita ko ang pagsandal niya sa pader na mismong dadaanan ko. Nakalagay sa bulsa niya ang kanyang isang kamay at ang isa naman nakahawak sa backpack niya. Akala mo may pictorial na magaganap sa pose nito. Wala akong ibang dadaanan, kung babalik ako para umiwas, I was no longer Cassandra Soesanto. It is never in my nature to back down nor to be intimidated by anyone. But this guy is different. He holds something that intimidates me.

“Hi,” simpleng bati niya. I stopped and looked at him intently. I am not an expert on human gestures and behavior but this guy was different. “What do you need?” Deretsahang tanong ko. Ayoko ng paligoy-ligoy. “We live in the same village. I can accompany you,” he said sweetly. Hindi ako nakapagsalita at sa pinakaunang pagkakataon naumid ang dila ko. “No thank you.” Nalampasan ko na siya. Nagpapasalamat ako dahil hindi siya nagpumilit pa. Hindi rin ako naglakas loob na lingunin pa siya. Tumigil ang itim na Lexus sa harapan ko. Bumaba roon ang driver ko at pinagbuksan ako ng pintuan. Nang makapasok ako, saka ko pa lang siya tinapunan ng tingin. Malakas ang loob ko kasi heavily tinted ang aking sasakyan. Pero parang tumatagos ang tingin niya sa loob. Ibinaling ko agad sa ibang direksyon ang mata ko. Napabuntong hininga na lang ako. Pinatong ko ang aking kamay sa aking kaliwang dibdib, ramdam ko pa rin ang lakas ng kalabog ng puso ko. “Okay lang kayo Ma’am Cassie?” Napatingin ako kay Mang Damian, pero agad akong umiwas ng tingin. He has been my driver for as long as I can remember. Hindi ko sinagot ang tanong niya pero maya-maya tumango ako. I always wondered why I was acting the way I was. I can't even explain. I grew up in an environment where I suppressed my emotions. I felt like it was a sin if I showed my vulnerability to other people. My Yaya Seding knew who I was and she still loved me despite my personality.

Kakabukas ko pa lang ng sasakyan dinig na dinig ko na ang sigawan sa loob ng bahay. Again, my parents were fighting. I hated my mom for it. “Are you out of your mind Elizabeth?” Dinig kong tanong ng daddy ko. Napatigil ako sa pagbukas ng pintuan. Gusto ko na lang kumaripas ng takbo papalayo. Having seen what my mother has done to my dad, I feel sorry for him. “Seriously Romulo? Kung maka-akusa ano tingin mo sa sarili mo perpekto?” Kahit hindi ko nakikita ang mukha ni Mommy alam kong pulang-pula na ‘yon sa galit. “Kung hindi ka lang mayaman nungkang mananatili ako sa poder mo! Isa kang inutil!” Doon nagpagting ang aking tenga. Agad akong pumasok, marahas kong binuksan ang pintuan. Binalibag ko iyon at patakbong umakyat ng aking silid. “Cassandra!” Tawag sa akin, ng magaling kong ina. Pero hindi ako tumigil. Hilam ang luha sa aking mga mata. “One more step Cassandra kung hindi kaladkarin kita pababa!” Puno ng banta sa boses niya.

Tumigil ako, pero hindi ko siya tinapunan ng tingin. “What mom?” Pasigaw kong tanong. Dinig ko ang tunog ng sapatos niya. Tumigil ito sa punuan ng hagdanan. “You and I will attend the party tomorrow. Get ready!” Puno ng pinalidad sa boses niya. “I don't want to come to any party with you!” Iyon lang at umakyat ako. Pero mabilis siya at hindi ko namalayan, hinila niya ang buhok pababa sa hagdan. "Mommy!" Napasigaw ako sa sakit ng paghila niya sa buhok ko. Parang matatanggal ang aking anit. “Let her go Elizabeth!” Dinig kong banta ng daddy. “Or what Romulo? She’s my daughter! I can do whatever I want to do with her!” Palabang sagot ni Mommy. Pinilipit ko ang kalingkingan niya kaya nabitawan niya ang buhok ko. “You b***h!” Nagbabagang mga mata niya ang pumukol sa akin. Tumakbo ako payakap kay daddy. “No mom, you are…”

***