“Anak!” Sinalubong kami ng Mama ni Levi pagpasok namin sa loob ng hospital room ni Zariya. “Totoo bang makakalabas na kami rito?”
Nilapitan namin si Zariya na mahimbing ang tulog sa kama. We were quietly watching her. Namumutla ang balat niya. Ang nabawasan nitong timbang noong huling beses na dumalaw kami, mas nabawasan pa. Nakakabit ang dextrose sa kanang braso at oxygen sa ilong.
“Ma, kumusta na Zariya?” Tanong ni Levi na nakatitig pa rin sa kapatid, hinahaplos-haplos ang humpak na pisngi ng bata.
“Ganoon pa rin. Walng pagbabago,” bumuntong hindi ang Mama ni Levi bago bumaling sa kaniya. “Totoo bang makakalabas na ang kapatid mo? Saan tayo kukuha ng pambayad?”
Itinaas ni Levi ang kumot hanggang sa dibdib ni Zariya. “May tutulong sa ‘tin, Ma.”
“Sino, Lev? Wala naman tayong kamag
