ตอนที่ 2 วัวนม
1012 Words
เป็นจังหวะเดียวกันที่ลูกสาวเจ้าของไร่ขับรถสวนทางมา มธุรดาหยุดรถลงฉับพลัน แล้วหันมองตามรถสีดำ อ้าปากค้างก่อนหุบลงแล้วกัดฟันแน่นด้วยความขุ่นเคือง ลูกน้องคนสนิทอย่างปฐมขับรถติดตามมา เจ้านายลงจากรถได้กางมือกั้น
“เฮ้ย!” ปฐมเบรกตัวโก่ง แล้วหอบหายใจหน้าซีด “โอ้ย คุณดา ทำไมมาขวางรถผมแบบนี้ ดีไม่ชนเอา!”
“ไปกับฉันหน่อย!” มธุรดาสั่งลูกน้อง
“ไปไหนครับ” เขาย้อนถามสีหน้างุนงง
“เอ่อ ไปเถอะน่าไม่ต้องถามมาก!”
มธุรดาคร่อมรถอีกครั้ง แล้วเลี้ยวตามรถกระบะเป้าหมายไป ปฐมเลี้ยงไม่ได้จำต้องขับรถตนเองติดตามไปด้วย เพราะไม่อยากให้เจ้านายสาวหงุดหงิดแล้วพาลเอาทีหลัง
เสียงดนตรี แสงไฟหลากสี มธุรดาจอดรถตนเอง แล้วก้าวลงกวาดตามองรอบๆ เห็นผู้คนมากมายเริ่มทยอยเข้างานวัดในตำบล หญิงสาวกัดฟันกรอดเท้าเอวด้วยความหงุดหงิด มองหารถเท่าไหร่ก็ไม่เจอ อาจเพราะงานวัดครั้งนี้จัดใหญ่กว่าครั้งไหน เลยทำให้คนต่างอำเภอพากันแห่แหนมาเที่ยวด้วย มิหนำซ้ำยังมีคอนเสิร์ตอีก เลยยิ่งทำให้คนมากหน้าหลายตาเดินทางมา
“ไหนคุณดาบอกไม่ชอบงานแบบนี้ไงครับ เพราะคนมันเยอะ” ปฐมบ่น
เธอหันควับมองลูกน้อง
“ฉันไมได้มาเที่ยว แต่มาหาคน!”
“มาหาใครล่ะเนี่ย คุณดาดูซะก่อนสิครับว่าคนมันเยอะขนาดไหน เราจะตามเจอหรือเปล่ายังไม่รู้เลย” ปฐมบ่นอุบ
คนฟังหันมามองตาขวาง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ตามฉันมาเหอะ ไม่ต้องมาบ่น!”
มธุรดาไม่ย่อท้อ เดินตามหารถเป้าหมาย จนกระทั่งเห็นมันจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับเจ้าของที่กำลังเดินเคียงข้างเพื่อนสนิทเธอเข้างาน ริมฝีปากบางเม้มแน่น ลากคู่หูย่องตามสองคนไปด้วยใจเต้นระรัว ความโกรธขึ้นเป็นริ้วๆ ถึงบอกว่าไม่อยากยุ่ง แต่มันอดรนทนไม่ได้จริงๆ ไอ้หมอนั่นมันทำเหมือนตัวเองกำลังชนะเธออยู่ นึกแล้วน่าหมั่นไส้
ปฐมก้าวตามได้สักพัก แต่ท้องดันร้องจนเรี่ยวแรงไม่มี เลยหยุดเดินตามเจ้านายสาว ท่าทางอ่อนระโหยโรยแรง เพราะเข้าไร่ก็ถูกลากมาด้วย เลยทำให้ไม่ได้กินอะไรรองท้องมาเลย
“อ้าวไอ้ถม แกจะหยุดทำไมวะ!” คนสวยเริ่มบ่น
“ผมหิวน่ะสิคุณดา เล่นลากผมมาแบบนี้ ผมยังไม่ได้กลับไปกินข้าวที่บ้านเลย!”
มธุรดาเม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่พอใจ ทว่าท้องตนเองก็เกิดร้องขึ้นมาเช่นเดียวกัน เพราะมัวแต่สนใจเรื่องของเพื่อน เลยไม่ได้กินอะไรมา
“กินก่อนก็ได้!”
พูดจบเธอสาวเท้านำหน้าลูกน้อง นั่งโต๊ะมุมซึ่งค่อนข้างมืด เห็นไม่ค่อยชัดเท่าใดนัก
“คุณดาจะทานอะไรครับผมได้สั่งให้” ปฐมถาม
“เหมือนแกแล้วกัน”
“ได้ครับ”
ปฐมเดินมาหาแม่ค้า แล้วสั่งเส้นเล็กน้ำตกสองถ้วย จากนั้นกลับมานั่งที่เดิม สายตามธุรดายังคงจับจ้องไปยังเพื่อนตนเอง ที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กินก๋วยเตี๋ยวร้านเดียวกันยังไม่รู้ตัวอีกว่าเธอมานั่งหัวโดอยู่ด้วย คนสวยเบ้ปากแล้วมองชามก๋วยเตี๋ยวที่นำมาวางไว้ตรงหน้า หน้าตาน่าทานทำเอากลืนน้ำลายลงคอ รีบหยิบตะเกียบกับช้อนสั้นมาอย่างรวดเร็ว
เธอรีบตักเครื่องปรุงลงใส่ชาม แล้วคนอย่างรวดเร็ว ก่อนซัดพวกมันเข้าปากจนเกลี้ยงถ้วย เล่นเอาปฐมพูดไม่ออก เมื่อชามตนเองยังพร่องไม่ถึงครึ่ง
“กินเร็วๆ เข้าสิ มันพารุ่งไปแล้ว!”
“เจ้านายรีบก็ไปก่อนก็ได้ครับ ผมยังกินอยู่เลย!” ปฐมบ่นอุบ
“ไม่ได้ ถ้าฉันไม่มีแก ฉันก็ไม่มีไม่กันหมาน่ะสิ เราต้องไปด้วยกันนี่ล่ะ!”
ปฐมถอนหายใจ แล้วรีบซัดก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างรวดเร็ว มธุรดารีบเดินไปจ่ายเงิน แล้วติตตามเพื่อน แต่ทั้งสองคนกลับหายตัวไป เธอหันรีหันขวาง กวาดตามองรอบ ๆ ก็ยังไม่มีวี่แวว ปฐมวิ่งตามมาแล้วหอบหายใจ
“เห็นไหมเนี่ย หายไปเลย!” หญิงสาวบ่นอุบ ท่าทางไม่พอใจ
“คุณดาจะไปตามพวกเขาสองคนทำไมล่ะครับ ก็ช่องพวกเขาไปเถอะ”
“ไม่ได้! ฉันไม่ยอมให้ไอ้วัวนมมันทำมิดีมิร้ายยัยรุ่งหรอก ยังไงรุ่งมันก็เพื่อนฉัน!”
“แต่คุณรุ่งคงไม่ต้องการให้คุณดาไปยุ่งหรอกนะครับ”
มธุรดากัดฟันแน่น ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนมันคงไม่อยากให้ไปยุ่ง แต่เธอไม่มีวันญาติกับไอ้วัวนมเด็ดขาด คนอะไรเจ้าชู้ประตูดิน แถมยังไร้ยางอายเสียอีก
“แกเลิกพูดมาก แล้วเดินตามมาเถอะ เดี๋ยวให้ค่าจ้างเพิ่ม ถ้าบ่นจะอดได้ แถมฉันจะใช้งานแกฟรีด้วย!”
“ครับๆ” ปฐมรีบสงบปากสงบคำทันที
ครู่ใหญ่เธอเห็นเป้าหมายกำลังเดินหลบมาริมน้ำ นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ คุยกันกระหนุงกระหนิง มือของเมธาสิทธิ์เริ่มเอื้อมโอบไหล่ ทำเอาคนมองฉุนจัดด้วยความไม่พอใจ ผิวแก้มเริ่มแดง ใช่เพราะขัดเขิน หากได้ต่อยสักหมัดคงดีไม่น้อย
“ใจเย็นนะครับคุณดา ยังไงสองคนเขาก็คุยกันอยู่ บางทีคุณสิทธิ์อาจชอบคุณรุ่งจริงก็ได้” ปฐมพยายามเกลี่ยกล่อม
“อย่างไอ้วัวนมเนี่ยนะจะรักใครจริง ฉันไม่เชื่อหรอก!”
“แต่คุณดาจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนก็คงไม่เหมาะนะครับ”
เธอตวัดสายตามอง
“ยัยรุ่งจะรักกับใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ไอ้หมอนี่ ฉันไม่ชอบมันสักนิด!”
“โอเคครับ” ปฐมยกมือยอมแพ้
- Writer
