ร้ายฉุดรัก

บทที่ 1.1 - แรงรักดุเดือด

“อยากกลับมากอด มาหอม มาจูบ”

ทุกประโยคนั้นกรั่นกรองออกมาจากส่วนลึกของความรู้สึก

แก้วตาตื่นเต้นไปกับถ้อยคำหวานหู แม้ตัวเธอไม่ได้เต็มใจที่จะอยู่ในสถานภาพนี้ แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าช่วงเวลาที่อยู่ใกล้เขามันคือวินาทีที่ทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรง บนความร้ายกาจของเซลิโน่นั้นห่อหุ้มไปด้วยเสน่ห์อันแพรวพราว

“กลับมา…”

เล็บของเธอเผลอจิกท่อนขาตัวเองผ่านอาภรณ์ที่สวมใส่

“เอาเธอให้สาสมกับความต้องการที่ไม่ได้ปลดปล่อยมานานแรมปี” ประโยคคลั่งไคล้ฟังดูน่าหวาดหวั่นเมื่อมองสลับกับแววตาลุ่มลึกของเขา

“แก้ว…” ริมฝีปากอิ่มสั่นระริก หยาดน้ำตาขังคลอ เนื้อตัวสั่นเทิ้มไม่ต่างอะไรกับลูกนกที่พลัดหลงจากอ้อมอกของแม่

“ทำไม ไม่อยากอยู่กับฉันเหรอ” เซลิโน่ถามเสียงเหี้ยม

เขามีคำตอบที่ต้องการจะฟังอยู่ในใจ อยู่ที่ว่าแก้วตาจะพูดออกมาหรือไม่

“แก้วกลัว” และแน่นอนว่าสิ่งที่เอื้อนเอ่ยออกไป ไม่ใช่ถ้อยคำหวานหูในแบบที่เจ้านายหนุ่มอยากได้ยิน

“เธอกลัวอะไร”

เขาช่างกล้าถามว่ากลัวอะไร

“กลัวฉันเหรอ” ใบหน้าหล่อร้ายเครียดขึง

กลับมาเหยียบบ้านในรอบหนึ่งปีหวังจะรื่นรมย์กับเมียเก็บแสนหวานให้หายคิดถึง แต่อีกฝ่ายกลับแสดงท่าทีหวาดกลัวจนอารมณ์พิศวาสของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นไฟเดือดร้อนที่พร้อมปะทุ

“ฉันเป็นผัวเธอนะแก้วตา การกลัวฉันไม่มีประโยชน์อะไร”

ผู้หญิงคนนี้ซื่อบื้อเหลือเกิน แทนที่จะเปลี่ยนจากความกลัวเป็นออดอ้อนขอให้เขารักและเมตตาไปนาน ๆ รับรองว่าถ้าเธอรู้จักเอาอกเอาใจเขาบ้าง มีเท่าไรเขาก็พร้อมเปย์ไม่อั้น

จะให้มากกว่าที่ให้ทุกวันนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า

“ไม่ใช่ค่ะ คุณไม่ใช่สามีของแก้ว” แก้วตาเถียงทันควัน เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าต่อต้านเขา

“ที่ผ่านมาคุณเอาแต่ใจ เอารัดเอาเปรียบ เห็นแก่ตัว บีบบังคับแก้วสารพัด ที่แก้วยอมเพราะเห็นแก่แม่ที่เคยทำงานอยู่บ้านคุณมานาน นายท่านกับนายหญิงดูแลแม่ของแก้วเป็นอย่างดี เจ็บป่วยก็พาไปรักษาในโรงพยาบาลดี ๆ แม้ว่าร่างกายของแม่จะทำงานไม่ไหวแต่พวกท่านสองคนก็ไม่เคยทอดทิ้ง ยังคงส่งเงินให้แม่ใช้รักษาตัวทุกเดือน และเมตตารับแก้วเข้ามาทำงานแทนแม่ ส่งเสียให้เรียนหนังสือ แก้วถึงยอมให้คุณรังแกอยู่แบบนี้ไง”

แก้วตาระบายความในใจออกมาหมดสิ้น อาจเป็นเพราะความห่างเหินที่ไม่ได้อยู่ใกล้เขามานานแรมปี จึงทำให้กล้าพูดกล้าลุกขึ้นมาปกป้องตัวเองจากการกระทำเห็นแก่ได้ของเจ้านายหนุ่ม

เซลิโน่อึ้งกับถ้อยคำที่ถูกสาดกระทบใส่หน้า แววตาดุร้ายจ้องใบหน้าหวานอย่างโกรธจัด อ้อมแขนแกร่งกอดรัดร่างงามจนแก้วตานิ่วหน้าเพราะความเจ็บ แต่เธอก็ไม่ร้องขอความสงสารจากเขา พอลองได้สู้หัวใจดวงน้อยก็เริ่มเรียนรู้ความเข้มแข็งโดยปริยาย

“ในสายตาแก้วคุณเป็นคนเลว ทำได้ทุกอย่างเพื่อต้องการเอาชนะ” นาทีนี้เอาช้างร้อยโขลงมาฉุดก็หยุดแก้วตาไว้ไม่ได้อีกแล้ว

เธอพร้อมพูดทุกอย่างที่เก็บเอาไว้ในใจ เขาจะได้รู้เสียทีว่าตัวเองร้ายกาจขนาดไหน

“ถ้าฉันเลว เธอคงไม่ได้แก้วแหวนเงินทองหรือได้รับความเมตตาจากฉันหรอกแก้วตา” เซลิโน่กัดฟันกรอด

ที่ผ่านมาเขามั่นใจว่าดูแลเมียเก็บคนนี้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นค่าเลี้ยงดูที่โอนเข้าบัญชีให้ทุกเดือน จะไปเรียนก็ขับรถไปส่ง มีของขวัญพิเศษให้ทุกเทศกาล มีห้องนอนส่วนตัวหรูหราอยู่ติดกับห้องนอนของเขา แม้ว่าเซลิโน่ไม่ได้เชิดชูหรือยกย่องแก้วตาออกหน้าออกตา แต่สถานะของเขาและเธอเป็นที่รู้กันดีของทุกคนในบ้านหลังนี้ แก้วตาถูกมองเป็นแม่บ้านในนาม แต่ในทางปฎิบัติเธอคือเมียเก็บแสนรักที่เจ้านายอย่างเขาหวงแหน และประกาศกร้าวว่าห้ามใครก็ตามใช้งานหรือรังแกสาวน้อยของเขา

“แก้วไม่เคยอยากได้ของ ๆ คุณ” แก้วตาน้อยใจ เขาพูดราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงหิวเงินที่ยอมเอาตัวเข้าแลก

“แต่เธอก็ถอนเงินที่ฉันให้ออกไปใช้ทุกเดือน” เซลิโน่ย้อนเสียงหยัน ริมฝีปากเหยียดยิ้ม

“ถ้าไม่อยากได้แล้วเอาเงินของฉันออกไปใช้ทำไม”

“แล้วแก้วต้องยอมให้คุณใช้ร่างกายของแก้วฟรี ๆ อย่างนั้นหรือคะ” หล่อนเถียงสู้อย่างไม่คิดเกรงกลัว

“ก็ถ้าคิดแบบนี้แล้วจะต่อต้านฉันไปเพื่ออะไร”

“ว้าย!”

เซลิโน่อุ้มร่างคนตัวเล็กวางกระแทกบนโต๊ะทำงาน มือหนากวาดแฟ้มงานที่วางเรียงเป็นระเบียบก่อนหน้าตกลงพื้น เสียงดังอึกโครมกังวานก้อง ห้องทำงานของเขามีระบบเก็บเสียงชั้นเยี่ยม ต่อให้เขาพังข้าวของทุกชิ้นภายในห้องนี้ก็ไม่มีใครได้ยิน นอกจากแก้วตาที่นั่งตัวสั่นระทึกอยู่บนโต๊ะขนาดใหญ่

“ปล่อยแก้วนะคะ” เสียงหวานสั่นเครือร้องบอก พยายามดันคนตัวโตที่แทรกกายมายืนตรงกลางหว่างขาเรียวออกไป

“อย่าทำแบบนี้กับแก้วนะ ปล่อยแก้ว”

เธออยู่ห่างจากเรื่องอย่างว่ามานานแรมปี พอต้องมาเจอสถานการณ์ที่ส่อไปทางนั้นจึงเกิดความกลัวมากกว่าแต่ก่อน

“ฉันไม่ปล่อย!” ด่าเขาฉอด ๆ แบบไม่คิดถนอมน้ำใจกัน อย่าคิดว่าเขาจะปล่อยให้เธอเดินออกไปจากห้องง่าย ๆ

ในเมื่อแก้วตากล้าทำร้ายความรู้สึกของเขาโดยไม่คำนึงถึงหัวใจดวงนี้ว่ามันจะรู้สึกเจ็บปวดยังไง เขาก็จะสั่งสอนให้เธอหลาบจำว่าอย่าริอ่านมาอวดดีกับคนอย่างเขา

“ฉันกลับมาเหนื่อย ๆ หวังจะได้รับคำพูดหวานหูจากเมีย แต่ดูสิ่งที่เธอทำกับฉันสิ ผู้หญิงอะไร แข็งกระด้างกับผัวที่ดูแลกันมาหลายปี เธอมันเลี้ยงไม่เชื่องแก้วตา”

“เลี้ยงหรือคะ?” แก้วตาหยุดการทุบตีคนตัวโต เงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา “แก้วไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ แก้วเป็นคน มีชีวิตจิตใจ แก้วไม่อยากตกเป็นเครื่องสนองความใคร่ให้กับคุณอีกแล้ว แก้วอยากมีอิสระ อยากไปจากที่นี่”

แก้วตาระบายทุกความอัดอั้นตันใจ หยาดน้ำตาขังคลอดวงตากลมโตคือเครื่องบ่งชี้ว่าเธอเจ็บปวดกับความป่าเถื่อนของเขามากแค่ไหน เซลิโน่ทำราวกับเธอเป็นสิ่งของไร้ค่าที่จะหยิบวางตรงไหนก็ได้ เขาทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยทุกครั้งที่ร่วมหลับนอนด้วยกัน เขาทำให้เธอตกอยู่ในสถานะเมียเก็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“อยากไปจากที่นี่งั้นเหรอ” แก้วหูคนฟังสั่นระริก ดวงตาร้ายกาจจ้องใบหน้าหวานดุดัน

“คุณได้ตัวแก้วแล้ว ทำไมถึงยังไม่ปล่อยแก้วไปสักที”

สองมือนุ่มทุบสะเปะสะปะไปตามร่างกายคนตัวโต เซลิโน่ไม่ปล่อยให้หล่อนสร้างความรำคาญให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่านี้ จัดการรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะคนตัวบาง แล้วกดร่างของนิฐามาศนอนราบลงบนโต๊ะกว้าง

“ปล่อยแก้วเดี๋ยวนี้”

เจ้าของเสียงหวานเผลอออกคำสั่งอย่างลืมตัว แววตาตื่นตระหนกระคนเดียดฉันท์ยิ่งทำให้จุดเดือดทางอารมณ์ของเซลิโน่พุ่งปรี๊ดราวกับภูเขาไฟที่รอวันทะลุ เขาขึ้นคร่อมทับคนที่กล้าขัดใจเขาอย่างรวดเร็ว นิฐามาศหมดหนทางดิ้นหนีเมื่อถูกความแข็งแกร่งทางกายภาพปิดกั้นช่องทางเอาตัวรอด

“เคยมีสักครั้งไหมที่เธอจะหัดพูดจาเอาอกเอาใจฉัน”

ตั้งแต่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมา นิฐามาศไม่เคยพูดกับเขาด้วยถ้อยคำหวานซึ้งชวนฝันเลยสักครั้ง มีแต่ท่าทีหวาดกลัวและไม่อยากอยู่ใกล้กัน ทั้ง ๆ ที่เขาดูแลเอาใจใส่เธอดีทุกอย่าง