Onunla karşılıklı oturup bakışmanın hiçbir anlam ifade etmediğine kanaat ederek ayaklandım. Kendimi hala çok yorgun hissediyordum. Her anlamda kötü hissediyordum ve aynı zamanda ne burada kalmak ne de evde olmak istemiyordum. Duvarlar üzerime üzerime geliyordu.
Ayağa kalkmamla o da ayaklanmıştı. Onu umursamadan bakışlarım zeminde bir adım atmıştım ki üzerimdekileri yeniden fark etmiştim. Durup başımı kaldırdım ve etrafa bakındım ama kıyafetlerimi göremiyordum.
“Kıyafetlerim nerede?”
Yandan ona bir bakış attığımda benim gibi etrafı incelediğini görmüştüm. Bir an saçma gelmişti bana. Ya da üzerimi o değiştirmemiş miydi?
“Bilmiyorum.”
Bunun anlamı üzerimi onun değiştirmemiş olmasıydı ki bu iyi bir şeydi. Bedenimi görsün istemiyordum. Çünkü görmediği yerlerde açılan ve varlığını sürdüren
