อ้อนรักหนุ่มบริหาร R18+

EP.5 อยากให้เมาบ่อยๆจัง

"ห๊ะ....พี่ว่าไรนะเพลงดังอะไม่ได้ยิน"ฉันถามย้ำอีกครั้งเพราะในผับเพลงค่อนข้างดังและพี่เขาก็พูดเบามากและจู่ๆพี่เขาก็หยุดเดินทำให้ฉันหยุดเดินไปด้วยก่อนมือทั้งสองข้างของพี่คนนั้นจะจับมาที่ไหล่ฉัน

"ฉันบอกว่าฉัน-ชื่อ-โซ่โสดและรวยมาก"

"เอิ่ม...."ฉันทำหน้าตาอย่างบอกไม่ถูกคือบอกชื่ออะพอเข้าใจแต่ไอ้สองคำข้างหลังคือคำโฆษณาหรอ?

"ไม่ต้องอึ้ง รีบๆเดินจะถึงแล้ว"ไม่ว่าเปล่ายังออกแรงดุงแขนฉันให้เดินตามเขาไปอีก

"เฮ้ไอเคย์!"โอ้ว!! ชัดเลย...นั้นมันพี่เคย์นิว่าแต่สองคนนี้รุ้จักกันด้วยหรอเนี้ยโลกกลมชิบ

"หวัดดีค่ะ^^"ฉันเอ่ยทักพี่เคย์อย่างสดใสแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตานิ่งๆของพี่เคย์ ไร้ความรู้สึกชิบ!

"ไม่ต้องมองเว้ย...กูไปเก็บมาได้จากข้างทาง"เมื่อนั่งลงปุ๊บพี่เคย์ก็เอาแต่จ้องหน้าฉันจนพี่โซ่รู้สึกได้ล่ะมั้งจึงพูดให้พี่เคย์หายความสงสัย แต่เดี๋ยวนะ....

"เก็บ...จากข้างทาง!...อะไรของพี่เนี้ย!พูดอย่างกับหนูเป็นขยะไปได้!"ฉันหันไปถลึงตาใส่คนที่นั่งข้างๆฉันทันทีพูดซะฉันไม่ใช่คนอย่างงั้นแหละ

"ฮ่าๆ..ล้อเล่นๆ...คืองี้น้องเขาโดนโรคจิตลวนลามกูผ่านไปเห็นพอดีเลยช่วยไว้"พี่โซ่หันมาพูดกับฉันก่อนจะหันไปหาพี่เคย์ที่นั่งขมวดคิ้วอยู่

"หรอ"เสียงเรียบๆของพี่เคย์เปล่งออกมาพร้อมกับสายตานิ่งๆที่ยังจ้องฉันไม่เลิก

"ว่าแต่ชื่อไรอะเรา...มาคนเดียวหรอเพื่อนไปไหนหรือ..."พี่โซ่รัวคำถามใส่ฉันไม่หยุดจนฉันต้องห้าม

"ดะ...เดี๋ยวก่อนพี่ทีละคำถาม"

"อ่อๆ งั้นเอาชื่อก่อนก็ได้"พี่โซ่พยักหน้ายิ้มๆก่อนจะถามชื่อฉัน

"ชื่อมินค่ะ เรียนแพทย์ปี1"

"โอ้ว...เด็กแพทย์อยากโดนฉีดยาจัง"พี่โซ่พูดไปพร้อมทำหน้าหื่นๆใส่ฉันจนพี่เคย์ต้องปราม

"น้อยๆหน่อยไอโซ่"เขาหึงฉันใช่มะอ่า

"หึงมินหรอ^^"ฉันถามพี่เคย์ออกไปส่วนพี่โซ่ก็งงเป็นไก่ตาแตกทำหน้าเหมือนจะถามว่ารู้จักกันหรอฉันเลยพยักหน้าส่งไปให้

"ไร้สาระ"

"โอ้ววแรงส์!!!"

"ฮ่าๆๆ/ฮ่าๆๆ"ฉันกับพี่โซ่ระเบิดหัวเราะอย่างดังเมื่อพี่โซ่ทำหน้าตาตกใจกับคำพูดของพี่เคย์ซึ่งฉันชินแล้วไงแต่ดูเหมือนพี่โซ่พึ่งจะเคยเห็ยเลยหลุดพฤติกรรมประหลาดๆออกมาจนพี่เขาเองก็อดขำกับท่าตัวเองไม่ได้

"กูกลับละ"และสุดท้ายเสียงหัวเราะก็เงียบลงเมื่อพี่เคย์เอ่ยคำนั้นออกมาอะไรอะพึ่งจะมาเองนะน้ำซักแก้วยังไม่ได้กระเดือกลงคอเลย

"โนๆเพื่อนชิดดาวด่วนๆ"พี่เคย์ลุกออกจากโต๊ะทำทีจะเดินออกไปแตโดนพี่โซ่ขัดไว้ก่อน

"อะไรของมึงอีกวะ"พี่เคย์จำใจต้องนั่งลงที่เดิมก่อนจะโวยวายใส่พี่โซ่

"กูพึ่งมา และมึงก็พึ่งมากูเดา ส่วนน้องมินก็มาคนเดียว ถ้ามึงจะกลับกรุณาเอาน้องมินสุดสวยกลับด้วยเพราะกูต้องหาสาวไปนอนนับดาว(?)เป็นเพื่อน"

"ไม่อะมาเองก็กลับเองได้...เกี่ยวไรกับกูอะ"

"ก็น้องเขาเป็นผู้หญิงแถมพึ่งโดนลวมลามมา"

"แล้วไง"

"โอ้ยยเพื่อน! กูกราบไปส่งน้องมินซะถ้าไม่ไปกูจะเอาน้องมินไปนอนนับดาวกับดูและนะ!" ฉันมองพี่ทั้งสองคนนั่งเถียงกันไปมานี่ฉันเป็นตัวปัญหามากเลยหรอ พึ่งรู้แหะ

"เอ่อหยุดค่ะหยุด....มินกลับเองได้พี่สองคนเลิกเถียงกันนะคนทั้งผับมองกันหมดแล้ว"ใช่!เพราะพี่ทั้งสองที่เถียงกันโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างซึ่งไม่รู้ด้วยว่าเพลงในผับดับไปตอนไหนและพอเพลงดับมันเลยทำให้เสียงพี่ทั้งสองคนดังมากจนคนในผับต่างหันมาสนใจและดูเหมือนดีเจก็สนใจด้วยดูจากมือที่ยังคงถือแผ่นซีดีค้างไว้เพื่อจะเปลี่ยนเพลง

"เออกูพาน้องกลับเองก็ได้"พี่เคย์และพี่โซ่ต่างหันมองรอบข้างทันทีก็เจอกับสายตานับร้อยหรือพันทีั่กำลังมองพวกเขาอยู่ในและเหมือนพี่เคย์จะเริ่มทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นมาและดึงแขนฉันให้ไปยืนข้างๆเขา

"เออ!"พี่โซ่พูดแค่นั้นก็เดินจากไปฉันเลยหันมามองพี่เคย์แต่พี่เขาก็เดินจากฉันไปแล้วฉันไม่เดินตามหรอกรู้แหละว่าพี่เคย์เขาพูดไปแบบนั้นเพื่อตัดปัญหาเพราะงั้นฉันขอกลับเองดีกว่า

"ตามมา"เสียงเรียบๆของพี่เคย์ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองอีกครั้งพี่เคย์หยุดเดินและกวักมือเรียกฉันซึ่งฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบว่าไม่ไปพี่เคย์เลยเดินเข้ามาหาฉันแทน

"ดื้อจังวะ!"พี่เคย์กุมมือฉันไปจับก่อนจะพูดใส่หน้าฉันฉันอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะโดนพี่เคย์ลากให้เดินตามเขาไปฉันก็ได้แต่ยิ้มมุมปากกับคำที่พี่เคย์พูดเมื่อกี้ น่ารักจัง

"คิดผิดปะวะกู"สายตานิ่งของโซ่มองสองคนที่เดินจากไปนิ่งๆพร้อมกับคำพูดของตัวเองรู้สึกแอบเสียดายนิดๆที่ปล่อยน้องสุดสวยให้เพื่อนไปแทน ทั้งที่เขาเองก็สนใจในตัวน้องคนนั้นไม่น้อย

-บนรถ-

ฉันได้แต่นั่งนิ่งมองออกไปนอกหน้าตาเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่เคย์ดีแค่ให้พี่เคย์ไปส่งก็เป็นการรบกวนมากพอแล้วและถ้าพี่เคย์รู้ว่าฉันไปผับเพราะตามพี่เขาไปอีกเขาจะไม่ด่าฉันยับเลยหรอเนี้ย!

"ไปผับทำไม"เสียงเรียบๆถูกเปล่งออกมานานนับครึ่งชั่วโมงที่ต้องทนอยู่กับความเงียบแต่สุดท้ายแล้วก็เป็นพี่เคย์ที่เป็นคนพูดก่อน

"คะ....คือมิน"ฉันหาคำตอบให้กับพี่เคย์ไม่ได้ฉันไม่อยากโกหกแต่ถ้าพูดความจริงก็กลัวจะโดนด่า

"ตามฉัน?"ฉันได้แต่อึ้งตาโตทันที ฮอล์! คนอะไรฉลาดชะมัด

"มั่วแล้ว!"ก็รู้นะว่าโดนจับได้แต่ก็ยังหน้าด้านใสซื่อต่อไปไง เพื่อรอด?

"หึ!"พี่เคย์ปรายตามามองฉันพร้อมกับเสียง หึ คือไรอะ

-หอพักม่านหมอก-

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ^^"ฉันเอ่ยขอบคุณพี่เคย์พร้อมกับยิ้มสดใสไปให้ใครๆก็บอกว่าฉันมีดีตรงยิ้มนี่แหละเรียกได้ว่ายิ้มเรียกเสน่ห์เลยก็ว่าได้

"อืม"แต่คงใช้ไม่ได้กับคนนี้....ฉันถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปปรดล็อคประตูเตรียมลงแต่มือหนาก็ขว้าข้อมือฉันไว้จนฉันต้องหันกลับไปมองด้วยความมึนงง

"มีอะระ.....อื้อ!!!"ฉันเบิกตากว้างทันทีเมื่อหันกลับไปจะถามพี่เคย์แต่กลับโดนริมฝีปากร้อนๆของพี่เคย์ประทับมาที่ริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบาและผละออกไป

"โทษที เมา..." เมา! เมาแล้วจูบฉันเนี้ยนะโอ้ก็อต!

"อยากให้เมาบ่อยๆจัง^^"

"หึ" หึ! หึอีกแล้วให้ตายเหอะใครก็ได้บอกที่ว่าคำว่าหึมันคืออะไร คำสถบหรือกลั้นหัวเราะ หรืออะไร

"ชิส!"ฉันจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดกับเสียงหึของพี่เคย์ก่อนจะเปิดประตูและเดินเข้าหอไปโดยไม่หันกลับมาลาพี่เคย์

-มหาลัย-

"ข้ามฉาก...sin / ชิดฉาก..cos / ข้ามชิด..tan"ไม่ต้องงงว่าฉันท้องอะไรมันคือสูตรตรีโกณมิติซึ่งฉันลืมมันไปแล้ว!แต่พน.ฉันมีสอบเรื่องนี้!ให้ตายเหอะนึกว่าเข้ามหาลัยแล้วจะไม่ต้องมานั่งจำนะผิดคลาด!มันยังหลอกหลอนฉันอยู่เพื่อน!ซึ่งฉันท่องมันตั้งแต่ตื่นนอนจนตอนนี้ถึงหน้ามหาลัยแล้วโคตรพยายาม

"ข้ามฉาก....ชิดฉาก...."

แบร่!

"เชี้ยยยย!"ฉันสถบออกมาดังลั่นเมื่อมีคนมาแบร่ใส่ฉันในตอนที่กำลังท่องสูตรอยู่

"ท่องไรสาวน้อย"พี่โซ่! โอ้ยนึกกว่าใครตกอกตกใจหมดขวัญฉันหนีหมดแล้วมั้งเนี้ย

"อะไรของพี่เนี้ยตกใจหมด!"

"โอ้ๆมาๆกอดปลอบ"ไม่ว่าเปล่ามือเรียวของพี่โซ่ทำท่าจะโอบฉันจริงๆฉันเลยต้องถอยหลังหนีและเอามือกอดตัวเอง

"หึ" หึ!หึอีกแล้วT^Tผู้ชายมันเป็นอะไรกับคำว่าหึวะ หงุดหงิดแล้วนะเนี้ย

"หึ!...หึงั้นหรอมินถามหน่อยเหอะไอ้หึมันมีความหมายว่าไรเห็นทำกันจัง หึ หึ เนี่ย"พี่โซ่มองฉันด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่พอฉันพูดจบพี่โซ่ก็นึ่งไปทันที

"ใครหรอ...คนที่ทำเสียงหึกับเราอะ"ตกลงฉันได้คำตอบอะไรไม่ได้แล้วยังโดนยิงคำถามกลับอีก

"ก็...ผู้ชายทั่วไป"ฉันหลีกเลี่ยงการให้คำตอบจนพี่โซ่มองฉันอย่างจับผิดแต่พอฉันไม่มีท่าทีพิรุทอะไรพี่โซ่ก็ผ่อนลมหายใจหนักๆออกมาก่อนจะสบตาฉัน

"หึ มันมีหลายความหมายนะสำหรับผู้ชาย บางคนก็ทำเพราะสมเพชคนอื่น บางคนก็ทำเพราะต้องการปกปิดเสียงหัวเราะ บางคนก็ทำเพราะเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เจออยู่"พี่โซ่ร่ายออกมายาวเหยียดจนก็พยายามทำความเข้าใจ

"อ่อ..."

"มันก็ขึ้นอยู่กับเสียงของผู้เปล่งออกมาด้วยว่าอยู่ในโทนไหนและสถานการณ์อะไร"

"แล้วที่พี่ทำเมื่อกี้ละ...คงไม่ได้ทำเพราะสมเพชมินใช่ไหม"ฉันมองหน้าพี่โซ่ที่ยังคงสบตาฉันนิ่งสังเกตเห็นหน้าเขาแดงๆด้วยอะป่วยหรือแดดร้อนกันนะ

"ป่าวหรอก..หึของพี่คือการเอ็นดูความน่ารักของเรามากกว่า"