İLAYDA ( SU PERİSİ)

5. Bölüm Üç kardeş.

İlayda'dan

Elinin sıcak teması kanımı daha da hızlandırınca bedenimi geriye çekip elini boşlukta bırkatım.

" Yok iyiyim! Uykusuzluk, yorgunlukta var. Dedim.

" Pek yorgunlukla alakası var mı bilemedim ya bunada pekii! "

Sinirle kapı kolunu tutarak devam etti.

" Tamam sen gidene kadar uyu az bir yolumuz kaldı. Davut amca seni böyle görmesin."

Babamı düşünmesi güzel ama onlar için bana değer vermesine şımarıklık ettiğimi bile bile sinir oluyordum. Sadece ben olduğum için beni sevsin abim yada babama duyduğu yakınlıkla alakası olmasın istiyorum.

Abim ve Aziz'in yakınlığı öyle normal bir dostluktan ibaret değildir. İkiside bir biri için canını ortaya koyar. Haa! Birde ikiside benim için canını tehlikeye atmaktan çekinmez.

Abim ve Aziz aynı liseyi üstüne aynı üniversitede okudu. İkiside aslında öğretmen ama ikiside babam istedi diye o bölümü okumak zorunda kalmışlar. Abim çok istediği komiser olmak için hâlâ uğraşıyor. Aziz hafta sonu sevdiği futbolu sadece eğitmen olarak devam ettiriyor, geri kalan günleri dedesinden ona miras restoranı büyüttü.

Daha üniversite öğrencisi oldukları dönemdi. Hafta sonları kendi aralarında maç yapar eğlenirlerdi. Olayın yaşandığı gün bende geleceğim diye ağlamıştım. Evde tek kalmaktansa abimle gitmek daha cazip gelmişti. Abim ağlamama dayanamayınca benide götürdü.

Anlaştıkları çocuklar gelmeyince orada bir kaç çocukla konuşup maç yapmaya başladılar ben tribünden deli gibi bağırıyorum. Reis.. Reis.. Ama Aziz'e mi abime diyorum anlaşılmıyor. Yanıma benden biraz büyük bir çocuk oturdu. Daha Aziz'e aşkımın farkına varmamıştım. Yani onun görünce mutlu oluyordum, yanında heyecan yapıyordum. Kendi kendime çocukluk ya hayranlık diye geçiriyordum.

Yanıma oturan çocuktan rahatsız oldum. Kalkıp başka bir banka geçtim. Çocuk tekrar gelip yanıma oturdu çocuktan garip kokular geliyordu yeniden yanından kalkarken kolumdan tutunca korkuyla " bırakırmısın kardeşim "diye bağırdım. Kafamı kaldırdığımda tek gördüğüm Aziz'in çocuğa uçan tekme attığı sonra büyük bir kargaşa oldu. Benim küçük dediğim çocuk bıçağı neresinden çıkardı anlamadım bile. O arbede sırasında Aziz'i karın boşluğunda bıçakla gördüm. Onu öyle görünce bende olduğum yere yığılmışım.

Daha bunla ilgili onların başını belaya soktuğum bir sürü anımız var. Ama en son yaşadığımı onlara anlatamadım. Düşünmeyi bırakıp gözlerimi Aziz'den gelen kokuyu derin derin soluyarak kapattım.

****

Gözümü zar zor kapalı tutmaya çalışırken bir süre sonra uykuya dalmışım. Daldığım derin uykumdan gözlerimi hafif araladım. Geldiğimiz tanıdık sokakla kalbim yeniden çarpmaya başladı. Araba bizim bahçenin önünde durunca bahçe kapısından babam ve annem gözüktü.

" Boncuğum...! "

" Benim kınalı kızım..! "

Arabadan atlar gibi inip babamın o aşık olduğum, güven kokan bedenine kollarımı sardım. Kafamı göğsüne yaslayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Babamın tarazlı sesi kulağıma güzel bir melodi annemin yumuşak sesi dinlemekten bıkmayacağım şarkı gibiydi.

Babamdan kopup annemin tombul yanağından öptüm.

" Yavrum kınalı kızım! " Annem elleri saçlarımı okşarken ağlayarak söyledikleri beni daha da ağlatıyordu.

Rengimden dolayı annem bana böyle der. Kıvır kıvır saçlarımın rengi turuncu. Hatta kaşlarım kirpiklerime kadar turuncu olunca kınalı yapıncak gibi oluyorsun işte. Babam ve abimin gözleride mavi ama benim gözlerim daha açık bir mavi, buz mavisi gibidir. Pek aileme benzemiyorum ama huylarımın hepsi Zeliha sultana benzetir babam. Ama aramızda kalsın sadece kötü huylarımı benzetir.

" Zeliha, hadi bırak kızı yoldan geldiler açlar."

Babamın sesiyle annemin kollarından koptum. Arkamı döndüğümde göz ucuyla Aziz'e bakarken gözleri hafif dolmuş bizi izliyordu. Neredeyse iki gündür yollarda bizim için kendini harap etmişti. Kaç dakika burada hasret giderdik bilmiyordum bir babam sarılıyordu bir annem.

En sonunda babam beni kollarının arasına alarak iki katlı küçük bahçeli evimizin içine girerken Aziz'e de seslendi.

" Hadi Aziz gel karnınızı doyurun."

Çok şükür aç olduğumu biri akıl edebilmişti. Yol boyu Aziz ye desede hiç bir şey yiyememiştim.

" Dur Davut kız yıkansın üzerini değiştirsin."

Annemin sözleriyle dünden beridir dikkat etmediğim üzerimde göz gezdirdim. Haki yeşili polarlı pijamam vardı üzerimde çiçekli olanı giymediğime sevinsem de bir buçuk gündür Aziz'in yanında böylemi durmuştum.

Kendimi banyoya atıp güzelce yıkandım. Üzerime bu seferde siyah eşofmanlarımı giyinip odamdan çıktım. Aziz beni ne hallerde görmüştü. İş bir bez parçasıyla olsaydı oho oo.

Kendi kendime düşünürken evimin her zaman mis gibi kokan mutfağına giriş yaptım Aziz, kollarını sıvamış annemim hazırladığı kahvaltıya gömülmüştü bile.

Babamın yanağından öptüm. Islak saçlarım yanağına dökülse de umursamadan konuştu.

" Ohh! Benim mis kokulu kızım."

" Çok şükür." diyen annemi de öpüp Aziz'in yanındaki boş sandalyeye oturdum. Yandan bana baktı. Bakışları sert birşey düşünür gibi bir hali vardı.

" Hadi boncuğum yemeğini ye konuşacağız daha."

Kafamı sallayıp tabağımı annemin doldurmasını izledim.

" Kaşık kadar kalmışsın kızım hadi kuzum başla."

Annemin sevgi cümleleriyle de iyice kendimi küçük çocuk gibi hissederken gözüm yanımda rahat rahat kahvaltı yapan adama kayıyordu. Onun varlığı benim kalbime zarar yüreğime yaraydı. Dudağını yana kaydırmış annemle babamın haline gülecek gibi bir hale bürünmüş, saçı yola aynaya bile bakmadan çıktığını kanıtlamak ister gibi dağınıktı. Hep düzenli giyinir, düzenli olurdu. Giydiği kazak ve pantolon öylesine üzerine geçirmiş belli ama bu haliyle bile benim kalbimi yerinden söküp alıyordu işte. Dağınık saçlarını elimi uzatıp o hep beğendiğim gibi yana taramamak için kendimle savaş veriyordum.

" O hayta seni yanlız bırakmadı değil mi kızım? "

Uyy aha babam sorguya başladı. Abim beni komşuya bıraktı gitti desem şimdi kalkar giderdi abimin yanına.

" Yok baba bırakır mı Yunus Reis beni? Bırakmadı."

Ben konuşurken Aziz'in kaşları daha çok çatılırken bir kaşını havaya kaldırdı. Tekrar sessizce kahvaltısına dönünce içimden bir oh çektim. Abimi koruduğumu anlamıştır. Sonra beni hepten yalancı biri sanar falan.

" Bundan sonra dizimin dibinden ayrılmak yok!"

Babamın sert sesi kulağıma gelirken kızgın gibi bakmaya çalışıyordu bana. Babama bakıp gülümserken bu seferde annem konuştu.

" Kız orada okudu ama her ay getirdin zaten Davut, sanki orada tuttun da? Valla korkuyorum bu kızı evlendirmezsin de sen! "

Annemin sözleriyle gözlerim direk Aziz'den tarafa kaydı. Hiç istifini bile bozmadan karnını doyurmaya çalışan adamla kalbim hüzünlendi. En azından abim gibi de olsa bir tepki beklemiştim.

" Versem ne olacak yukardaki kat boş oturur orada." dedi. Babam.

" Yok artık Davut! " dedi annem. Bu konulara ben alışık olduğum için sessizce dinledim.

" Hem evlenmesin ben ömrümün yettiği kadar bakarım kızıma. Senin oğlun evlendi de ne oldi gene derdi baa gene derdi baa."

Eveet babamla annemin kapışması başladı. Babam, abim boşanmaya karar verdiğinden beridir abime siniri geçmiyor. Gerçekleri öğrense de abimin ondan habersiz verdiği kararı pek desteklemiyor.

" Ya ne yapsındı. Oğlumdan habersiz çocuk aldırmış çocuk. Bunun affı olur mu? "

" Ben affetsin demiyorum Zeliha. Ben, bizim en son duymamıza kızıyorum da. Böyle bir derdi var ama anlatmıyor. O böyle yapınca ben kendi babalığımı sorguluyorum. "

" Tamam Davut, Aziz'in de başını şişirdik çocuk kaç saattir yorgun, araba kullandı" dedi annem.

Aziz ağzını açmıştı ki babam sözünü kesti.

" O da benim üçüncü çocuğum üçü de aynı benim için, üçü de kardeş ondan mı çekineceğim her derdimizi biliii da! Beraber büyüdü bunlar."

Babamın her kardeş dediğinde içim kan ağlarken belli etmemeye çalışmak daha çok zorluyordu. Acıyı yaşamaktan gizlemek daha zormuş sürekli gözlerim Aziz'e kayıyordu sessizce babamı dinleyip kafasını salladı.

Ben hep babam gibi bir adama aşık olmak istedim. Dürüst,mert ailesi her zaman ön plandadır mesela.Aşık olduğum adam babama çok benziyordu. Onun da kalbi babamın kalbi gibi merhametle dolu ama o kalpte benim yerim kız kardeşten öte değildi.

Gözün aydın baba kızın hiç bir zaman dizinin dibinden ayrılamayacak.