İpek'ten
Artık kabul ettiğim gerçeğim yanı başımda şöför koltuğunda oturuyordu. Yine birlikte eve gidiyorduk. Bu yaşıma kadar kendimi hiç bir yere ait hissetmemiştim. Sanki bu aileyi yıllardır tanıyor gibi hissetmem normal miydi?
Belki de bu denli sıcak bir aile ile hiç karşılaşmadım ondandı.
" Sessizsin ebe hanım! "
Yoldan dikkatini çekmeden bana konuşan adamla kendime geldim.
" Yorgunum! " dedim tek kelimelik bir cevap.
" Dün duyduğun bir takım bir şeyler... " demişti ki sözünü kestim.
" Doğru olanı duydum. Yalan yanlış bir şey duymadım komiser bey. Sizin açıklamanız gereken bir şey yok." dedim.
Hafif benden tarafa dönüp kaşlarını çattı.
" Ne duyduysan ne kadarını duyduysan yanlış anlamışsın."
" Yanlış bir şey yok Yunus bey. Kapatalım lütfen bu konuyu."
Yolun geri kal
