Quenhyra POV
"Shh... ang importante nakaabot ka. Nailigtas mo ako." Bulong ko sa kanya at agad siyang niyakap. When our chest touched it feels like I am home.
Pakiramdam ko ay ilang taon akong hindi nakuwi gayong isang linggo lang naman. His body is warm and I can helped to snuggled into his broad shoulders.
Even I hate this man infront of me, I can’t helped myself but to cry in joy. He saved me!
Sinong hindi matutuwa sa bagay na ito na akala ko ay imposible?
Akala ko papabayaan niya lang ako dito dahilsa una ay ayaw niya sa akin. Nasabi ko sa aking sarili, bakit pa ako aasa gayong alam kong wala akong aasahan sa kanya?
Hindi ko makakalimutan ang araw na ito sa buong buhay ko muntik na akong magahasa at muntik na akong mamatay sa nerbyos dahil sa mga bampirang nakapaligid sa akin. H
