“ค่ะ อันตกลง แต่ครอบครัวคุณต้นข้าวจะไม่ว่าหรอคะ อันเกรงใจ”
“ไม่เลยจ้ะ น้ากับสามีเราไปดูงานต่างประเทศบ่อยมากหรือบางทีก็พักอีกเมืองไม่ค่อยมาหรอก”
“แล้ว~ บอสละคะ”
“รายนั้นยิ่งแล้วใหญ่ จำทางเข้าบ้านได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เอ่อ เลิกเรียกว่าคุณได้แล้วนะน้าไม่ชอบ เรียกน้าต้นข้าวดีกว่า หรือถ้าอันอันไม่รังเกลียด เรียกแม่ก็ได้นะ^^” สาวใหญ่ยิ้มกว้างมองหน้าคนตัวเล็ก
“อันอัน เรียกคุณน้าก็พอค่ะ อันเกรงใจ”
“จ้ะ ตามใจ เราทานข้าวกันเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว”
สองสาวต่างรุ่นใช้เวลาคุยและทานอาหารร่วมกันเป็นเวลาค่อนข้างนาน จนเกือบบ่ายสามเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังออกไปไกลถึงประตูบ้าน
“เดี๋ยวอันช่วยเก็บค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าเก็บเอง” แม่บ้านวัยดึกพูดปัด แย่งจานออกจากมือเล็ก
“ป้าขา อย่าเรียกคุณหนูเลย เรียกอันอัน ก็พอค่ะ ให้อันทำเถอะนะคะ” สาวน้อยมองหน้าหญิงวัย เลขหกปลายๆก่อนที่นายหญิงของบ้านจะพยักหน
