รถสปอร์ตคันเล็กมีแค่สองที่นั่ง แต่ข้างๆกับมีคนอยู่ถึงสามคน ใบหน้าคมกระตุกยิ้ม ในใจมีความคิดบางอย่างแล่นอยู่ในหัว
“พวกคุณไปเถอะ ผมนั่งแท็กซี่กลับได้”
“ไม่ได้ค่ะ บอสไม่สบายอยู่จะกลับคนเดียวได้ยังไง เดี๋ยวอันกลับเอง”
ไม่ได้!!
สองหนุ่มตอบพร้อมกันเสียงดัง ก่อนจะหันมองหน้าอีกฝ่าย คนกลางยืนแหงนหน้ามองพวกเขาสลับกันไปมาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“แล้วจะไปยังไงคะ เดินไปเหรอ หรือขี้คอกันไป” คำพูดลอยๆ เชิงประชดของหญิงสาวกลับเป็นคำจุดประกายของแผนร้ายของชายตัวโต
“ก็นั่งตักผมไง ไม่เห็นยากเลย” เสียงเรียบ
“ไม่ได้ ผมไม่โอเค”
“หรือคุณจะให้คนป่วยขับรถ ผมว่ามันไม่ดีเท่าไหร่นะ ตอนนี้ผมเองก็ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่เลย” ชายตัวโตยกมือขึ้นจับท้ายทอยตัวเอง พร้อมทำสีหน้ามึนๆ เหลือบมองใบหน้าหวานข้างๆ
“นะคะคุณไบรอัน นั่งไปใกล้ๆเอง ไม่เป็นไรหรอก อันนั่งได้”
สีหน้าไม่เต็มใจ แต่ในเมื่อเหตุผลที่ชายอีกคนอ้างและคำข้อร้องใบหน้
