อาหารไทยหลายจานถูกจัดวางบนโต๊ะหลากเมนู หนึ่งในนั่นคือน้ำพริกกะปิ พริกขี้หนูเม็ดเล็กโรยหน้า ดูน่าทาน
สายตาสองหนุ่มจดจ้องมองมันอยู่นาน น้ำลายเหนียวถูกกลืนลงคอด้วยความยากลำบาก
“ทานไม่เป็นเหรอคะ อันทำสุดฝีมือเลยนะ”
..(เสือ)..
ระหว่างที่รอ อันอัน เข้าไปทำกับข้าว ผมกับไบรอันก็นั่งรออยู่โซฟาห้องรับแขก ถึงเราจะเป็นคู่แข่งทางธุรกิจ แต่เราก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันจนถึงขั้นพูดกันไม่ได้ นี่เป็นโอกาสดี ที่ผมจะได้ไขข้อสงสัยในการชนะ การประมูลครั้งก่อน
“คุณตามเธอมา?” ไบรอันเริ่มเปิดประเด็นการสนทนา ขณะที่สายตาเข้มของทั้งคู่จ้องกันไม่กระพริบ
“เธอไม่สำคัญขนาดที่ผมต้องเสียเวลามาวิ่งไล่ตามหรอก”
“หึๆ ประธานเสือ คุณเป็นคนเก่ง ฉลาด เป็นที่น่าชื่นชมสำหรับผมนะ แต่เรื่องบางอย่างคุณกลับเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”
ผมมองหน้าจ้องคนที่กำลังด่าผมอยู่ แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่ความหมายก็ไม่ต่างจากคำว่าโง่อยู่ดี
“
