Eve döndüğümüzde, içimde garip bir huzur hissettim. Bir haftadır uzak kaldığım evimi özlemişim meğer. Kapıdan içeri adım attığımda, bahçedeki yaseminlerin kokusu burnuma çalındı. O an anladım ki evin kokusu bile farklı geliyor insanın burnuna. Abimler, ablamlar, herkes yine her zamanki yerindeydi. Sanki hiç gitmemişim gibi, sanki her şey bıraktığım gibiydi. Bir haftadır gördüğüm yabancı yüzlerin yerine şimdi kuzenlerimin, amcamın, yengemin sıcak gülümsemelerini görmek içimi rahatlatıyordu.
“Evini özlemişsindir,” dedi Cemre ablam yanımda yürürken. Gözlerim avluda dolaşırken gülümsedim.
“Özlenmez mi? Bir haftadır başka bir dünyadaydım sanki.”
Masaya doğru yöneldik, herkes oradaydı. Amcam, babaannem... Herkes neşeyle bir şeyler konuşuyordu. Ablalarım her zamanki gibi bir köşeye toplanmış,
