Alpaslan gittiği andan beri yalnız başıma olanları düşünüp duruyordum. Düşünmediğim bir an bile yoktu. Kimseyle görüşmek istemediğim gibi konuşmakta istememiştim ama yalnız kalmak beni iyi etmek yerine daha çok yorar duruma gelmişti.
Annem, ya sen gelirsin buraya ya ben dediğinde ben konağa geldim.
Konağın yüksek tavanları ve geniş koridorları bile sanki üzerime çöküyordu. Ne kadar da farklı hissettiriyordu burası. Alpaslan’la yaşadığımız ev daha küçük ve sade olmasına rağmen, içinde onun varlığı olduğu için sıcaktı, güven doluydu. Oysa burada, kendi ailemin yanında bile, o kadar yabancı hissediyordum ki... Adımlarım yavaşladı, etrafıma bakındım. Konağın tanıdık kokusu bile içimdeki bu boşluğu doldurmaya yetmiyordu.
Evde her şey aynıydı ama bir şeyler eksikti. Ailemin yaşadığı bu ev, da
