Alpaslan, karşımdaki geniş alanda bana doğru yürüyordu. Üzerinde her zamanki gibi askeri üniforması vardı, göğsünde parlak nişanlar, ama gözleri bana her zamanki gibi sıcacıktı. Gülümsemesi... o tanıdık, güven veren gülümsemesi. Elini uzattı, sanki ona bir adım daha atsaydım elini tutacaktım. Fakat ne kadar yürürsem yürüyeyim, ona bir türlü ulaşamıyordum. Adımlarım ağırlaştı, ayaklarım sanki bir bataklığa saplanmış gibi hareketsiz kalıyordu.
"Alpaslan..." diye fısıldadım, sesim yankılandı ama ona ulaşmadı. Adım atmaya çalıştım, vücudum hareket etmiyordu. O ise bana bakıyordu, gözlerinde endişeyle karışık bir sevgi vardı. Yüzü bir anda gölgelenmeye başladı, arkasındaki ışık yavaşça sönüyordu. Yüzü bulanıklaştı, her şey karardı. Bir anda gözden kayboldu. Yoktu. Alpaslan yoktu. Yalnız kaldım
