Bedenim değil, zihnim doğmuş gibiydi. Sanki ruhum yeniden şekillenmişti, ama bu şekil o kadar ağır ve sancılıydı ki, nefes almak bile zor geliyordu. Evdeki hava, herkesin üzerine ağırlık yapmıştı. Sadece ben değil, herkes aynı şekilde hissediyordu. Kiminin yüzünde şaşkınlık, kiminin bakışlarında belirgin bir öfke vardı. Tunahan’ın söyledikleri, odadaki havayı iyice yoğunlaştırmıştı. Asude yenge, her zamanki kararlılığıyla ilk tepkiyi veren oldu. "Sen ne diyorsun oğlum?" diye çıkıştı, sesinde karışık bir korku ve üzüntü vardı.
Tunahan’ın geri duracak hali yoktu, zira böyle bir durumda geri çekilmek ona göre değildi. Bebekleri olacaktı. Esma’ya duyduğu sorumluluk gözlerinde açıkça belli oluyordu. Gözlerini Asude yengeye dikti, ama bir şey söylemeden duruşunu sabit tuttu.
Alpaslan, derin bi
