Alpaslan, Ceylan'ın solgun yüzüne bakarken, kolları arasında kayboluşunu izlemek, kalbine saplanan en büyük acıydı. Yüreği parçalanıyor, nefesi kesiliyordu. "Ambulans çağırın!" diye haykırırken sesi çatallandı, kelimeler ağzından adeta bir çığlık gibi fırlıyordu. Gözleri, Ceylan'ın kollarında giderek daha da ağırlaşan bedenine kaydı. Kan her yerindeydi; ellerinde, gömleğinde, hatta yere yayılan kızıl bir göl gibi çevreyi kaplamıştı. Her geçen saniye, Ceylan'ın yaşamının elinden kayıp gittiğini hissediyordu.
Bir yandan Ceylan’ı kollarında tutuyor, bir yandan da kanı durdurmaya çalışıyordu, ama nafileydi. Kan ellerinden sızıp gidiyordu ve o, hiçbir şey yapamıyordu. Gözleri, askerlere koşuşturan ilk yardım görevlilerine, etrafta yankılanan silah seslerine, çatışmanın ortasında patlayan emirl
