Yoğun bakım odasında sessizlik hâkimdi. Yalnızca cihazların düzenli ve monoton bip sesi, hayatın bir yerlerde hâlâ akmaya devam ettiğini hatırlatıyordu. Alpaslan, başını ellerinin arasına almış, Ceylan'ın başucunda oturuyordu. Yorgunluk, göz altlarına derin gölgeler bırakmıştı. Gözleri, karısının hareketsiz yatan bedenine kilitlenmişti. Ceylan, bembeyaz örtülerin altında sanki derin bir uykudaymış gibi yatıyordu, ama bu uyku gerçek değildi. Gerçek olan, nefesini ve yaşamını sürdüren makinelerin soğuk sesi, bir de Alpaslan’ın içinde büyüyen çaresizlikti.
Gözleri, karısının solgun yüzüne kaydı. Her zamanki gibi huzur dolu değildi o yüz; dudakları kurumuş, cildi solgun ve cansızdı. Karısının o sıcacık gülüşünü yeniden görebilmek için her şeyini verirdi o anda. Ancak şu an ona bakarken, içini
