อสงไขยกาล

ตอนที่ 4 ภาพเก่าในวันวาน

ราชวังดุสิต ปี พ.ศ. 2443(ค.ศ.1900)

แสงแดดอ่อนๆยามบ่ายคล้อย สาดส่องลงพื้นอย่างร่มเย็น กลุ่มสาวน้อยใหญ่เดินเรียงรายตามกันไม่ห่างจากหน้าประตู

ซ่อนกลิ่น(พริ้ม)- สาวแรกแย้มวัยเพียง16ปี ถูกตาต้องใจเจ้าจอมฝ่ายในจนได้ตามเสด็จมายังวังดุสิตนี้ บุตรธิดาในตระกูล เจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี (ปัจจุบันคือนามสกุล เทพหัสดิน ณ.อยุธยา)

ซ่อนกลิ่นเดินไม่มองทางจึงให้ชนเข้ากับเจ้านายฝ่ายในท่านหนึ่ง

"เหตุใดจึงซุ่มซ่ามเช่นนี้?!" เสียงที่ทุ้มต่ำแต่เปี่ยมล้นไปด้วยอำนาจ พร้อมฝ่ามือหนาที่จับต้นแขนนางไว้ไม่ให้ล้ม

เธอได้สบตากับดวงตาที่อ่อนโยนและใบหน้าที่ งดงามราวกับหลุดออกมาจากภาพวาดหนังสือ

"ข..ขอโทษเจ้าค่ะ น้องมิทันระวังเจ้าค่ะคุณหญิง" ซ่อนกลิ่นรีบก้มหัวขอโทษทันที

จันนิสาหรือคุณท้าวจัน(ณิชา)- บุตรีในสกุลบุนนาค เป็นหลานของ เจ้าพระยาภาณุวงศ์มหาโกษาธิบดี กรมเสนาบดีกรมท่า (รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ) นางเก่งทั้งด้านภาษาและการขับร้อง จึงได้ตำแหน่งคุณท้าวจากพระพุทธเจ้าหลวง

'คุณหญิงหรอ?'

"เหตุใดเรียกข้าว่าคุณหญิง? เจ้ามิรู้รึ ว่าข้าได้ตำแหน่งคุณท้าวมาแรมปีแล้ว หรือเจ้าพึ่งเข้ามา?"

คุณท้าวสาดคำถามใส่ซ่อนกลิ่นไม่หยุด ดวงตาสอดส่องมองเข้าไปยังใบหน้าที่ก้มหลบอยู่

"ค..คุณท้าว?!" ซ่อนกลิ่นเงยหน้าสะดุ้งโหยง "ข..ขออภัยเจ้าค่ะ น้องพึ่งเข้ามาจึ่งไม่ทราบ ข..ขออภัยคุณท้าวเพคะ"

"หากเจ้าเข้ามาในวังนี้ครั้งแรก ข้าจักไม่ถือโทษโกรธน้อง แต่จงจำไว้หนา หากแม้นวันนี้เจ้าชนกับผู้อื่น มิใช่พี่หนักหนานัก เจ้าอาจได้กลับบ้านกลับเรือนเจ้า มิได้เข้าวังอีกเลย"

คำพูดเชิงขู่ของคุณท้าว ยิ่งทำให้ซ่อนกลิ่นเกรงกลัว ว่าด้วยคนซุ่มซ่ามอยู่เป็นทุนเดิม

"อิฉันต้องต้องขออภัยคุณท้าวอีกครั้งเจ้าค่ะ" ซ่อนกลิ่นก้มหัว ไหว้ขอโทษบ่อยจนคุณท้าวรู้สึกรำคาญ

"หากนางซุ่มซ่ามเช่นนี้ ส่งเข้ามาตำหนักข้า ข้าจักสั่งสอนนางด้วยตัวของข้าเอง" คุณท้าวหันไปสั่งสาวใช้สองคนที่อยู่ด้านหลัง

"ทราบแล้วค่ะคุณท้าว" สองนางตอบ

"ซ่อนกลิ่น เจ้าตามข้ามา ส่วนเจ้าสองคน ไปบอกคุณจอมที่ขอตัวเองมา ว่าข้าขอนางไปไว้ในตำหนักของข้า"

"เจ้าค่ะคุณท้าว"

"ตามพี่มา" จันนิสาจับมือซ่อนกลิ่นแล้วเดินนำไป ซ่อนกลิ่นยังคง งงงวยสายตาสอดส่องไปทั่ว เพียงเพราะกลัวใครเห็นแล้วจะเข้าใจผิด

ตำหนักหลัง(สกุลบุนนาค)

ตำนักนี้ล้อมรอบไปด้วยกล้วยไม้ และดอกไม้นานาพันธุ์ ซ่อนกลิ่นมองทุกอย่างแปลกตา ความงดงาม และความสงบร่มเย็นของตำหนักที่ซ่อนกลิ่นไม่คิดว่าจะเคยได้เห็น

"เหตุใดจึงทำหน้าราวมิเคยเห็น ตำหนักท่านเจ้าพญาก็ออกจะใหญ่โต น้องมิเคยเห็นหรือ?" คุณท้าวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ว่าด้วยตำหนักของตน เป็นตำหนักส่วนตัว จึงเล็กกว่าตำหนักเจ้าพญาหลายเท่า

"น้องเคยไปตำหนักท่านปู่ในครั้งยังเยาว์วัย ใหญ่โตโออ่ามากค่ะ แต่มิร่มเย็นเหมือนตำหนักคุณท้าว" ซ่อนกลิ่นก้มหน้าตอบ

"ใหญ่โต แต่หากมีผู้คนมาก ใจมิสงบ คงมิร่มเย็นดอก มีแต่จะร้อนรุ่ม ไหนน้องเจ้ารู้เรื่องอะไรมา คุณจอมถึงได้ให้ตามรับใช้"

คุณท้าวคว้ามือนางเดินตรงไปยังห้องหนังสือ

แม้นห้องจะเล็กแต่กลับเป็นระบบระเบียบยิ่งกว่าที่เรือนตน หนังสือในชั้นถูกวางไว้ตามหมวดหมู่ โต๊ะหนังจัดวางอย่างเรียบง่าย

"น้องนั่งตรงนี้ พี่อยากรู้เจ้าลายมือสวยหรือไม่" คุณท้าววางหนังลงตรงหน้านาง ซ่อนกลิ่นมองกลับอย่างงงๆ

"ให้น้องเขียนกระไรคะคุณท้าว?"

"บทกลอนก็ได้ พี่อยากเห็นฝีมือน้อง"