เช้านี้กวินให้คนจัดเตรียมอาหารเช้าเผื่อไว้สองที่ ชายหนุ่มนั่งรออยู่ที่เก้าอี้หัวโต๊ะมาได้ประมาณสิบนาที เจ้าของที่นั่งข้างๆก็เดินเข้ามาพลางทำสีหน้ามีคำถาม
“มานั่งตรงนี้”
“ฉันไม่หิวค่ะ” ของขวัญพูดจบและเตรียมตัวจะหมุนตัวกลับไป แต่กลับต้องชงักเพราะเจ้าของบ้านเรียกเธอเอาไว้ก่อน
“ไม่หิวก็ต้องกิน วันนี้เธอต้องออกไปข้างนอกกับฉัน” น้ำเสียงของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย จนคนฟังอยู่ตะหงิดใจให้ต้องหันกลับมามอง
“ไปไหนคะ”
“ฉันบอกให้มานั่ง…ฉันมีที่ที่หนึ่งจะพาเธอไป” ของขวัญยอมเข้าไปนั่งกินตามคำสั่งของคนเอาแต่ใจอย่างรู้ว่ายังไงแล้วก็คงขัดคำสั่งของเขาไม่ได้
กวินขับรถพาของขวัญออกมาแถบชานเมือง ครั้งนี้เขาไม่ได้พาลูกน้องคนไหนติดตามมาด้วย เพราะเขาต้องการเวลาส่วนตัว หญิงสาวที่นั่งมาด้านข้างคอยเอาแต่มองทางตลอดเวลาจนเขาเองชักเริ่มอึดอัด
“ไม่เวียนหัวหรือไงมองแต่ด้านข้าง”
“ไม่ค่ะ” กวินเหลือบหางตามองคนตัวเล็
