เด็กเลี้ยงของศัตรู (กวิน x ของขวัญ)

ตอนที่ 3 ต่อจากนี้ไม่มีเธอ

กวินนั่งกอดร่างของเมียรักตลอดทาง มีนนาพอจะฝืนตัวเองให้มีสติขึ้นมาเพื่อคุยกับสามีครั้งสุดท้าย เธอรู้ว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้ว

ร่างบางพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายยกมือขึ้นไปจับใบหน้าของสามีหนุ่มเอาไว้ กวินที่เห็นดังนั้นจึงยืนมือไปช่วยหญิงสาวให้มือสัมผัสกับใบหน้าของตัวเองอย่างไม่กลัวว่าเลือดจะเปื้อนใบหน้าหล่อ

“วะ..วิน ม..มีนรักวินนะ” คนกำลังจะหมดแรงเริ่มพูดติดขัด

“มะ..มีนขอโทษ ที่อยู่กับวินต่อไม่ได้ละ..แล้ว ฮึก”

“ไม่มีน วินไม่ยอมให้มีนเป็นอะไรไปเด็ดขาด มีนแข็งใจไว้ก่อนนะเราใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว….มึงรีบเหยียบไปให้เร็วกว่านี้ได้ไหมวะ ใครขวางชนให้หมด” กวินเริ่มเสียสติ เงยหน้าขึ้นไปตวาดลูกน้องด้วยความกลัวว่าจะเสียเมียรักไปต่อหน้าต่อตา

“ฮึก…มีนรักวินนะ”

ประโยคสุดท้ายที่มีนนาจะสามารถฝืนแรงตัวเองออกมาได้ เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆ พร้อมกับมือที่จับใบหน้าของกวินอยู่ ค่อยๆร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก ไม่กี่วินาทีทุกอย่างก็เงียบสงบลง

คีย์มองเจ้านายผ่านทางกระจกมองหลัง ก่อนจะเผลอหันไปเช็ดน้ำตาตัวเองออกลวกๆ มีนนาเองก็ดีกับเขาอยู่มากและก็เป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างนาน ที่หญิงสาวได้เข้ามาอยู่ในชีวิตของเจ้านายหนุ่ม เขาสงสารเจ้านายของเขาจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“มะ..มีน ไม่ มีนกลับมาอยู่กับวินก่อน กลับมา…วินขอร้อง”

กวินร้องไห้โวยวายกอดร่างหญิงสาวที่ไร้วิญญาณ ไม่ทัน มันไม่ทันแล้ว นาทีนี้ เวลานี้ เขาได้สูญเสียผู้หญิงที่เขารักที่สุดไปแล้ว

สองสัปดาห์ต่อมา

กวินยังคงใช้ชีวิตอยู่กับการดื่มจนหัวราน้ำทุกวัน ตอนนี้เขาเองก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเองเพราะเขาทนมองภาพวันวานช่วงที่มีมีนนาอยู่ไม่ได้ เลยต้องหอบตัวเองมาเปิดโรงแรมอยู่ ส่วนโรงแรมที่เขาอยู่ก็ไม่ใช่ของใครที่ไหน แต่เป็นของเขาเองซึ่งการจะอยู่ที่นี่กี่วัน และกินเหล้าหรือไวน์หมดไปกี่ตู้เขาก็ทำได้ทั้งนั้น

“นายครับ นายจะอยู่ที่นี่อีกกี่วัน นายเอาแต่กินเหล้าแบบนี้ผมว่านายจะทรุดเอานะครับ” เตอร์เข้ามาดูเจ้านายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง หลังจากจัดงานศพให้กับมีนนา เจ้านายเขาก็เอาแต่หนีหน้าผู้คน หนีงานและหนีความทรงจำของตัวเอง

“หึ กูตายไปก็ดีเหมือนกัน เผื่อว่ามีนนากำลังรอกูอยู่”

อาการของกวินเข้าขั้นซึมเศร้าฉันพลัน หลังต้องสูญเสียเมียรักไปต่อหน้าต่อตา และที่โกรธที่สุดคงจะเป็นตัวเขาเองที่ไม่สามารถปกป้องผู้หญิงตัวเล็กๆได้

“ขวัญวันนี้ได้งานชั้นไหนอ่ะ”

ของขวัญสาวน้อยวัยใสตัวเล็กหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อน ก่อนจะยิ้มแล้วตอบเพื่อนกลับไปอย่างเป็นมิตร

“ชั้น 32 น่ะเราไปก่อนนะชั้น VVIP ไปทำช้าเดี๋ยวโดนหักเงิน”

สาวน้อยตัวเล็กขยันทำงานส่งตัวเองเรียน เพราะชีวิตของเธอมันรันทดเกินกว่าจะนั่งกินนอนกิน สาวน้อยอายุ 23 ปีสู้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด เธอไม่เคยรับรู้ว่าพ่อแม่ของเธอเป็นใคร คนที่เลี้ยงเธอมามีแค่ยายแก่ๆคนหนึ่งที่พึ่งจะเสียไปเมื่อปีที่แล้ว ของขวัญจึงต้องทะเยอทะยานหาเงินเพื่อให้ชีวิตของตัวเองอยู่รอด

เธอเข้ามาเป็นแม่บ้านในโรงแรมที่มีมาเฟียเป็นเจ้าของ โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ เธอได้เข้ามาทำงานเมื่อต้นปีหลังจากที่ยายเสีย ของขวัญเป็นเด็กขยันทำงานดีเรียบร้อย แขกชมบ่อยครั้งจึงได้รับมอบหมายให้ขึ้นมาทำความสะอาดบนชั้น 32 ชั้นที่มีแค่ห้องเดียวคือห้องเพนท์เฮ้าส์ และตอนนี้เจ้าของห้องที่เช่าพักอยู่ก็คือท่านประธานหนุ่มเจ้าของโรงแรม มีดีกรีเป็นถึงมาเฟียคุมโซนฝั่งใต้

“ระวังตัวเองด้วยนะขวัญ เห็นคนบอกว่าเขาเอาแต่กินเหล้าทั้งวันทั้งคืนตั้งแต่เมียตาย”

“คงไม่มีอะไรหรอก เราจะรีบทำให้เสร็จแล้วรีบออกมา ขอบใจบิวมากนะ”

หลังจากบอกกับเพื่อนเสร็จแล้วเธอก็แยกตัวขึ้นไปชั้นที่ได้รับมอบหมาย ถึงจะเป็นห้องเดียวของชั้น แต่ห้องก็ใหญ่จนต้องใช้เวลาอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่กลัว ยิ่งเป็นคนเมาเธอยิ่งกลัว เพราะคนเมาย่อมไม่มีสติ

ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก

“ใคร!”

“แม่บ้านค่ะ ขอเข้าไปทำความสะอาดหน่อยนะคะ”

เธอตะโกนตอบเสียงข้างในอย่างกล้าๆกลัวๆ ตั้งแต่ทำงานมาข่าวหนาหูเรื่องความโหดและเย็นชาของประธานเจ้าของโรงแรม เป็นที่น่ากลัวขนาดจนไม่เคยมีใครกล้ามองหน้าเขาเลยสักครั้ง

แอ๊ดดด!!

“รีบทำรีบออกไป!”

“ค่ะ”

เพราะเสียงเข้มของเขาทำให้เธอต้องรีบรนลาน เข้าไปทำความสะอาดภายในห้อง เริ่มจากทำความสะอาดห้องน้ำก่อน กวาดพื้นเก็บขยะ เก็บเสื้อผ้าหรือผ้าขนหนูที่ใช้แล้วใส่ตะกร้าผ้าเพื่อนำไปซัก

น้ำบรั่นดีสีเหลืองทองในแก้วเหล้าถูกกลืนกินให้ลงไป แก้วแล้วแก้วเล่า กวินนั่งเหม่อมองท้องฟ้าไกล พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอยู่บนแก้ม ด้วยความเมาของตัวเองที่ดื่มเหล้าเข้าไปแทนข้าว ร่างสูงได้ยินเสียงตะกุกตะกักอยู่ในห้องนอนของเขา เขาลืมไปแล้วว่ามีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด

ร่างสูงวางแก้วเหล้าไว้ที่โต๊ะ แล้วพยุงตัวเองขึ้นช้าๆเดินเซไปเซมาไปที่ห้องนอนของเขา เมื่อถึงหน้าประตูห้องกวินตาโตมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นสั่นรัว หญิงสาวตรงหน้าหันมายิ้มให้กับเขาเหมือนกับที่เขาเคยได้รับ กวินสะอึกสะอื้นส่งเสียงออกไปจนของขวัญต้องหันกลับมามองอย่างแปลกใจ

ร่างหนาค่อยๆย่างกายเข้าไปใกล้ผู้หญิงที่เขาเฝ้าคนึงหาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา คนตรงหน้าช่างเหมือนเธอเหลือเกิน

“มีนกลับมาหาวินแล้วใช่ไหม” กวินยกมือขึ้นมาจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว แล้วรั้งร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น

ของขวัญตกใจจนพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของเขา เธอพยายามร้องตะโกนบอกให้คนที่กอดเธอเข้าใจว่าเขากำลังเข้าใจผิด เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อมีนอะไรนั่น

“คุณคะ ฉันไม่ใช่มีนค่ะ ฉันเป็นแม่บ้าน…คุณปล่อยฉันก่อนค่ะ”

“มีนรู้ไหม วินคิดถึงมีนมากขนาดไหน ทำไมมีนต้องทิ้งวินไปวินอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมีน มีนกลับมาอยู่กับวินเถอะนะ” กวินยังคงไม่ฟังสิ่งที่ร่างบางป่าวร้อง หากแต่ยังคงเห็นเป็นภาพหลอนว่าเธอคือมีนนาเมียรักของเขาคนเดียว

“คุณคะ ฉันบอกว่าฉันมะ…ว๊ายยย!!!” ร่างบางล้มลงไปนอนบนเตียงขนาดคิงไซส์ จากคนตัวสูงที่ดันเธอให้หงายหลังไป

กำลังจะโล่งอกยังดีที่มีเตียงรับเอาไว้ เพราะคิดว่าเขาเมาแล้วทรงตัวไม่อยู่ แต่ความคิดก็ต้องเปลี่ยนกระทันหันเมื่อร่างหนาที่ทาบทับเธออยู่ลดระดับใบหน้าเข้ามาจู่โจมเธอด้วยกันจูบแบบลึกซึ้ง

“อื้อออออ” ของขวัญพยายามผลัก ทุบตีและดันลิ้นเขาออกจากปาก แต่คนที่แรงเยอะกว่ากลับไม่ยอมและล็อคแขนของเธอเอาไว้บนหัว

เด็กสาวที่ไร้ประสบการณ์เรื่องความรักและบนเตียง พยายามปกป้องตัวเองโดนการกัดเข้าที่ปากของร่างหนา

“โอ้ยย” กวินร้องออกมาจากความเจ็บปวด ร่างบางคิดว่าเขาเริ่มตั้งสติได้แล้วก็จะยอมปล่อยเธอ แต่กวินกลับมองหน้าเธอนิ่งแล้วก้มลงมามอบความหวานให้กับเธออีกครั้ง

“อื้ออออ…ปล่อยฉัน” กวินละออกจากปากบางแล้วเลื่อนลงมาตามซอกคอขาวเนียนแทน พร้อมกับมือที่ลูบไล้ไปตามร่างกายบางอันขาวเนียน