มหาวิทยาลัยเวชธารา
อากาศยามสายคล้ายจะร้อน แต่หัวใจของคนบางคนกลับเริ่มเย็นวาบอย่างประหลาด
“แกกินเข้าไปได้ยังไงวะ ดาหวัน มันเหมือนข้าวหมาเลยนะ” จีนเพื่อนสนิทวางช้อนลงแล้วทำหน้าเบ้สุดชีวิต ขณะมองกล่องอาหารของโรงอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าพวกเธอ
“ข้าวหมาก็ยังดีกว่าท้องว่าง” ดาหวันว่าเรียบ ๆ พลางจิ้มไข่ดาวที่ดูเหมือนโดนทอดมาสองวันแล้วเข้าปาก ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ นอกจากหิว
จีนกำลังจะเถียงต่อ แต่เสียงเบรกนุ่ม ๆ ของรถยนต์หรูคันหนึ่งทำให้บทสนทนาเงียบกริบทันที
เบนซ์ AMG สีดำเงาเฉียบ จอดนิ่งอยู่หน้าลาน เส้นสายตัวถังสะท้อนแดดยามสายอย่างโฉบเฉี่ยว ทุกสายตาพุ่งตรงไปที่รถคันนั้นแบบไม่ได้นัดหมาย
“อีกแล้วเรอะ?” จีนอุทานเสียงหลง พลางหยิบช้อนมาปิดหน้า
ดาหวันหยุดเคี้ยวข้าวทันที หันไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ก่อนร่างสูงในชุดสูทเข้มจะก้าวลงมา ไคหลงในเวอร์
