ด้านประกายดาว ใครจะคิดว่าคนหยิ่งอย่างพี่หมอภีมจะพาฉันมาทานข้าว นี้เป็นครั้งแรกที่ได้ทานข้าวกับคนที่ฉันแอบปลื้ม ชอบเขามานาน ฉันรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่อยู่กับเขาตามลำพัง จนฉันทำตัวไม่ถูก อาหารบนโต๊ะ หลากหลายอย่างที่พี่หมอภีมสั่งมา เพียงแค่นั่งมองหน้าหล่อๆ ของเขาไม่ต้องทาน ฉันก็อิ่มแล้ว แต่ก็ทานตามมารยาท ประกายดาวนั่งทานไม่ถึงสิบคำจากนั้นฉันก็ขอตัวมาห้องน้ำ
“ใครจะคิดว่า วันนี้ฉันมาเดต เห้ย...มาทานข้าวกับพี่หมอภีมจริง” มันเหมือนฝันเลย ไม่คาดหวังก็จะไม่ผิดหวัง มือเรียวจิกเข้าที่แขนตัวเอง ว่านี้ฉันไม่ได้ฝันไป
ประกายดาวหายออกจากโต๊ะไปหลายนาที ทว่าขณะที่ร่างบางเดินกลับเข้าร้าน สายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงของคนที่เธอคิดว่านั่งอยู่โต๊ะ แต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อสายตาฉันกับไปเห็น ร่างสูงอันคุ้นตายืนจูบกับใครอีกคนตรงบริเวณพุ้มไม้
“พี่...พี่หมอภีม” ประกายดาวที่เห็นเช่นนั้นใบหน้าสวยชะงัก ซีดเผือกลง
