มือเรียวหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบไปพลางๆ ดวงตาเรียวสวยจับจ้องไปยังท้องฟ้าในเวลากลางคืน แทนหน้าหล่อๆของคนข้างๆ ที่เขาเสียมารยาทนั่งแทนที่พี่ชายเธอ
‘เหอะ ...’ นี้เขาจะหน้าด้านนั่งที่นี่ไปอีกนานไหม เธอได้แต่เอ่ยในใจ ประกายดาวไม่ปริปาก แม้แต่หน้าของภีมภพเธอเองไม่คิดจะมอง ผ่านไปหลายสิบนาทีทั้งสองยังตกอยู่ในความเงียบ ภายในร้านบาร์บนชั้นดาดฟ้ามีเพียงเสียงเพลงที่คลอมาเบาๆ บรรยากาศสุดโรแมนติก แต่สถานการณ์ตอนนี้มันกับไม่ใช่
ด้านภีมภพเมื่อถูกประกายดาว เมิน หยิ่งใส่ แกล้งตีมึน หึ...! ใบหน้าอันหล่อเหลากระตุกยิ้มร้าย ‘เมิน นี้หว่า‘
ประกายดาวเมื่อเห็นว่า ภีมภพไม่ลุกออกจากโต๊ะของเธอ เขาเสียมารยาทนั่งแทนที่พี่ดล ถ้าพี่ดลย้อนกลับมาจะทำยังไง เมื่อเป็นเช่นนั้น ร่างบางลุกออกจากโต๊ะเธอเลี่ยงที่จะไม่อยู่กับเขาตามลำพังเสียเอง
ด้านภีมภพที่ลงทุนเข้าหาประกายดาว ใช่ว่าเขาจะยอมให้เธอเดินหนีเขาง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ
