“พะ...พี่หมอภีม” ประกายดาวเอ่ยน้ำเสียง เบาหวิวด้วยสีหน้าตกใจ
“ทำไม ตกใจเหรอที่เจอหน้าฉัน” เสียงเข้มเอ่ยมาเช่นนั้น ทำให้คนตัวเล็กนั้นได้สติ
“นั้นน่ะสิ แค่เจอพี่ ฉันจะตกใจทำไม” ประกายดาวเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่นั้นท่าทีไม่สนโลกของเธอทว่ากับทำให้อีกคนหงุดหงิด ใบหน้าอันหล่อเหลาโน้มเข้าหาคนตัวเล็กอย่างใกล้ชิด ประกายดาวถอยหลังด้วยความกลัวกล้าๆ กลัวๆ เธอรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่อยู่กับเขาตามลำพึง แต่นั้นกับลืมไปขาที่ถอยหลังกับก้าวพลาดบันได
!! ว้าย !!
!! พรึ่บ !! มือหนากระชากร่างบางกระแทกเข้าหาอกด้วยความแรง ดวงตาเรียวเบิกกว้างด้วยท่าทีตกใจ แต่โชคดีที่เขาคว้าเธอเอาไว้ทัน ไม่งั้นฉันคงตกบันไดเป็นผีเฝ้ามหาลัยไปแล้ว
ไม่ใช่เพียงแค่ประกายดาวที่ใจหายใจคว่ำ ภีมภพเองก็ตกใจ ไม่ต่างจากเธอ ประกายดาวรู้ตัวอีกที
!! อึก !! ฉันก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของพี่หมอภีมภพแล้ว ใบหน้าสวยละใบหน้าขึ้นมาจากหน้าอกสบตานั
