“พอเถอะ เอาผ้ามา เดี๋ยวพี่เช็ดต่อเอง”
“หืม... ปากไม่ตรงกับใจนะคะคนเราเนี่ย”
เขาตอบโต้ยัยตัวแสบไม่ได้ เพราะนิ้วเล็กแนบจรดอยู่ที่กลีบปากของเขา สายตาเอย ท่าทางยั่วยวนแบบเด็กอนุบาลเอย กำลังจะทำเขาตบะแตก
“ดีกว่าเด็กขี้โกหกแล้วกัน”
นิรินเปลี่ยนจากเช็ดๆ ซับๆ น้ำที่ตัวเขา เป็นการปล่อยผ้าขนหนูลงกับพื้น ก้าวเข้ามาอีกก้าว ประชิดตัวเขาไว้ วาดสองมือมาแปะอยู่ที่อกและไหล่เขา
“ใครกันแน่คะที่ขี้ปด ใครกันที่ขี้ขลาด ปากบอกไม่ชอบนิล แต่การกระทำตรงข้ามทุกอย่าง”
“ไม่รู้พี่เคยบอกมั้ย แต่พี่รักใครไม่ได้อีกแล้ว” ถึงคนคนนั้นจะเป็นนิรินก็ตาม
“เพราะพี่เคยอกหักมาก่อนน่ะเหรอคะ ไร้สาระสิ้นดี”
“พี่มันคนบาป ไม่สมควรจะมีความสุข” เขาทำผู้หญิงคนหนึ่งกับเด็กในท้องตาย เขาไม่เคยหาความจริงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกเขาหรือลูกใคร แต่การเชื่อว่าเธอเป็นเมียเขา และเด็กเป็นลูกเขา อาจทำให้รู้สึกผิดบาปน้อยลง
“คนบาปที่สุดยังได้รับกา
