เย็นของวันหนึ่ง
“ไปไหนมา”
“ขอนิลเอาของเข้าไปเก็บ กินน้ำกินท่าก่อนนะคะ เดี๋ยวจะออกมาคุยด้วย” เธอชูสองมือที่เต็มไปด้วยของกินอร่อยหลายอย่างที่ซื้อมาจากตลาด เพื่อบังหน้า
“เอาของวางไว้ตรงนั้นก่อน แล้วบอกมาว่าไปไหนตั้งหลายชั่วโมง”
โอ้โห เสียงมาคุเชียว ท่าทางคงรองับหัวเธออยู่นานแล้ว ระดับความโกรธขึ้งถึงได้แผ่ซ่านอำมหิตออกมาขนาดนี้
“นิลก็ต้องมีธุระปะปังส่วนตัวของนิลบ้างสิคะ” นี่ละน้า ที่เขาบอกกันว่าคนทำผิดมักเผยพิรุธ เธอจึงได้แต่พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ทำท่าทางหลุกหลิกจนโดนจับได้
“ธุระอะไร”
พี่ชัชใช้เท้าดันเก้าอี้ออกจากโต๊ะที่นั่งทำงาน แล้วกอดอก จ้องเธอด้วยใบหน้าที่แสนเย็นชา
“ธุระส่วนตัวค่ะ ถ้าบอกไป นิลกลัวว่าจะไม่ส่วนตัว” เธอขอเล่นมุกหน้ามึนแบบนี้นี่แหละ
“ส่วนตัวถึงขนาดต้องแอบไปโทรศัพท์หาผู้ชายหรือเปล่า”
“หึงเหรอคะ” เธอก็แกล้งยั่วโมโหพี่ชัชไปอย่างนั้น รู้หรอกว่าคราวนี้เขาไม่ได้หึง แต่ก
