“วันนั้นเพ้นท์โกหก ที่จริงบ้านเพ้นท์ไม่มีคนอยู่ แม่เพ้นท์เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แม่ต้องออกไปทำงาน บางทีก็ไปต่างจังหวัด บางทีก็ไปต่างประเทศ แม่ไม่ค่อยอยู่บ้าน เพ้นท์อยู่บ้านคนเดียว เวลาป่วยก็กินยาแล้วนอน ร่างกายก็จะดีขึ้น” ที่พูดมาก็ไม่ได้โกหกนะ ป่วยใจก็ต้องใช้เหล้าช่วย
“...”
“...” แล้วทำไมเอาแต่จ้องหน้าล่ะ พูดอะไรสักอย่างสิ
“วันนั้นพี่ถามแล้วว่ามีคนอยู่ด้วยไหม”
“...”
“ถ้าเกิดอาการหนักแล้วฟุบไปใครจะช่วย เครื่องมือสื่อสารก็ไม่เปิด รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหน แต่พอเพ้นท์หายไปนานวันเข้าพี่ก็คิดว่าเป็นเพราะเพ้นท์อยากเลิกคุยกับพี่เพ้นท์ถึงหายไปแบบนี้ ติดต่อก็ไม่ได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หน้าเพ้นท์ไม่เหมือนคนป่วยเหรอ”
“...เหมือน ดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ” ที่เหมือนคนป่วยก็เพราะฉันกินเหล้ายาว ๆ ข้าวแทบไม่ลงท้อง ท่าทางก็เลยคล้ายคนป่วย
“ดีขึ้นอะไร โทรมมาก”
“...” นี่กำลังว่าฉันไม่สวยเหรอว
