EP.28 #คุกคาม

1002 Words

ฉันคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมทับด้วยความหวาดระแวงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติฉันอยู่คนเดียวในห้องนี้โดยไม่เคยระแวดระวังอะไรเลยนะ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้จู่ ๆ ก็มีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา พรึ่บ แสงสว่างภายในห้องนอนสว่างวาบขึ้น ทุกอย่างภายในห้องปกติดีมีเพียงประตูห้องนอนที่กำลังเปิดแง้มไว้อยู่ คิ้วสวยขมวดมุ่นทันที ฉันว่าตอนเข้าห้องมาฉันปิดมันสนิทแล้วนะ “…” มือเล็กยกขึ้นจับลูกบิดประตูช้า ๆ ก่อนจะออกแรงดึงมันเปิดทีละนิด สองตาจ้องมองลอดช่องแคบระหว่างบานประตูออกไปด้านนอกห้อง ความมืดจากห้องนั่งเล่นทำให้ฉันมองอะไรแทบไม่เห็นเลย ประตูห้องถูกเปิดออกจนกว้าง แสงสว่างจากห้องนอนส่องผ่านทอดยาวออกไปทางห้องนั่งเล่น ฉันก้าวเท้าเดินออกมาช้า ๆ บรรยากาศเหมือนในหนังผีไม่มีผิด… ไม่นะ ให้ตายเถอะ… เห็นฉันสวยสตรองขนาดนี้ แต่ฉันก็กลัวผีเหมือนกันนะ! ฉันเดินออกมาจนถึงโซฟารับแขกกลางห้องนั่งเล่น ความเงียบเชียบยิ่งทำให้บรรยากาศมันวังเวงมากไปกว่าเดิม หากทว่าในความเงียบนั้นฉันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง นี่มัน… กลิ่นอะไรน่ะ? ฟุดฟิด ๆ ฉันย่นจมูกนิด ๆ กับกลิ่นบางอย่างที่ลอยอบอวลอยู่ภายในห้องนั่งเล่น กลิ่นมันคล้าย ๆ กับกลิ่นน้ำหอมของผู้ชาย แต่มันบางเบามากจนแทบจะถูกกลิ่นสบู่และแชมพูของฉันกลบจนหมด เมื่อรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล ฉันรีบตรงดิ่งไปที่ประตูทางออกทันที ห้องของฉันอยู่ชั้นเดียวกับเพลิงศูรย์ ฉันควรไปขอความช่วยเหลือจากเขาหากในห้องฉันมีใครแอบเข้ามาจริง ๆ ทว่า… พรึ่บ! “อ๊ะ… กระ… อื้อ!” จู่ ๆ ร่างของฉันถูกวงแขนของใครคนหนึ่งรัดเอาไว้จากด้านหลังพร้อมกับมือหนาคว้าปิดปากอย่างรวดเร็ว ฉันถูก็ว ลากกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนจะถูกผลักลงบนโซฟาแล้วตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับลงมาอย่างคุกคาม ฉันพยายามกรีดร้องสุดเสียงแต่เสียงมันอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น อยากจะดิ้นหนีให้สุดแรงก็ทำไม่ได้เพราะสภาพของฉันในตอนนี้มันล่อแหลมเกินไป หากทำอะไรมากไปกว่าการนอนนิ่ง ๆ ละก็… ชีวิตฉันอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้ “แหม… ไม่คิดจะดิ้นหน่อยเหรอ กำลังรอความสยิวอยู่เลย” น้ำเสียงทุ้มต่ำแสนกวนประสาทดังมาจากผู้ชายเหนือร่าง ฉันเบิกตากว้างนิด ๆ เพราะคาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าบุกเข้ามาในห้องฉันและทำกับฉันแบบนี้ นี่มันเกินไปแล้วนะ! บุกรุกเข้ามาด้วยท่าทางคุกคามกันขนาดนี้ หมอนี่อยากโดนตำรวจจับมากใช่ไหม! “อื้อ ๆ!” ฉันใช้สองมือทุบตีเขาอย่างรุนแรงเท่าที่จะทำได้ พอรู้ว่าไอ้โจรใจทรามนี่เป็นใคร ความหวาดกลัวเมื่อครู่มันจางหายไปทันที และแทนที่ด้วยความโกรธเกลียดอย่างที่สุด “อะไร? อยากให้ปล่อยเหรอ?” เขาถามเสียงยียวน ไม่มีความสลดเลยสักนิด เลวเกินจะบรรยาย! “อ่อย-อั้น-อ้ะ!” ฉันจ้องตาอาฆาตใส่ รีบปล่อยแล้วถอยออกไปจากฉันสักทีสิโว้ย! ท่านี้มันติดเรตเกินไปแล้วนะ! “ถ้าฉันปล่อยเธอแล้วเธอแหกปาก เธอจะโดนฉันตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น จำเอาไว้” บังอาจขู่ฉันเหรอ… ไอ้นับกาลโรคจิต!! . . . [บทบรรยาย นับกาล] นี่มัน… แจ็คพอตชัด ๆ เลยว่ะ! ผมกำลังจะบ้าตายเพราะกลิ่นหอม ๆ จากร่างบางและความเนียนนุ่มน่าสัมผัสของเธอ ไม่คิดเลยว่าการแอบเข้ามาในห้องของหยาดฟ้าเวลานี้จะได้พบกับภาพอันน่าตื่นตาตื่นใจแบบนี้ ตอนแรกคิดว่าเธออาจจะหลับไปแล้วเสียอีก ที่ไหนได้… กำลังอาบน้ำอยู่นี่เอง “ว่าไง อยากให้ปล่อยมือมั้ยล่ะ?” ผมถามขณะจ้องตากับผู้หญิงใต้ร่าง ดวงตาคมสวยวาววับไปด้วยประกายไฟ นี่ถ้าพ่นไฟได้ป่านนี้ผมคงไหม้เกรียมไปแล้ว เธอคงจะไม่พอใจผมมาก ๆ แต่… ฮูแคร์? “อื้อ ๆ!” หยาดฟ้าส่งเสียงในลำคอพร้อมกับพยักหน้ารับ ผมกระตุกยิ้มนิด ๆ ขณะค่อย ๆ คลายฝ่ามือออกจากริมฝีปากสวย เสียงหวานก่นด่าทันทีที่เป็นอิสระ “ไอ้โรคจิต! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ! ถอยออกไป!!” พออ้าปากได้ก็พ่นไฟใส่ทันทีเลยไง นี่คนหรือมังกร? แต่ก็นะ… เธอก็ทำได้แค่ด่าแบบเบา ๆ อะนะ สงสัยจะกลัวผมตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้นจริง ๆ ละมั้ง ก็แหม… คนอย่างนับกาลไม่เคยขู่นี่ครับ “มีเรื่องข้องใจอยากถามก็เลยมาถาม” ผมพูดทั้งที่ยังคร่อมอยู่บนตัวร่างบางในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำที่มีผ้าขนหนูพันรอบอกอวบอิ่มซึ่งปริ่มทะลักออกมากลาย ๆ พาให้น้ำลายจะหกตาม จะว่าไปหยาดฟ้าก็มีของดีเหมือนกันนะเนี่ย อุแหม… แม่โคนมพันธุ์ดีชัด ๆ! ปึก! “พูดกับฉันก็มองหน้าสิยะ!” มือเล็กทุบไหล่ผมดังปึก สายตาฟาดฟันอย่างกับหนังสงคราม ผมกระตุกยิ้มชอบใจให้กับอาการประหม่าของยัยตัวร้าย เธอใช้สองแขนกอดอกอย่างพยายามปกปิดในสิ่งที่ปิดยังไงก็ไม่มิด “แล้วนี่อะไร?! คิดอยากจะถามก็มาถามเลยเหรอ บุกเข้ามาในห้องส่วนตัวของฉันเยี่ยงโจรแบบนี้เลยเนี่ยนะ?! มันไม่มากไปหน่อยเหรอไอ้นับกาลโรคจิต!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more