EP.16 #เรื่องสนุก
955 Words
“เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวให้แล้วกันแกไปหาโต๊ะนั่งก่อนเลยนะหยาด” จีน่าอาสาไปซื้ออาหาร ฉันพยักหน้ารับพลางกวาดสายตามองหาโต๊ะว่าง
ตอนนี้เป็นช่วงบ่ายแล้ว นักศึกษาส่วนมากจะฝากท้องไว้กับพวกร้านอาหารในมหาวิทยาลัยนี่แหละ ไม่ค่อยมีใครออกไปทานข้างนอกหรอก มันยุ่งยากวุ่นวาย โชคดีที่ในมหาวิทยาลัยมีโซนร้านอาหารค่อนข้างเยอะ จึงสามารถรองรับกองทัพนักศึกษาได้อย่างเหมาะสม
Rrr…
ฉันนั่งยังไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น ชื่อบนหน้าจอทำฉันถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความหน่าย แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นกลุ่มนักศึกษาหญิงกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะฉันเท่าไหร่ ฉันก็กดรับสายด้วยรอยยิ้มร้ายทันที ผู้หญิงกลุ่มนั้นจ้องมาทางฉันเป็นตาเดียว สายตาไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน
“ฮัลโหล”
[หยาดอยู่ไหนครับ พี่จะไปรับมาทานข้าวด้วยกัน] ฉันยิ้มรับคำชวนจากชายหนุ่มปลายสาย เรื่องสนุก ๆ กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้วสิ
“หยาดอยู่ที่ร้านอาหารแถวคณะวิทย์ฯ ค่ะ พี่คินสนใจมาทานด้วยกันไหมล่ะ” ฉันเน้นชื่อปลายสายเสียงดัง ส่งผลให้ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มนั้นมีปฏิกิริยาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที มุมปากแสยะยิ้มพึงพอใจขณะฟังคำตอบรับจากปลายสาย “รีบมาเร็ว ๆ นะคะ หยาดจะรอ”
“มาแล้ว ๆ อ่ะ อันนี้ของแก อันนี้ของฉัน ส่วนนี่น้ำส้มของโปรดแก” จีน่าเสิร์ฟอาหารและน้ำลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับฉัน
“รีบกินซะยัยจี” ฉันแสยะยิ้มบอกเพื่อนสนิท ยัยนั่นทำหน้างงใส่
“ทำไมต้องรีบอ่ะ แกจะรีบไปไหนเหรอ?”
“เปล่า แค่บอกไว้ก่อนน่ะ” ฉันพูดโดยที่สายตามองผ่านจีน่าไปด้านหลัง ผู้หญิงคนนั้นยังคงจ้องฉันไม่ยอมละ สายตาอาฆาตพยาบาทฉายชัด ระเบิดลูกใหญ่กำลังจะมา ที่เหลือก็แค่รอเวลาสินะ…
.
.
.
“พี่มาแล้วครับหยาด”
หลังจากฉันและจีน่าทานอาหารได้ไม่ถึงสิบห้านาที เสียงทักจากด้านหลังก็ดังขึ้นพร้อมร่างสูงของใครคนหนึ่ง การปรากฏตัวของเขาเรียกความสนใจจากนักศึกษาคนอื่น ๆ อย่างมาก โดยเฉพาะยัยพวกผู้หญิงกลุ่มนั้น ฉันหยิบกระดาษทิชชูเช็ดปากด้วยท่าทางนิ่ง ๆ ก่อนจะปรายตาขึ้นมองชายคนนั้น
นาคินทร์ หนุ่มป๊อปจากคณะรัฐศาสตร์ เขาหล่อ รวย โปร์ไฟล์ดี เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั้งมหาวิทยาลัย แต่น่าเสียดายที่ผู้ชายแสนเพอร์เฟคคนนี้ดันมีเจ้าของเสียแล้ว ซึ่งเจ้าของของเขาก็คือ ลินดา ผู้หญิงที่นั่งจ้องหน้าฉันด้วยสายตาอาฆาตมากว่ายี่สิบนาทีคนนั้นนั่นแหละ
และตอนนี้เธอคนนั้นกำลังเดินตรงมาทางนี้แล้ว สีหน้าและแววตาช่างเอาเรื่องสุด ๆ ไปเลยล่ะ ถามว่าฉันแคร์ไหม? ก็ไม่
ตึง!
“พี่คินมาทำอะไรที่นี่!”
“ลิน…” นาคินทร์ถึงกับหน้าเหวอเล็กน้อยเพราะคงคาดไม่ถึงว่าลูกคุณหนูอย่างลินดาจะมานั่งอยู่ในร้านอาหารธรรมดา ๆ ของมหาวิทยาลัยแบบนี้ได้ ซึ่งฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ฉันถึงตามเขามาไง
“ตกใจมากเหรอคะที่เห็นหน้าลินน่ะ! ตกใจมากเหรอที่ลินจับได้คาตาแบบนี้!” ลินดาเริ่มโวยวายเสียงดัง ทำให้พวกเรากลายเป็นจุดสนใจในทันที จีน่าทำหน้าตาเลิ่กลั่กอย่างทำอะไรไม่ถูกขณะที่ฉันทำเพียงนั่งนิ่ง ๆ และยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
“เบาเสียงของเธอลงหน่อยดีไหมลินดา ทุกคนกำลังมองอยู่นะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ พลางตักอาหารตรงหน้าทานอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าจะถูกปัดทิ้งด้วยฝีมือของลินดา
เพล้ง!
“อีหน้าด้าน! คิดจะแย่งแฟนฉันแล้วยังจะกล้าลอยหน้าลอยตาอีกเหรอ!!”
ว้า… หมดสนุกแล้วสิ
ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเศษอาหารออกจากแขนตัวเองช้า ๆ สายตาคมเฉี่ยวตวัดขึ้นมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความนิ่งสงบ นาคินทร์ดึงฉันไปหลบด้านหลังเขาราวกับต้องการจะปกป้อง นั่นยิ่งทำให้ลินดาเดือดดาลมากไปกว่าเดิม
“กรี๊ด! นี่พี่คินปกป้องมันเหรอ!!”
“หยุดบ้าได้แล้วลิน! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหยาด”
นั่นสิ… ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อยเนอะ…
“ไม่เกี่ยวเหรอ! อีนี่มันคิดจะแย่งพี่ไปจากลินนะ! ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นว่านังนี่มันฉาวโฉ่และชอบแย่งแฟนชาวบ้านมากแค่ไหน! พี่ยังจะไปยุ่งกับมันอีกเหรอ!” ลินดาโวยวายเหมือนคนบ้า ไม่สนใจภาพลักษณ์คุณหนูผู้แสนเพอร์เฟคสักนิด ช่างเป็นภาพที่น่าสมเพชสิ้นดี
“พี่ไม่สนข่าวลือพวกนั้นหรอกนะลิน แค่ดูจากการกระทำในตอนนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าอะไรเป็นอะไร” นาคินทร์คว้ามือฉันไปจับต่อหน้าทุกคน รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากฉันทันที
“ปล่อยมือมันเดี๋ยวนะพี่คิน! ลินเป็นแฟนพี่นะ! พี่จะทำแบบนี้กับลินไม่ได้!!” ลินดาปรี่เข้ามาหมายจะทำร้ายฉัน นาคินทร์ปล่อยมือฉันแล้วเข้ารวบตัวลินดาให้ถอยออกห่างจากฉัน เธอกรีดร้องเสียงดังพร้อมกับชี้หน้าด่าทอฉัน “ปล่อยนะ! ลินจะตบมัน! อีหยาด! อีหน้าด้าน!!”
“หยุดบ้านะลิน! พี่บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้!”
- Writer
