“หยาดฟ้า! เรื่องนี้พวกพี่จริงจังมากเลยนะ หยาดคือความหวังเดียวของพวกพี่ ถ้าเราไม่ได้สี่หนุ่มนั่นมาเดินเรียกกระแสในงาน งานเราปีนี้ต้องพังย่อยยับแน่ ๆ”
เสียงเดิม ๆ คำพูดประโยคเดิม ๆ ดังขึ้นจากรุ่นพี่คนเดิม ฉันกลอกตาเซ็ง ๆ ขนาดเดินหนีออกมาหน้าคณะแล้วก็ยังไม่วายถูกเดินตาม ฉันว่าฉันพูดไปชัดเจนแล้วนะว่าฉันไม่ขอรับหน้าที่นี้เด็ดขาด ไม่รู้ทำไมยังเซ้าซี้ไม่เลิก คิดได้ไงจะให้ฉันไปขอร้องผู้ชายพวกนั้นเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว!
“นะหยาดนะ ถือเป็นคำขอครั้งสุดท้ายจากพวกพี่นะ ก่อนจะจบพี่อยากจะสร้างงานดี ๆ ทิ้งเอาไว้บ้าง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ ทำไมพวกพี่ไม่ไปจัดการปัญหากันเอง ไม่ไปขอร้องพวกนั้นเองล่ะ” ฉันพูดน้ำเสียงเย็นชา จะว่าใจร้ายก็ช่างเหอะ ฉันชินล่ะ
“ก็พวกพี่ไม่ได้สนิทกับใครในกลุ่มนั้นเลย”
“ฉันก็ไม่ได้สนิทและไม่ได้รู้จักอะไรด้วย” ฉันหยุดเดินเมื่อมาถึงริมถนนหน้าคณะ รุ่นพี่คนเดิมถือวิสาสะคว้าแขนฉันอ
