EP.12 #คำขอร้อง
1073 Words
มหาวิทยาลัย H
คณะศิลปกรรม สาขาแฟชั่นดีไซน์
“มีเวลาอีกสามเดือนในการเตรียมงานแฟชั่นวีครอบแรก เพราะฉะนั้นพี่อยากบรีฟนายแบบและนางแบบที่มาร่วมเดินในงานด้วย ซึ่งพวกพี่ได้ประชุมกันแล้วว่าจะเลือกใครมาบ้าง”
เสียงของรุ่นพี่ปีสี่ที่กำลังบรรยายและออกความคิดเห็นอยู่บริเวณหน้าห้องประชุม ฉันนั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แยกตัวออกมาเหมือนเช่นทุกวัน หากทว่าวันนี้มันกลับไม่ปกติเพราะจู่ ๆ เสียงทุกคนเงียบลงจนผิดสังเกต
“คะ?” ฉันละสายตาจากไอแพดตรงหน้าขึ้นมองรอบห้อง ตอนนี้สายตาทุกคนกำลังมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“หยาดฟ้า เธอเพิ่งเข้าไปทำภารกิจที่บ้านแมดมาใช่ไหม?” รุ่นพี่คนหนึ่งถามขึ้น ฉันพยักหน้ารับแบบงง ๆ เล็กน้อย ปกติแล้วทุกคนไม่ค่อยจะสนใจฉันหรอก และฉันก็ไม่ค่อยสนใจใครเช่นกัน แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้จู่ ๆ ถึงพร้อมใจกันหันมาสนใจฉันได้ “เธอเป็นน้องรหัสของรองประธานบ้านนั้นด้วยใช่ไหม?”
“หมายถึงเฮียเจบีน่ะเหรอ?” ฉันขมวดคิ้วถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก รุ่นพี่ผู้หญิงพยักหน้ารับ “งั้นก็ใช่… ว่าแต่ถามทำไมเหรอ”
“ก็กลุ่มนายแบบที่พวกเราต้องการให้มาเดินแบบแฟชั่นวีครอบนี้คือเหล่าลูกหลานท่านอธิการฯ น่ะสิ”
“เอาจริงเหรอคะพี่ หมายถึงหลานชายทั้งสี่คนที่อยู่บ้านแมดเลยน่ะเหรอคะ?” รุ่นน้องคนหนึ่งถามตามด้วยการพยักหน้าเห็นด้วยกับคำถามของหลาย ๆ คน
“ใช่ จริง ๆ แล้วพวกเราอยากได้พวกนั้นมาร่วมเดินหลายปีแล้วนะ แต่นับกาลกับฟาโรห์นี่งานยากมากเลย พวกเราเคยไปชักชวนหว่านล้อมมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่ยอมใจอ่อนสักที แล้วยิ่งปีนี้มีสามหนุ่มเข้ามาเพิ่มอีก ทั้งชาลี คชา และนาวา ทุกคนต่างมีอิทธิพลมากทางด้านแฟชั่น”
“นั่นสิ พวกลูกหลานอธิการฯ ค่อนข้างมีอิทธิพลในวงการแฟชั่นอย่างมากเลยนะ เพราะได้ขึ้นปกนิตยสาร Close Up อยู่บ่อย ๆ แถมนิตยสารนั่นยังเป็นของคุณอัลญ่า แฟชั่นนิสตัวแม่ชื่อดังอีกด้วย เธอเป็นไอดอลของวงการแฟชั่นเลยนะ ถ้าเราได้พวกนั้นมาร่วมเดินในงานด้วยจริง ๆ รับรองว่างานเราต้องได้รับความสนใจอย่างล้นหลามเลยล่ะ”
ฉันนั่งฟังบรรดารุ่นพี่อธิบายเหตุผลร้อยแปดยาวเหยียดก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย
“แล้ว?” ฉันเก็บไอแพดใส่กระเป๋าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ฉันเป็นพวกอัธยาศัยติดลบน่ะ ไม่ค่อยชอบคบหาใคร ไม่ชอบสุงสิงกับใคร และหลาย ๆ คนที่นี่ก็ไม่ได้พิศวาสฉันสักเท่าไหร่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องอ้อมค้อมมากมาย มันลำไยน่ะ
“พวกพี่จะยกหน้าที่ทาบทามสี่หนุ่มจากบ้านแมดให้กับเธอไงหยาด ทำยังไงก็ได้ให้พวกนั้นยอมมาร่วมเดินในงานแฟชั่นวีครอบนี้ให้ได้”
ว่าไงนะ… ตลกเกินไปแล้ว
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? ฉันไม่ได้รู้จักคนพวกนั้นสักหน่อย” เริ่มไม่โอเคแล้วนะ ทุกคนใช้สายตากดดันจ้องมาทางฉันเป็นตาเดียว ราวกับว่าความหวังทุกอย่างขึ้นอยู่กับฉัน
“เพราะเธอเป็นคนเดียวที่มีโอกาสเข้าใกล้พวกนั้นได้ ในสาขาเราไม่มีใครสนิทหรือรู้จักคนในบ้านนั้นเลยนะ ช่วยสาขาหน่อยนะหยาด งานนี้มันสำคัญมากจริง ๆ” รุ่นพี่อ้อนวอนฉันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
“ก็ถ้ามันยากลำบากขนาดนั้นทำไมไม่ใช้นายแบบคนอื่นละคะ เหมือนปีที่ผ่านมาไง” ฉันพยายามหาข้อโต้แย้ง
“แต่ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของพวกพี่แล้วนะ ขอร้องล่ะหยาด งานแฟชั่นวีคครั้งนี้เป็นงานส่งท้ายพวกพี่ทุกคนก่อนจะสอบมิดเทอม แล้วเทอมหน้าพวกพี่ก็ไม่มีโอกาสได้จัดงานแบบนี้อีกแล้ว พวกพี่อยากจะทำมันออกมาให้ปังที่สุด”
“…”
“พวกเราจำเป็นต้องได้สี่หนุ่มนั่นมาร่วมเดินในงานครั้งนี้จริง ๆ นะหยาด เราต้องช่วยกันกู้กระแสแฟชั่นดีไซน์กลับมา ก่อนที่สาขาของเรามันจะเงียบเหงาไปมากกว่านี้”
พวกรุ่นพี่สลับกันเข้ามาหว่านล้อมฉัน จริงอยู่เรื่องที่ว่าสองสามปีมานี้สาขาของเราค่อนข้างเงียบเหงา รุ่นน้องที่เลือกเข้าสาขาก็น้อยลงเรื่อย ๆ เพราะผลงานที่ผ่านมาไม่ค่อยปังอย่างที่คิด
แต่… เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเล่า!
ไม่มีทางอ่ะ… ทาบทามงั้นเหรอ… ไอ้บ้ากามนับกาลนั่นน่ะนะ… โอ๊ย! ไม่เอาอ่ะ! ฉันไม่เอาด้วยหรอก!
.
.
.
[บทบรรยาย นับกาล]
อึดอัด… ทำไมมันอึดอัดขนาดนี้วะ… หายใจไม่ออก… เหมือนมีอะไรใหญ่ ๆ มากดทับร่างกายเอาไว้…
เปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ จากการหลับใหลอันแสนสบาย หากทว่าเวลานี้มันกลับอึดอัดจนแทบจะขาดอากาศหายใจตาย ผมพยายามเพ่งสายตามองอะไรบางอย่างที่กำลังทาบทับอยู่บนตัวเอง สายตาปรับโฟกัสไปที่ใบหน้าใหญ่ ๆ มีขนดกดำน่ากลัว
ฮะ… เฮ้ย… มะ… หมี…
มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้ลูกตาตัวเองแรง ๆ เพื่อให้สร่างขี้ตาก่อนจะจ้องสิ่งที่กำลังทาบทับอยู่บนร่างกายตัวเองอีกครั้ง
ไม่จริงใช่ไหมวะ… นี่มันหมีขาวแห่งขั้วโลกเหนือที่ผมเพิ่งดูหนังจบไปเมื่อคืนนี่หว่า แล้วมันมาโผล่ทำบ้าอะไรในห้องผมแถมบนตัวผมตอนนี้วะ?!
หรือกูจะโดน… หมีอำ?
อ๊ากกกก! แม่งใช่เลย! เขามีแต่ผีอำกัน แล้วนี่มันอะไร๊! ทำไม๊ทำไมกูจึงโดนหมีอำ! ชาติที่แล้วกูไปทำเวรทำกรรมอะไรกับหมีไว้วะถึงตามมาอำกูในชาตินี้?!
โถ่ ๆ ๆ ๆ นับกาลเอ๊ยนับกาล ทำไมมึงช่างมีกรรม เกิดมาหล่อแล้วยังโดนหมีอำอีก แล้วไม่ใช่หมีธรรมดาด้วยนะ หมีขาวขั้วโลกเหนือเลยมึง! นี่ความหนาวเย็นแม่งลามยันขาอ่อนกูแล้ววว!
- Writer
