เฮือก!!
ฉันสะดุ้งตื่นจากความฝันอันแสนเลวร้ายที่ตามหลอกหลอนฉันมากว่าสามปี นับตั้งแต่คืนนั้นที่งานรับน้องเฟรชชี่ปีหนึ่ง สมัยที่ฉันเพิ่งเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้แรก ๆ คืนที่เปลี่ยนชีวิตและตัวตนของฉันไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“ตื่นแล้วเหรอ เมื่อกี้เธอเพ้อไข้ด้วยนะ” เสียงทักจากหน้าประตูเรียกสายตาฉันแทบจะทันที ร่างสูงในชุดไปรเวทเดินเข้ามายืนกอดอกมองกัน ฉันละสายตามองไปรอบห้องซึ่งตกแต่งไปด้วยโทนสีฟ้าตั้งแต่วอลล์เปเปอร์ยันผ้าปูที่นอนลายโดราเอม่อน
นี่มันไม่ใช่ห้องฉันนี่!
“นายทำอะไรฉัน! ไอ้ชั่ว!” คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบรวบผ้าห่มขึ้นปิดบังร่างกายตัวเองทันที ยิ่งได้เห็นชุดที่กำลังสวมใส่อยู่ก็ยิ่งอยากจะลุกขึ้นไปตบหน้าไอ้โรคจิตนั่นแรง ๆ
“ฟื้นปุ๊บก็ด่ากันปั๊บเลยนะ เธอนี่มันจริง ๆ เลย” นับกาลเบะปากใส่ฉันนิด ๆ เขาใช้สายตาคมเข้มจ้องมองกัน ก่อนริมฝีปากหนาจะยกยิ้มกริ่ม “ทำไม? คิดว่าฉันพาเธอมาตั้มต่อที่ห้อ
