“ตกลงจะกินไม่กิน ข้าวต้มเนี่ย”
“ไม่กิน” ฉันตอบเป็นรอบที่สามด้วยน้ำเสียงตึง ๆ เมื่อนับกาลพยายามอย่างมากที่จะยัดเหยียดข้าวต้มเหลว ๆ ชืด ๆ ให้ฉันกิน แม้ท้องฉันจะร้องโหยหวนมากแล้วก็ตามเถอะ แต่ฉันเป็นพวกกินยากและโคตรเรื่องมากในเรื่องอาหารเลยนะ
“ไม่หิวหรือไง” เขากอดอกถามตรงเก้าอี้ข้างหน้าต่างห้อง ส่วนฉันยังคงนั่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม เราสองคนอยู่ในท่าทางนี้มากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ฉันตื่น ฉันเม้มปากนิด ๆ เพราะไม่อยากตอบ แต่ถ้าโกหกว่าไม่หิว โรคกระเพาะฉันอาจจะกำเริบเพิ่มมาอีกก็ได้นะ
“หิว” สั้น ๆ ไร้อารมณ์แต่ได้ใจความ
“อ้าว หิวก็กินสิ หรือต้องให้ป้อน?”
“ฉันไม่ชอบข้าวต้ม ไม่อยากกิน” ฉันตอบไปตามตรง สีหน้าหงุดหงิดเล็ก ๆ
“เหอะ ๆ อย่าบอกนะว่าที่นั่งจ้องถ้วยมาเกือบชั่วโมงนี่เพราะว่าไม่ชอบก็เลยไม่กินว่างั้น?”
สีหน้านับกาลดูเอือม ๆ อย่างบอกไม่ถูก คงไม่คิดว่าฉันจะเลือกกินได้ขนาดนี้สินะ ฉันก็เบื่
