หนึ่งชั่วโมงผ่านไป…
ทำไมเวลามันเดินช้าขนาดนี้… ฉันนอนก็แล้ว นั่งก็แล้ว เล่นโทรศัพท์ก็แล้วเวลาก็ยังผ่านไปช้าอยู่ดี สงสัยต้องหาหนังสือมาอ่านซะแล้ว เขาว่ากันว่าเวลาเราอ่านหนังสือแล้วทุกอย่างจะผ่านไปเร็ว ไม่คิดเปล่าฉันยังส่องสายตามองหาชั้นหนังสือไปด้วย
ให้ตายสิ ฉันโคตรเอียนกับสีฟ้าเลยตอนนี้ มองไปทางไหน ๆ ก็เจอแต่สีฟ้ากับลายโดราเอม่อน เอาจริง ๆ ตอนเด็กฉันก็เคยดูนะ แต่นั่นมันก็ตอนเด็กไหม ไม่ใช่ตัวโตเท่าควายแบบหมอนั่นตอนนี้
“มองหาอะไร คิดจะขโมยบ็อกเซอร์ฉันอีกหรือไง”
ฉันกวาดตามองยังไม่ถึงนาทีเสียงเจ้าของห้องก็ดังขึ้นจากมุมหน้าต่างที่เดิม เขาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ในมือซึ่งกำลังกดเกมบ้าบออะไรอยู่ไม่รู้มาร่วมชั่วโมงแล้ว
“หาหนังสือ ห้องนายไม่มีชั้นหนังสือเลยหรือไง”
บางทีก็สงสัยว่าวัน ๆ หมอนี่เรียนบ้างไหมเนี่ย ฉันมองไม่เห็นอะไรที่พอจะบ่งบอกว่าเขากำลังเรียนอยู่สักนิด ชั้นหนังสือก็ไม่มี โต๊ะเขียนงา
