ภายในห้องเข้าสู่ความเงียบได้ไม่ถึงสิบนาทีก็มีเสียงเคาะ ไม่สิ ต้องเรียกว่าทุบประตูห้องดังขึ้นรัว ๆ ตามมาด้วยเสียงตะโกนโหวกแหวกของผู้ชายคนหนึ่ง ฉันเงยหน้าจากหนังสือมองนับกาลนิด ๆ เขาทำหน้าเครียดใส่ สายตาจ้องไปทางประตู ดูลังเลที่จะเดินไปเปิด
ปึง ๆ ๆ ๆ !
“เฮ้ยเฮีย! อยู่ป่ะเนี่ย เห็นลัมโบลูกรักจอดอยู่แต่ทำไมไม่เปิดวะ หลับลึกจนตายไปแล้วหรือไง” เสียงตะโกนด้านหลังบานประตูเริ่มหัวเสีย นับกาลเดินไปหยุดยืนเหมือนเตรียมพร้อมจะเปิดก่อนหันกลับมาหาฉัน
“เธอนั่งเงียบ ๆ นะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ฉันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองร่างสูงอีกครั้ง
“เออมีไร” นับกาลเปิดประตูแง้ม ๆ พลางใช้ตัวเองบังสายตาจากคนด้านนอกไว้ด้วย ฉันไม่เห็นหรอกว่าเขาคนนั้นเป็นใครได้ยินแต่เสียงทุ้ม ๆ โวยวายตอบกลับมา
“โห! กว่าจะเปิดได้นะเฮีย นี่เคาะจนมือแหกแล้วเนี่ย”
นั่นเรียกว่าเคาะเ
