เมื่อเดินมาถึงชั้นล่าง ฉันแอบชะลอฝีเท้าเล็กน้อย สายตาสอดส่องมองลาดเลาทั่วบริเวณทั้งห้องนั่งเล่นและห้องครัว ภายในชั้นนี้มีแสงไฟสลัว ๆ ส่องสว่างอยู่เพียงสองดวง แสดงว่าปลอดคนอย่างที่นับกาลบอกจริง ๆ ฉันถอนหายใจแรง ๆ หนึ่งทีแล้วเดินตรงออกทางประตูหน้าบ้านโดยไม่สนใจคนที่กำลังสาวเท้าตามมาด้านหลัง
แอ๊ด…
กึก…
จังหวะที่ฉันเปิดประตูบ้านและกำลังจะก้าวเท้าออกกลับต้องชะงักเพราะถูกร่างสูงของใครคนหนึ่งยืนขวางทางเอาไว้ เขาคนนั้นกำลังจะเปิดประตูเข้าบ้านเช่นกัน ทำให้เราสองคนประจันหน้ากันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“…”
ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงความเงียบพร้อมกับสายตาของเขาที่จ้องมาทางฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะเลื่อนผ่านไปด้านหลังฉัน หัวคิ้วเขาขมวดนิด ๆ คล้ายสงสัยแต่ไม่อยากถาม คงจะเป็นคนไม่ชอบเผือกเรื่องชาวบ้านสินะ ไม่เหมือนอีตานาวาอะไรนั่น
“ไอ้… ไอ้คชา มึงมาทำไรตอนนี้วะ?” นับกาลดึงฉันไปด้านข้างแล้วใช้ตัวเองเข้าไปยืนแทนที่
