“ทำไม? ที่บ้านนายอบอุ่นมากจนอยู่คนเดียวไม่เป็นเลยหรือไง กะอีแค่นั่งกินข้าวคนเดียวทำไมต้องเรื่องมาก” นี่ก็ไม่ได้ประชดเหมือนกัน ก็แค่สงสัยอีกเฉย ๆ ว่าคนอย่างนับกาลจะเติบโตมาแบบไหน ทำไมถึงได้มีนิสัยแปลก ๆ แบบนี้
“จะว่างั้นก็ได้ บ้านฉันเลี้ยงด้วยความรักความอบอุ่น อยู่ด้วยกันตลอด ขนาดมาอยู่หอยังขนญาติพี่น้องมาอยู่ด้วยกันเต็มบ้านไปหมด” ฉันเบ้ปากนิด ๆ ขณะฟังเขาเล่า
เลี้ยงด้วยความรักความอบอุ่นงั้นเหรอ… เหอะ!
“งั้นก็ไปชวนญาติพี่น้องนายมานั่งกินด้วยสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม” ฉันหันกลับมาจ้องเขาอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรกพร้อมพูดย้ำเป็นครั้งสุดท้าย “อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
หวังว่านี่จะเป็นประโยคสนทนาสุดท้ายระหว่างฉันกับผู้ชายคนนี้ เพราะฉันไม่ต้องการและไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกในทุก ๆ เรื่อง เราสองคนอยู่กันคนละฟากฝั่งมาตั้งแต่แรกก็ควรจะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นต่อไป อย่าได้คิดข้
