EP.04 #เกินไปแล้ว
1030 Words
“บ็อกเซอร์เฮีย?”
เจบี เจ้าของห้องหน้าตี๋ยืนชี้หน้าตัวเองด้วยความงุนงง ตาตี๋ ๆ ของเขาหรี่เล็กยิ่งกว่าเดิมอีก เขารู้จักกับหยาดฟ้าเพราะเธอเป็นน้องรหัสของเขา แถมยังเป็นน้องรหัสที่ไม่ค่อยทำตัวเป็นภาระสักเท่าไหร่ด้วย
“ใช่ ภารกิจฉันคือการมาเอาบ็อกเซอร์ของรองประธานบ้าน MAD HOUSE น่ะสิ!”
“งะ งั้นเหรอ โอเค ๆ รอแป๊บนึง”
เมื่อเห็นว่าสาวสวยน้องรหัสอย่างหยาดฟ้าเริ่มหงุดหงิดและหน้าบึ้งตึงขึ้นมา เจบีจึงรีบเดินกลับเข้าไปในห้องตัวเองทันที ทิ้งให้ประธานบ้านอย่างนับกาลยืนกำซองภารกิจสีดำในมือแน่นด้วยความรู้สึกเสียหน้า
นี่จะบอกว่าภารกิจของเธอคือการมาชิงบ็อกเซอร์ของรองประธานบ้านอย่างเจบีอย่างนั้นน่ะเหรอ? เป็นไปได้ยังไงกัน… แบบนี้มันหยามเขาเกินไปแล้วนะเว้ย!
แม้ภายในใจจะฉุนเฉียวจนอยากจะอาละวาดออกมาสักแค่ไหน แต่เขาก็ยังอดทนเพื่อรักษาภาพลักษณ์ประธานบ้านที่เหลือน้อยของตัวเองเอาไว้ จนกระทั่งเจบีเดินออกมายืนหน้าประตูอีกครั้งพร้อมกับยื่นบ็อกเซอร์สีดำให้กับหยาดฟ้า เธอรับมันมาถืออย่างไม่ค่อยเต็มใจจะจับหนัก ใบหน้าสวยเบ้น้อย ๆ โดยไม่เก็บอาการ
“นี่ซักหรือยังเนี่ย”
“ซักแล้วสิ เฮียไม่ซกมกถึงขนาดเอาของใส่แล้วมาให้เธอหรอกน่า”
“ใครจะไปรู้ล่ะ” เธอเบะปากหน่อย ๆ ขณะยัดบ็อกเซอร์สีดำลงกระเป๋าสะพายโดยไม่ลืมเงยหน้าขึ้นมองพี่รหัสตัวเองอีกครั้ง “ขอบใจแล้วกันนะเฮีย ไว้ฉันจะเลี้ยงข้าว”
“อืม ๆ ไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมถึงบังเอิญได้ภารกิจมาชิงของเฮียล่ะ” เจบีถามในสิ่งที่นับกาลก็สงสัย และเหมือนทั้งสองจะลืมไปแล้วว่ามีเขายืนอยู่ด้วยอีกคน เขาเลยได้โอกาสยืนฟังพี่น้องรหัสคุยกันเงียบ ๆ
“ไม่ได้บังเอิญหรอก ความจริงภารกิจมันต้องชิงของประธานบ้าน แต่ฉันขอเปลี่ยนเองแหละ”
“หะ จริงดิ? เธอมีสิทธิ์อะไรถึงขอเปลี่ยนวะ?!” นับกาลถลาออกมายิงคำถามทันที หยาดฟ้าละสายตาจากพี่รหัสไปมองเขาด้วยความรำคาญ เธอคิดว่าเขาเข้าห้องไปแล้วเสียอีก ไม่รู้จะยืนอยู่เพื่อใคร?
“ข้อแรกคือฉันไม่ใช่เด็กปีหนึ่ง ข้อสองคือฉันไม่เต็มใจจะทำภารกิจบ้า ๆ นี่สักนิด แต่มันจำเป็นต้องทำ และข้อสุดท้าย… เพราะฉันไม่รู้จักนาย ฉันเลยขอเปลี่ยนเป็นพี่รหัสตัวเองแทน เก็ทยัง??” เธอรัวคำตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง เจบียืนมองคนทั้งคู่นิ่ง ๆ ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งอะไร เพราะอีกคนก็เพื่อนซี้ อีกคนก็น้องรหัส งานนี้เขาขอเป็นคนกลางละกัน
“ไม่เก็ทอ่ะ เธอโกงนี่หว่า เธอต้องชิงของจากฉันสิวะ ทำงี้ได้ไง”
“นี่นาย อายุเท่าไหร่เนี้ยถามจริง อนุบาลเหรอถึงได้ทำตัวงอแงเป็นเด็กโดนแย่งของเล่นแบบนี้”
“ไม่เกี่ยวกับอายุเว้ย เธอทำผิดกฎนี่หว่า ประธานบ้านเธอก็ด้วย นี่เธออยู่บ้านไหนวะเนี่ย?”
“FAIRY HOUSE”
“เหอะ! ไอ้เพลิงศูรย์ ไอ้เวรนั่น…”
“ช่างเหอะ จะผิดกฎอะไรก็ช่าง ใครสนล่ะ ฉันได้ของมาแล้วตามที่ตกลงไว้ ถือว่าจบภารกิจ” หยาดฟ้ารีบตัดบทอย่างรำคาญ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหาประธานบ้านตัวเองเพื่อให้เขาส่งคนมารอรับ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าตามเดิม แต่ถูกมือหนาของนับกาลคว้ามันไปกดด้วยความรวดเร็ว “เฮ้ยทำไร! เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!”
Rrr…
เสียงเรียกเข้าดังมาจากในห้องของนับกาล ริมฝีปากหนายกยิ้มกวนประสาทก่อนจะยัดโทรศัพท์คืนให้เธอเหมือนเดิม หยาดฟ้าอ้าปากค้างพลางชี้หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว
หมอนี่มันเกินไปแล้วนะ กวนประสาทเกินไปแล้ว!
“ทำบ้าอะไร?! มุกขอเบอร์โง่ ๆ หรือไง?”
“คิดว่าฉันพิศวาสเธอขนาดนั้นเลย?”
“ไม่พิศวาสแล้วเอาเบอร์ไปทำไม? ไปลบเลยนะ! ไปเอาโทรศัพท์นายมาเดี๋ยวนี้เลย!” เธอชี้นิ้วเข้าไปในห้องของเขาเป็นเชิงสั่ง ซึ่งปกติแล้วไม่เคยมีใครกล้าทำนอกจากแม่ของเขา “ได้ยินไหมนับกาล ไปเอาโทรศัพท์นายมาสิ!”
“หึ ไหนว่าเธอไม่รู้จักฉันไง แล้วทำไมรู้ชื่อ?”
ร่างบางชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอเรียกชื่อเขาออกไป ยิ่งเห็นรอยยิ้มกวนประสาทบนในหน้าหล่อ ๆ ของเขา เธอก็ยิ่งอารมณ์เสียจนอยากจะเดินหนีไปให้พ้น ๆ หยาดฟ้าพยายามเก็บอารมณ์เดือดดาลของตัวเองลงแล้วหันกลับมาหาเจบีอีกครั้ง ปกติเธอเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดีนะ ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้ศีลแตกแบบนี้
“ฉันกลับก่อนนะเฮีย ขอบใจมากสำหรับบ็อกเซอร์”
“อืม กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ต้องให้ไปส่งไหม?” เจบีถามด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้ว่าบ้านของเขาและเธอจะอยู่ในโซนเดียวกัน แต่ MAD HOUSE นั้นตั้งอยู่สุดซอยเลย ในขณะที่ FAIRY HOUSE ตั้งอยู่ปากซอยซึ่งค่อนข้างไกลกันพอสมควร
“ไม่จำเป็นน่ะ มีคนมารอรับแล้ว ฉันไปนะ”
เธอโบกมือลาพี่รหัสตัวเองเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา จังหวะนั้นดวงตาคมสวยเหลือบไปเห็นว่าผู้ชายร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ยังคงยืนเสนอหน้าอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับไปไหนจึงอดไม่ได้ที่จะแขวะเสียหน่อย เธอหยุดยืนตรงหน้าเขา สองตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้ม ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มร้าย ๆ ขณะเอ่ยกระซิบ
“อ้อ ฉันลืมบอกนายไปอย่างหนึ่งนะนับกาล...”
“...”
“รสนิยมนายมันเห่ยมาก!”
- Writer
