EP.05 #น้องสาว
988 Words
ติ้ว ๆ ๆ ตืดดด ติ้ว ๆ ๆ
Sound Effect อันน่าลุ้นระทึกดังขึ้นพร้อมกับตัวละครสีฟ้าสุดเท่กำลังวิ่งหลบสิ่งกีดขวางอย่างเอาเป็นเอาตาย บางจังหวะกดปล่อยสายฟ้าใส่มอนเตอร์ที่เข้ามาทำร้ายให้มันกระเด็นหลบทาง สองเท้ายังคงวิ่งอย่างขะมักเขม้นเพื่อไปให้ถึงจุดหมายปลายทาง…
อ่า… อีกไม่ไกลแล้วไอ้เพื่อนยาก! เราจะไปแตะขอบฟ้าด้วยกัน! ย้ากกกก!!
และในจังหวะสุดท้ายที่ตัวละครสุดเจ๋งนั่นกำลังจะวิ่งถึงจุดหมาย จู่ ๆ โทรศัพท์ในมือก็อันตรธานหายไปในพริบตาราวกับว่าเทวดาฟ้าดินกลั่นแกล้ง!
“เฮ้ย!!” ผมอุทานออกมาดังลั่นพร้อมกับเงยหน้าจากฝ่ามือตัวเองซึ่งบัดนี้ว่างเปล่าไร้โทรศัพท์คู่ใจไปแล้ว “ใครกล้ามาขัดขวางการพิชิตด่านของกูวะ!!”
“ฉันเอง -_-“
ใบหน้าสวยเรียบตึงปรากฏตรงหน้า ดวงตาเย็นชาหลุบต่ำมองมาอย่างไร้ความรู้สึก ในมือของเธอถือโทรศัพท์ของผมอยู่ เสียง Sound Effect ดังต่อได้ไม่ถึงสามวินาทีมันก็ส่งเสียงร้องออกมาราวกับเยาะเย้ยให้รู้ว่าตัวละครสุดเจ๋งวิ่งไปไม่ถึงขอบฟ้า และนั่นก็ทำให้ผมรีบกระโดดคว้าโทรศัพท์คืนก่อนจะแหกปากออกมาลั่นบ้าน
“ไม่… ไม่ ๆ ๆ ๆ ด่านสำคัญของกู อ๊ากกก!!” ผมแทบจะแดดิ้นบนโซฟาอย่างไม่คิดจะรักษาภาพพจน์อันสุดเลิศเลอเพอร์เฟคสักนิด ในขณะที่ยัยเด็กแสบตัวการเมื่อครู่ชักสีหน้าใส่แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัวก่อนจะพูดด้วยวลีสั้น ๆ แต่จี๊ดถึงทรวงผมเลยล่ะ
“ปัญญาอ่อน”
ผมกดออกจากเกมแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ไม่ลงไม่เล่นแม่งละ! โคตรเฟล! โคตรหมดอารมณ์! วันนี้มันวันห่าเหวอะไรของผมกันวะ! อุตส่าห์ได้หยุดนอนเล่นเกมชิล ๆ แล้วเชียว เสือกโดนก่อกวนทั้งวันเลย!
“นี่ไม่ติดว่าเป็นน้องนะ แกได้ไปยืนหน้าบ้านกับไอ้สามเกรียนนั่นแน่ ยัยฝัน!”
ผมกอดอกจ้องหน้า ‘นับฝัน’ น้องสาวแท้ ๆ ที่คลานตามกันออกมาอย่างเอาเรื่องสุด ๆ ยัยนี่ก็เป็นอีกคนที่กล้าขัดความสุขของผมได้อย่างหน้าตาย ใบหน้าสวย ๆ ที่ได้ดีเอ็นเอหน้าตาดีจากป๊ากับม๊ามาเหมือนกับผมหันมามองกันนิ่ง ๆ ก่อนจะวางของบางอย่างลงบนโต๊ะ
“อะไร?” ผมหลุบตามองของสิ่งนั้นนิ่ง ๆ คือมั่นใจมากว่าไอ้ของหน้าตาประหลาด ๆ เนี่ย ไม่ใช่ของผมแน่นอนอ่ะ
“ภารกิจไง”
“อ้าว แกได้ซองด้วยเหรอ”
ไม่เห็นจำได้ว่าผมให้ภารกิจนับฝันด้วย จำได้แค่ว่าผมเป็นคนเอาซองดำไปให้ไอ้สามเกรียนนั่นเอง นอกนั้นผมยกให้เป็นหน้าที่ไอ้เจบี รองประธานบ้านจัดการหมด
“ใช่ ภารกิจบ้าบอคอแตก นอกจากจะมีประธานบ้า ๆ แล้วไม่คิดว่าที่นี่จะมีอะไรที่บ้าไปกว่านี้อีก”
ดู๊ ดู! ดูน้องสาวสุดที่รักพูดถึงพี่ชายอย่างผมสิ บางทีก็สงสัย ยัยนี่เคยเคารพผมบ้างไหม?
“แล้วของใครล่ะสรุป?” ผมหยิบไอ้ของสิ่งนั้นขึ้นมาสำรวจ มันคล้าย ๆ กับปากกาแต่แท่งใหญ่กว่าแถมยังมีปุ่มแปลก ๆ ด้วย ผมละสายตามองนับฝันที่ยังนิ่งไม่ยอมตอบ สีหน้ายัยนั่นเย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นอกจากจะหน้าคล้ายม้าแล้ว ความเย็นชายังระดับสิบอีกแน่ะ
“ของสำคัญของไอ้เพลิงศูรย์ ประธานบ้านแฟรี่” ไอ้เจบีเดินถือจานขนมเข้ามานั่งลงด้านข้างผม แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสนใจ เพราะไอ้ที่มันพูดต่างหากที่ทำให้ผมขมวดคิ้ว
“มึงว่าไงนะไอ้บี้? มึงให้น้องกูไปทำภารกิจที่บ้านแฟรี่เหรอ?”
“อืม”
“แถมยังเป็นห้องไอ้เวรนั่นด้วย?” คิ้วกระตุกนิด ๆ ขณะจ้องไอ้เพื่อนรัก
“อาหะ” มันพยักหน้าซื่อ ๆ แต่ตีนผมเนี่ยลอยเข้ากลางลำตัวแม่งเลย “อ๊าก! ไอ้เชี่ยกาล! ถีบกูทำไม!”
“ไม่กระทืบก็บุญแล้ว! มึงทำไรปรึกษากูบ้าง ไอ้ห่าเอ๊ย! นี่น้องกูนะ มึงกล้าส่งเข้าถ้ำเสือแบบนั้นได้ไงวะ!”
ผมนี่ลุกเลยครับ! ลุกขึ้นยืนเตรียมจะกระทืบมันอีกรอบ คราวนี้ไอ้เจบีกระโดดไปหลบหลังโซฟาที่มีนับฝันนั่งอยู่ด้วยความเร็วแสง ผมชี้มันอย่างเอาเรื่องแล้วออกคำสั่งตามสันดานเคยชิน
“มึงยังกล้าหลบหลังน้องกูเหรอ! ไอ้เวรหลีบี้! มึงตายแน่!!”
“ไอ้เชี่ยกาล! มึงหยุดตรงนั้นเลยยยย! กูทำไรผิดวะเนี่ย!”
“ยังไม่รู้ตัวใช่ไหม! มานี่เลยมึง! กูกำลังคันตีน!” ผมกระโจนเข้าไปดึงคอเสื้อไอ้เจบีแล้วลากมันออกมาให้พ้นจากรัศมีของนับฝัน ยัยนั่นนั่งมองเราสองคนนิ่ง ๆ ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึกตามนิสัยนั่นแหละ
ทั่ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“โอ๊ยยยยเสียวตูดเลยกู!” เสียงโวยวายดังหน้าประตูบ้านพร้อมกับร่างสูงเจ้าของใบหน้าน่ารัก ๆ กำลังวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ช่วยหยุดชะงักผมที่กำลังลากคอไอ้เจบีทันที ผมหันไปมองไอ้เด็กหื่นนามว่า ‘นาวา’ พลางขมวดคิ้วใส่มัน ไอ้นี่เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง มันเป็นลูกของน้าเพลงพรายกับน้าอักษา แล้วที่ผมเรียกมันว่าเด็กหื่นนี่ไม่ได้ใส่ร้ายนะ เห็นหน้าตาแบ๊ว ๆ อย่างมันเนี่ยเจ้าพ่อหนังโป๊เลยนะเฟ้ย! ไม่ต้องถามว่าความหื่นได้แต่ใดมา พ่อล้วน ๆ ไม่มีแม่ผสม!
“เป็นห่าไรวะไอ้วา? วิ่งหน้าตื่นอย่างกับหนีควาย”
- Writer
