Serhat’tan,
Hastane odasında dışarıdan gelen kıyamet gibi seslerle omzumun yarasını unutup ayaklanmaya çalışırken karımın göz yaşlarını aşıp dışarı çıkamamıştım.
Benim için korkup zarar görmeden izin versin diye sakinleştirmeye çalışırken kardeşim odaya döndü. Fazlasıyla üzgün ve perişan haline içim gitse de hala o şerefsizi düşünüp kayırdığı için ona da kızdım.
Babamıza el kaldırmış biri için hala üzüldüğünü görmek sinirlerimiz bozarken kalbini kırmamak için zor sabrettim, o da çok fazla durmadan amcamdan kendisini eve yollamasını istedi.
Amcam Gülbin’i arabaya teslim edip döndüğünde babam yüzünü temizlemek için girdiği banyodan yeni çıkmıştı.
Odadaki eksiği fark ettiğinde gözleri dehşetle açıldı.
“Gülbin nerede!”
Kızının, şu hırpalanmış hali ile hiç ilgilenmeden konağa dönmek iste
