4

1333 Words

TOBB ♡ CHOMPOO 4 : ถ้าชอบพี่ หลังจากที่พี่พู่เจอกับพี่ต๊อบวันนั้น เธอกลับบ้านเร็วทุกวัน มาช่วยแม่ขายข้าวจนแม่เองก็แปลกใจ เพราะโดยปกติเธอจะกลับเย็นมากค่อนไปทางมืดค่ำ แต่ระยะนี้กลับเร็วผิดปกติ แต่แม่ก็ได้คำตอบจากพี่พู่ว่า เห็นแม่กับน้องเหนื่อย เลยอยากมาช่วยกัน ฉันที่รู้ดีว่าสาเหตุอะไร ก็เงียบปากไว้ เพราะไม่อยากให้แม่รู้ว่าพี่สาวต้องการเจอใคร “ชม... ” แม่เรียกฉันจากหน้าห้องนอน ฉันก็เลยเงยหน้าขึ้นจากกองการบ้านของตัวเอง ตอนนี้มันหัวค่ำ ฉันเห็นว่าพี่พู่อยู่ช่วยแม่แล้ว จึงขอตัวขึ้นมาทำการบ้านที่ค้างไว้ก่อน ค่อยไปช่วยแม่เก็บร้านและล้างจาน “จ้ะแม่” “มานี่กับแม่หน่อยสิ” ฉันวางปากกา ดินสอ แล้วลุกขึ้นเดินตามแม่ลงบันไดมา ก็เห็นว่ามีลูกค้ากลุ่มเดิม นั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม แต่มีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ใกล้ ๆ อีกโต๊ะ นั่นคือพี่พู่กับเพื่อนของเธอ “นี่เหรอ สาเหตุที่พู่กลับบ้านเร็ว” แม่มีสายตาเป็นกังวล เมื่อมองตรงไปยังพวกเขา พี่พู่ส่งสายตาแพรวพราว ในขณะที่พี่ต๊อบกับเพื่อน พากันนั่งก้มหน้าทานข้าวไม่ได้สนใจใคร “แม่ไม่ชอบพี่ต๊อบเหรอ” ฉันสงสัย ก็ในเมื่อเห็นว่าแม่ก็มีท่าทางใจดีเวลาพูดคุย แล้วทำไมต้องใช้สายตาแบบนั้น เวลามองพี่พู่มองพี่ต๊อบ ก็เคยชมว่าพี่ต๊อบเป็นคนดีไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม..... “เปล่า... แม่ก็แค่อยากให้ชมพู่ตั้งใจเรียนให้จบก่อน ค่อยมีแฟน แต่ก็..... ” แม่กำลังกังวลบางอย่างจริงด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไรหรอก แต่มีอยู่วันหนึ่งที่แม่ปิดร้าน วันนั้นฉันกลับบ้านเร็ว และ เห็นว่าแม่เดินมาจากทางไปร้านพี่ต๊อบ ฉันว่าจะถามแต่ก็ไม่กล้า “คิดเงินด้วยครับ” ผู้ชายที่นั่งหันหลังเข้าร้าน เขาหันหน้ามาเรียกคิดเงิน พอเขาเห็นฉันก็ยิ้มหวานใส่ พี่ลีไง ผู้ชายที่ช่วยหิ้วของมาวันนั้น สายตาบางคนจ้องเขม็งมาที่ฉันยืน หน้านิ่งขี้เก๊ก ไม่ใช่ใครหรอก พี่ต๊อบแหละ ฉันก็เลยเมินหน้าหนีเขา ก้าวเท้าขึ้นบันไดไปเฉย ๆ “นี่ยัยชม” สักพักหลังจากที่ฉันเข้ามาทำการบ้านต่อ พี่พู่ก็เดินนวยนาดมานั่งตรงข้ามโต๊ะญี่ปุ่นที่ฉันเอามาตั้ง เธอมองฉันนิ่ง... “อะไร จะพูดไรก็พูด มาจ้องชมทำไม” “ทำไมเพื่อนพี่ต๊อบถึงรู้จักแก” ว่าแล้วเชียว... ไปนั่งใกล้เขา ไปเอาบทสนทนาของเขามาตั้งคำถามกับฉัน “ทุกครั้งที่ชมไปส่งข้าวที่ร้าน ชมก็เห็นพี่คนนั้นตลอด ที่ตาหวาน ๆ อะ วันก่อนเขาก็ช่วยชมหิ้วของมาจากตลาด ชมก็รู้แค่นั้น” “เขาพูดถึงแกเหมือนสนิทกัน” พี่พู่ยังไม่เลิกสงสัย “ชมไม่รู้หรอก แล้วพี่อะ ทำอะไรก็น้อยหน้าหน่อย เดี๋ยวแม่ก็ว่าเอา” “แม่ไม่ว่าพี่หรอก พี่เข้ามหาลัยแล้วนะ พี่มีแฟนได้แล้ว ไม่ได้เด็กแบบแกหรอก ยัยชม” แล้วพี่พู่ก็ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูกับเครื่องอาบน้ำส่วนตัวของเธอ ไปเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกด้านของชั้นนี้ บ้านเราจะเป็นคล้ายตึกแถว เปิดให้เช่าเป็นล็อกซึ่งมีสามชั้น ข้างล้างแม่เปิดร้านข้าว ชั้นสองเป็นห้องนอนของพวกเรา มีหนึ่งห้องน้ำที่ใช้ด้วยกัน ชั้นสามมันโล่ง แม่ก็เลยใช้สำหรับตากผ้า เพราะดาดฟ้ามันไม่ปลอดภัย เป็นไปได้แม่ก็ไม่อยากให้ขึ้นไป “แกว่า พี่ต๊อบจะมาขึ้นรถพร้อมกับพวกเราไหมวันนี้” แน่นอนค่ะ ว่าทุกเช้าพี่พู่จะมารอขึ้นรถไปพร้อมฉัน ทั้งที่ใช้วินมอไซค์มาตลอด เธอก็ตื่นเช้าเพื่อการนี้โดยเฉพาะ “พี่ชอบเขาขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันแค่สงสัย ยังไม่รู้จักนิสัยใจคอกันเลย แต่เหมือนพี่พู่จะปลื้มพี่ต๊อบเอามาก ๆ “ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่อยากได้” พี่พู่ตอบกลับมา แล้วส่องสายตามองหาคนที่อยากเจอ สรุปวันนี้ แห้วค่ะ พี่ต๊อบไม่มาขึ้นรถวันนี้ พี่พู่ลงก่อนป้าย ไม่วายคงจะขึ้นมอไซค์รับจ้างไปต่อ เพราะเธอเองใช่ว่าจะมีความอดทนกับรถที่คนเยอะ อากาศก็ไม่ถ่ายเท แถมยังจอดทุกป้ายอีกต่างหาก พี่พู่ขี้รำคาญจะตาย ฉันรู้ “โอ๊ย... ” ใครมันบังอาจมาดึงปอยผมเปียของฉัน “ไงดื้อ” อีพี่ห่าม จะถึงโรงเรียนอยู่แล้วเชียว อีกนิดเดียวเองอะ แค่แวะซื้อน้ำเพราะกระหายมาก เขาหายตัวมารึไง “เจ็บ.. ผมพังขึ้นมาจะทำไง” “ก็เปียใหม่สิ ทำไมโง่” เขามองหน้าฉันนิ่ง แววตาดูแคลนเย้ยหยัน ทำไมพี่มันขี้กวนแบบนี้เนี่ย “เอาเบอร์มาดิ่” จ้างเงินก็ไม่ให้หรอก “เบอร์สะ.. สาม ” กำลังจะพูดแต่เขายกนิ้วชี้หน้า มืออีกข้างจับผมอีกปอย “เล่นเบอร์รองเท้าจะดึงให้หลุด” เขากระตุกผมฉันเชิงจะแกล้ง แต่แรงผู้ชายอะ หัวฉันก็เซไปตามแรงดึงสิ “ไม่มีมือถือหรอก” ฉันจับผมตัวเองไว้ ขืนปล่อยให้เขาดึงอยู่ฝ่ายเดียว หนังหัวฉันก็แสบหมดพอดี “ก็พูดดีได้หนิ จะกวนตีนทำไม” “. . . . .” อย่างกับตัวเองพูดดี “ไม่ต้องมาด่าในใจ” “. . . . .” นั่นไง.. รู้อีกว่าด่า “ไปรู้จักกับไอ้ลีได้ไง” นี่เขามาเพื่อสิ่งนี้เหรอ มันจะเกินไปไหม แค่รู้จักกับพี่ลีเองนะ หวงอะไรพี่ลีงั้นเหรอ “ก็เขาเจอชมไปส่งข้าว วันนั้นก็ช่วยถือของมาส่งร้าน แล้วเขาก็ไปหาพี่ ชมเจอแค่นั้นเอง” ฉันรีบบอกเล่า เหมือนพี่ต๊อบเป็นพ่อที่หวงลูกสาว แล้วไม่มีเวลาให้ พอรู้ว่าลูกคุยกับใคร เลยมาเค้นเอาคำตอบหน้าโรงเรียนก่อนจะรีบไปทำงาน เขาแสดงออกแบบนั้น แต่ว่าเขาไม่ใช่พ่อฉัน! “พี่ต๊อบปล่อยผมชมก่อน ชมเจ็บ” เขาถอนหายใจแล้วยอมปล่อยมือออกอย่างช้า ๆ ฉันรีบจัดผมให้เข้าที่ อุตสาห์นั่งหน้ากระจกตั้งนาน พังหมดเลย... “ฝากไปบอกพี่สาวด้วย ไม่ต้องมาอ่อย” “ไม่ชอบก็บอกเองได้ไหม ขืนชมพูดแบบนั้น พี่พู่ก็โกรธพอดี” “แรดเกิ้น” พี่ต๊อบก็ตรงเกิ้น ว่าผู้หญิงแบบนี้ มีคนไหนทนปากแบบนี้ได้บ้าง ฉันจะนับถืออย่างมากเลยล่ะ “นั่นพี่สาวชมนะ” “แล้วไง... ” “ปากพี่นี่นะ ถึงว่าล่ะไม่มีแฟน” ฉันมองซ้ายขวา เพื่อจะหาทางหนีเข้าโรงเรียน เพราะคนอื่นก็ต่างเดินเข้ากับพรึบ ๆ แต่ฉันยังมีคนที่ซ้อมเป็นพ่อ มายืนเก๊กอยู่ต่อหน้าไม่คิดจะหลีก “รู้ได้ไงว่าไม่มี” “อ้าว.. ก็บอกเอง ว่าให้ชมไปบอกพี่พู่ให้เลิกอ่อย แสดงว่ามีคนรักแล้วอะดิ” ฉันมองหน้าเขา พี่ต๊อบเองก็มองฉัน ตาเขาดุชะมัดเลย! “เด็กโง่” เขาว่าฉันพลางถอนหายใจ “ด่าทำไม ชมพูดอะไรผิด” “ก็ถ้าชอบพี่ จะมาเดินตามน้องทำซากอะไร ใช้อะไรคิด” น้ำเสียงดุดันจนฉันอึ้ง เขาพูดจบก็เดินหนี แต่พอฉันมองตามไป เขาก็หันมาขยับปากบอกให้เข้าโรงเรียนได้แล้ว ทำไมเขาต้องดุฉันตลอดเลย......

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more