10
1609 Words
TOBB ♡ CHOMPOO
10 : ของหวง
หลายวันถัดมา
ฉันรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างเพิ่มเติมเข้ามาในชีวิต นั่นคือพี่ต๊อบ จากที่แค่ตามรับส่ง กลายเป็นว่าเขานั่งเล่นอยู่ที่ร้านจนมืดค่ำ จนปิดร้านเขาค่อยกลับ หรือบางที พอเห็นหน้าพี่พู่ เขาก็รีบลุกโดยไม่ร่ำลา
แต่กลับกลายเป็นว่า แม่ของฉันดูเหมือนจะสนิทใจกับพี่ต๊อบมาก ๆ นั่นล่ะแปลก!
งานวันเกิดแม่ของเค้กก็ใกล้มาถึง ฉันเอง ก็ยังไม่ได้ขอแม่เลย ดูแม่เหมือนจะมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอยู่ ท่านไม่ค่อยสดใสเหมือนเมื่อก่อน
“เหม่ออะไร ชมพู”
เค้กเอากระป๋องน้ำอัดลมเย็น ๆ มาโดนแก้มของฉัน วันนี้เราสี่คนไม่ได้เรียน ก็เลยมานั่งเล่นที่ร้านหนังสือ ตี๋กับการ์ตูนแยกย้ายไปหาหนังสือ ส่วนฉันนั่งเฝ้าของอยู่ที่โต๊ะ รอให้เพื่อนมาแล้วฉันจึงจะไปหามาอ่านบ้าง
“ชมยังไม่ได้ขอแม่เลย เรื่องที่จะไปบ้านเค้ก”
ฉันรับน้ำมา แล้วยิ้มให้ เค้กก็หย่อนบั้นท้ายนั่งลงข้างฉัน
“อืม... ถ้างั้นวันนี้เค้กจะไปขอแม่เดือนให้เอง ชมพูจะได้ไม่โดนดุ เอามะ”
“จะดีเหรอเค้ก?”
“ดีสิ วันนี้เราไปทานข้าวที่บ้านชมพูกันดีกว่า คิดถึงไข่เจียวปูที่แม่เดือนทำให้ ตี๋กับตูนต้องชอบเหมือนเค้กแน่ ๆ ถ้าได้ลอง”
“ไปดิ”
เราสองคนถึงกับหันไปมองพร้อมกัน ตี๋และการ์ตูนมายืนฟังเราสองคน ทั้งยังเห็นด้วยก่อนที่เราจะเอ่ยชวนไปอีก
เพื่อนก็แสนจะเข้าขากันเกินไป!
“ลิญาล่ะตูน”
เค้กเอ่ยถาม เพราะโดยปกติ ลิญาจะตัวติดการ์ตูนตลอด แต่พักหลัง ๆ ตั้งแต่มีตี๋มารวมกับพวกเรา ลิญาก็เหมือนจะตีตัวห่างออกไป
“เป็นอะไรไม่รู้ บอกติดซ้อม คงอยากได้ตำแหน่งดาวจริง ๆ ล่ะมั้ง”
การ์ตูนทำหน้าเบื่อหน่าย ปกติการ์ตูนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้ และคงมองว่าไร้สาระ แต่สำหรับลิญา เธอคงอยากมีหน้ามีตาในโรงเรียน
“แล้วตี๋อะ วันนี้ไม่อยู่ซ้อมดนตรีเหรอ”
ฉันถามเขา
“ไม่อะ ให้อู้บ้างเหอะ จะกินเสียงกลองแทนข้าวแล้ว”
เราขบขัน กับคำพูดเชิงประชดประชันของตี๋
พอสักเกือบบ่ายของวัน เราก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของฉัน การ์ตูนและตี๋ยังไม่เคยมาสักครั้ง แต่เค้กมาทุกครั้งที่อยากมา
ถามว่าอายไหม ตอบเลยว่าไม่นะ เพราะฉันก็บอกตลอดว่าแม่ฉันทำร้านอาหารตามสั่ง แถมบางครั้ง ฉันยังห่อปิ่นโตไปทานที่โรงเรียนอีก
อย่าอายเลย ว่าพ่อแม่ทำอาชีพอะไร เวลาคนมารู้ทีหลัง มันน่าอายกว่าอีก ถ้าเราไปโม้ไว้เยอะ
“ไอ้ตี๋ ขับรถเป็นจริงมั้ยเนี่ย”
ระหว่างทาง คนด้านหน้าที่นั่งคู่กัน ก็มีคนหนึ่งที่แสดงอาการหงุดหงิด
การ์ตูนกำหมัดไปทุบขาตี๋หนึ่งที!
“ก็เขาจะแซง มึงจะให้ขับออกไปเลยก็ชนดิวะ”
เพราะวันนี้ รถที่ใช้โดยสาร เป็นรถที่บ้านของตี๋
เขาน่ะ... ขับรถเป็นตั้งแต่มอห้าแล้ว ฉันเคยเห็น เพื่อนทุกคนขับรถได้ แต่ก็ยังใช้รถโรงเรียนในการมาเรียน จะมีแต่เค้ก ที่มีรถรับส่งส่วนตัว
“ไม่ได้เรื่อง”
การ์ตูนทำหน้าหงุดหงิด เค้กที่นั่งข้างหลังตี๋ เลยยื่นมือไปตบไหล่เพื่อนสองสามทีเป็นเชิงว่าให้ใจเย็น
“นั่นคนนั้น ที่เราเห็นไปส่งชมพูทุกวันหนิ”
พอผ่านร้านทำรถที่ใกล้จะถึงป้ายรถเมล์ ก่อนจะเลี้ยวเข้าทางบ้านฉัน ตี๋ก็ทักขึ้น แต่เพราะรถคันนี้ มันกระจกทึบ เลยมีแต่พวกเราที่มองเห็น
พี่ต๊อบ กับพี่ที่แย่งจักรยานฉัน กำลังก้ม ๆ เงย ๆ กับกระบะคันหนึ่ง ซึ่งเค้กก็หันมองก่อนฉันเสียอีก
“พี่เขาพักอยู่แถวนี้เหรอชมพู”
ทำไมน้ำเสียงมันฟังแล้วตึง ๆ พิกล
“อื้ม...”
ฉันขานรับไป เค้กหันหน้าไปอีกทาง เหมือนกำลังนึกคิดบางอย่าง
“รอยสักเขาเท่ชะมัดเลย อยากรู้เลยว่าช่างไหน”
ตี๋บังคับพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยบ้านฉัน พร้อมทั้งพูดออกมา เหมือนว่ากำลังชื่นชมจริง ๆ
“พี่เขาเปิดร้านอยู่ท้าย ๆ ซอยอะตี๋ แต่ลายนั้นเราว่าเขาน่าจะให้เพื่อนสักให้”
ฉันบอกตี๋ไป โดยไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น
“จบมอหกก่อนเหอะ จะแอบแม่ไปสัก”
ตี๋ว่าออกมา ด้วยท่าทีตื่นเต้น การ์ตูนหัวเราะหึ ๆ ผ่านลำคอทำให้ตี๋มองหน้าอย่างหาเรื่อง
แต่ก่อนจะเกิดเรื่อง ฉันคงต้องห้ามทั้งสองเอาไว้ก่อน
“จอดตรงนี้ดีกว่าตี๋ มันไม่มีที่กลับรถนะ”
เราสี่คนเดินเท้าต่อไปอีกนิด เค้กเงียบผิดปกติ เค้กดูจะไม่ชอบหน้าพี่ต๊อบเท่าไหร่ ฉันรู้สึกได้แบบนั้น
“แม่ วันนี้เพื่อนชมมากินข้าวด้วย ให้แม่หักค่าขนมชมเอานะ”
ฉันเดินเข้าไปหาแม่ ที่ตอนนี้ผัดอาหารอยู่ ลูกค้ามีคนสองคน เราก็เลยน่าจะได้มีของทานเร็ว ๆ
“หนูขอฝากท้องด้วยนะคะแม่”
การ์ตูนกับตี๋ยกมือไหว้แม่ ตามด้วยเค้กที่ไม่ปริปากพูดอะไรสักอย่าง
“บริการเพื่อนดี ๆ นะชม เด็ก ๆ จะกินอะไรจดมาให้แม่เลยจ้ะ”
พอแม่แสดงความรักความเอ็นดู สองคนนั้นก็ยิ้มหน้าบานปานกระด้ง
คนที่ตื่นเต้นมาก น่าจะเป็นตี๋ เขาดูไม่คุ้นกับร้านตามสั่งแบบนี้ ส่วนการ์ตูน คงกะให้ฉันไม่มีค่าขนมไปทั้งอาทิตย์ เพราะเธอจดเอา จดเอา ไม่เกรงใจสตางค์ในกระเป๋าฉันเลย
“แกล้งชมอะตูน”
ฉันตีไหล่เพื่อนเบา ๆ
“ยัยชมอดกินหนมแน่”
แล้วนางก็หัวเราะ แท็กมือกับตี๋สองคน
“เป็นไรยัยเค้ก”
การ์ตูนถามด้วยสีหน้าเซ็ง ๆ ที่เห็นเพื่อนทำหน้าซังกะตาย เค้กส่ายหน้าเชิงบอกว่าเปล่า เธอปกติ
ไม่หนิ... ไม่เลย... เค้กไม่ปกติตั้งแต่เห็นพี่ต๊อบแล้ว!
“แกจะกันผู้ชายทุกคนที่อยู่ใกล้ยัยชมไม่ได้นะ คิดอะไร ก็หยุดคิดซะ”
เค้กกับการ์ตูนสบตากันอย่างสื่อความหมาย ฉันเลยหาทางลุกหนี เผื่อว่าสองคนอยากจะพูดอะไร ที่ฉันเอง ก็ไม่สมควรจะรับรู้
“เดี๋ยวเราช่วยนะชม”
ตี๋ตะโกนตามหลังมา พร้อมกับเดินมาช่วยถือขวดน้ำที่จะนำไปดื่มแก้กระหาย หรือ อาการเผ็ดหลังทานอิ่ม
ฉันยื่นให้ตี๋ แล้วยืนมองจากตรงนี้ การ์ตูนกำลังขยับปาก ความเร็วของการงับคำพูด สีหน้าขมวดคิ้ว นั่นทำให้ฉันเดา ว่าการ์ตูนกำลังตำหนิบางอย่างใส่เค้ก
“ป้าครับ เหมือนเดิมที่หนึ่งครับ”
มาแล้ว เจ้ากรรมนายชีวิตของฉัน
พี่ต๊อบมากับเพื่อนเขา ที่ฉันยังไม่รู้จักชื่อ แต่เขาคือคนที่แย่งจักรยานฉัน เขาสองคนนั่งลงที่โต๊ะข้างหลังเรา ถ้าตี๋ย้ายมานั่งที่ฉัน ฉันก็ต้องไปนั่งใกล้พี่ต๊อบ
ตี๋อย่ามาอยากดูรอยสักของพี่ต๊อบตอนนี้เถอะนะ ขอล่ะ!
กับข้าวสี่ห้าอย่างถูกจัดวางเต็มโต๊ะของเรา ตี๋ผู้ไม่รู้อะไร ได้ทำในสิ่งที่ฉันกลัวไว้จริง ๆ
“ไปไหนมาดื้อ”
พี่ต๊อบดึงหางผมของฉัน กระตุกเบา ๆ แต่ถามเสียงโคตรดัง
“ไปร้านหนังสือมา อย่าดึงผม”
ฉันหันไปค้อนเขา นั่นก็ทำให้รู้ ว่าพี่ต๊อบไม่ได้มองฉันสักนิด เขาจ้องไปที่ใบหน้าของเค้ก เค้กเองก็จ้องเขม็ง
การ์ตูนกับตี๋ เหมือนไม่รู้อะไร ทั้งที่ใกล้กันแค่นี้ แต่ก็กินข้าวหน้าตาเฉย ต่างจากฉันที่คอยจับผมไว้ไม่ให้ไอ้คนข้างหลังมาทึ้งดึง
“ไอ้ศิลป์”
พี่ต๊อบเรียกเพื่อนเขา เราทุกคนก็ทำเหมือนพี่ต๊อบเรียกชื่อเราไปด้วย หันไปมองเจ้าของเสียง รอว่าเขาจะพูดต่อว่าอะไร
“มึงรู้ไหม ว่ากูโคตรหวงของ ของกูเลย”
ในขณะที่พี่ต๊อบพูดออกมา สายตาเขาจ้องหน้าเค้ก มือของเขาม้วนปลายผมของฉันเล่น
ทำไมมันแปลก ๆ ?
“ใครหน้าไหนที่คิดจะแตะต้องของหวงกู มึงรู้ปะ ว่าจุดจบจะเป็นแบบไหน”
พี่ต๊อบยังไม่หยุด ฝั่งหนึ่งก็เพื่อนที่จ้องเขม็ง อีกฝั่งก็คนที่กำลังเพ่งเล็งมอง
พี่ต๊อบวางมือไว้บนหัวฉันนิ่ง ๆ สายตาของเค้กที่มองมา ก็นิ่งมากเช่นกัน
“ไม่ว่าจะเป็นเพศไหน กูก็จัดได้ ถ้าคิดจะมาแย่งของหวงของกู”
เพล้ง!!!
เค้กวางช้อนเสียงดัง แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
คนที่เฉยคือการ์ตูน
คนที่งงงุนคือตี๋
คนที่สนุกสนานคือคนที่เป็นพี่
พี่ที่พูดอะไรก็ไม่รู้ มือก็ไม่ยอมเอาออกจากหัว ทั้งยังขยับตัวมานั่งชิดฉันอีก
แล้วเค้กเป็นอะไรกันล่ะ ก่อนลุกออกไป ฉันเห็นว่านัยน์ตาของเค้กแดง ๆ มือก็กำหมัดแน่น
ถ้าเค้กโกรธในสิ่งที่พี่ต๊อบพูด
นั่นก็หมายความว่า.....
- Writer
