6
1445 Words
TOBB ♡ CHOMPOO
6 : สม น้ำ หน้า!
“พี่ต๊อบป้ายรถอยู่ทางนี้”
ฉันขืนแรงดึงไว้ พี่ต๊อบดึงร่างฉันจนเซไปอีกด้าน
“มานี่ก่อนสิวะ”
“ไอ้บ้าพี่ต๊อบ จะกลับบ้าน”
“ไปกับกู”
“ไม่ได้”
“เดี๋ยวตบตาหลุดเลย อย่ามามอง”
“แล้วจะลากมาด้วยทำไม”
“ก็จะให้ไป ทำไม ข้องใจ”
นั่นคือบทสนทนาก่อนหน้าที่ฉันจะถูกพี่ต๊อบลากขึ้นแท็กซี่มาที่ร้านสักแห่งหนึ่ง
แล้วคือฉันก็ใส่ชุดนักเรียน ถักผมเปียสองข้าง กำลังนั่งมองพี่ต๊อบสักให้ลูกค้าผู้หญิงที่ไม่แน่ใจว่านั่นร้องหรือครวญคราง
พี่ต๊อบส่งไอแพดให้ฉันเล่น ซึ่งก็ไม่รู้จะดูอะไรดี เลยเขี่ย ๆ ไปนั่นนู่นนี่ ด้วยความเซ็งสุด ๆ
“อยากกลับบ้าน”
ฉันเริ่มงอแง กลัวแม่เป็นห่วง กลัวแม่ดุ กลัวไปหมด ถึงจะกล้าต่อปากต่อคำกับพี่ต๊อบบ้าง แต่สถานการณ์รอบข้างมันทำให้มีความรู้สึกกลัว
“ไปฉุดเด็กจากโรงเรียนไหนมา”
พี่คนที่รอเพื่อนสัก ถามขึ้น
เธอเองใส่หูฟัง เหมือนมานั่งรอเพื่อนเฉย ๆ ไม่คิดจะคุยกับใคร แต่ก็ถามพี่ต๊อบขึ้นมา หลังจากชำเลืองหางตามามองฉันได้พักใหญ่
“เด็กมันวอน กูน่ะเหรอจะฉุดใคร”
เขามั่นหน้าอีกแล้ว ฉุดมา ฉุดฉันมาเลย ไอ้พี่ต๊อบ
“ดูหน้าน้องก็รู้ละ ตั้งแต่เลิกกับอีนั่นมึงก็ไม่คบใคร ตอนนี้ล่ะไอ้ต๊อบเอ้ย เด็กขนาดนี้ มึงเป็นตาแก่หวงลูกสาวแน่”
พี่เขาว่าอย่างขำ ๆ แล้วเดินหัวเราะออกจากห้องไป
ฉันที่ยิ้มและกำลังจะขำก็โดนสายตาดุดันจ้องมองมา ทำเอาไม่กล้าแม้จะขยับตัว
“ไปให้ไอ้ศิลป์สักต่อไป กูไม่มีอารมณ์ละ”
พี่ต๊อบวางเครื่องมือการสักลง พี่ผู้หญิงลุกขึ้นอย่างงง ๆ มองฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจสุด ๆ เธอเดินออกไปจากห้อง ทั้ง ๆ ที่มีผ้าผืนเดียวปิดหน้าอกไว้
พวกผู้ชายทนได้ยังไงกัน นมเป็นก้อนเลยนะ มองนาน ๆ ได้ยังไงกัน ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่กล้ามองของตัวเองเลย
“หิวข้าว ไป”
พี่ต๊อบดึงแขนฉันอย่างแรง เจ็บนะพี่!
“ไปไหนไอ้เหี้ย”
เสียงผู้ชายตะโกนไล่หลังมา
“เรื่องกูสิ ไอ้สัส”
พี่ต๊อบตอบกลับ หยาบคายเหลือเกินผู้ชายพวกนี้
“ทำไมไม่พูดกันดี ๆ”
ฉันบ่นพึมพำ พี่ต๊อบหันกลับมามองนิดเดียวแต่ขาก็ยังก้าวต่อไปจนกระทั่งถึงร้านข้าว
“กินไรก็สั่ง เดี๋ยวค่อยพากลับ”
ฉันพยักหน้า วางกระเป๋านักเรียนแล้วเดินไปสั่งตามหลังพี่ต๊อบ เพราะตัวเองก็รู้สึกหิวเหมือนกัน
“ซื้อชุดกับรองเท้า จะใส่ไปไหน”
น้ำเสียงราบเรียบนั้นถามขึ้น ปากก็คาบหลอดที่มีน้ำเต็มแก้ว สายตาก็จ้องมายังถุงที่ตั้งวางอยู่ข้างตัวฉัน
“วันเกิดแม่เพื่อนค่ะ”
“ราคาไม่ใช่เล่น เพื่อนต้องมีเงินขนาดไหนวะ ถึงชอบใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย”
พี่ต๊อบส่ายหน้าเหมือนเอือมระอานิด ๆ
ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ารวยขนาดไหน แต่ฉันได้ของประจำ หลังจากไปกับเธอ
“แล้วพี่พาชมมานี่ด้วยทำไม รู้ไหม ชมกลัวแม่ดุ”
ฉันมองนาฬิการาคาสองร้อยปลาย ๆ ที่สวมบนข้อมือของตัวเองแล้วถอนหายใจ เวลามันล่วงเลยจนท้องฟ้าเริ่มหม่นกำลังจะเปลี่ยนโทนสี แต่ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้ กับคนห่ามที่ดึงฉันมาด้วยคนนี้
โดยไม่รู้เลย ว่าเพื่ออะไร?
“ว่าไงพี่ต๊อบ”
ฉันพูดอีกครั้ง เมื่อเขานั้นเงียบ จ้องมองมือถือของตัวเองโดยไม่สนใจฉันเลย
“พี่ต๊อบ..... ”
ฉันเรียกอีกรอบ เป็นจังหวะเดียวกับคนขายอาหารเอาจานข้าวมาเสริฟ์
“กินสิ จะได้รีบกลับ”
เขาทำตาดุใส่
แล้วคำตอบของฉันล่ะ..... ?
????
ผมดึงยัยเด็กโง่มาด้วยวันนี้ เนื่องจากผมมาสักให้ลูกค้า แทนคนรู้จัก เพราะร้านของผมเปิดรับสักแต่เฉพาะผู้ชายเท่านั้น ใครเป็นผู้หญิงแล้ววิ่งแจ้นไปหา ผมก็ไม่รับ
คนที่ผมสักให้ เธอพยายามเปิดทางให้ผมเข้าหาเธอมาก ๆ ทีแรก เพื่อนที่มานั่งรอ มันบอกว่าไม่ว่าง ผมเลยไปดึงเอาชมพูมาด้วยเพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนนั้นได้ใจ
คนที่เอ่ยปากแซวผม เรารู้จักกันที่ร้านนี้ เธอเองชอบสัก ชอบความเร็ว เธอเป็นพริตตี้สาวสวยที่กำลังบีบเต้าให้ตัวเองดังขึ้น
แต่มันก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่
เรารู้จักกันฉันท์เพื่อนที่คุยได้ แซวได้ ด่ากันได้
ส่วนคนที่สักให้ ก็ไม่ใช่เพื่อนใคร เป็นลูกค้าที่ไอ้เจ้าของร้านมันเคยกิน แต่ดันอยากเทเขา ไม่เอาแล้ว มันก็เลยให้พวกผมมาอยู่ร้านให้วันนี้
ผมมองตามเด็กน้อยที่เดินต้อย ๆ ไม่รู้จักเหนื่อย มือหนึ่งถือกระเป๋านักเรียน อีกมือถือถุงกระดาษที่มีของข้างในราคาสูงลิบ มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กมอหกควรจะซื้อมาใช้
“ชมพู”
ผมเรียกชื่อเธอเบา ๆ ไม่ให้เธอได้ยิน
ผมคงไม่ต้องแนะนำเยอะนะ ผมจะเอาเด็กคนนี้แหละ ทำเมีย
วันที่แม่ของน้อง ตัดสินใจมาทำสัญญากู้ยืมเงินกับผม มันจึงเข้าทางที่ผมจะได้อยู่ใกล้เด็กคนนี้โดยไม่ให้รู้ ว่าแม่เธอเป็นลูกหนี้ แล้วเธอเป็นลูกสาวลูกหนี้ที่ทั้งดื้อ ทั้งน่าทะนุถนอม
วันนั้น.....
‘ถ้าผมจะจีบชมพู ป้าจะว่าอะไรไหมครับ’
แม่ของเธอมองหน้าผมพักใหญ่ ไม่ได้อยากใช้อำนาจเจ้าหนี้นะ ผมก็ขออนุญาตดี ๆ
‘ลูกสาวป้า เด็กกว่าต๊อบตั้งมาก ป้ากลัวว่า..... ’
‘ถ้าผมทำให้น้องเสียใจ ผมจะไม่ขอโอกาสแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมจะเลิกยุ่งกับน้องเอง แต่ผมขออนุญาตเพราะป้าเป็นแม่ของน้อง ป้าน่าจะเข้าใจนะครับ ทำไมผมถึงบอกให้ป้าใช้ชมพูมาส่งข้าวให้ผม ผมคิดว่าป้าจะดูออกตั้งนานนะ’
แม่ของชมพูถอนหายใจแล้วค่อย ๆ โคลงศีรษะขึ้นลง เธอบอกว่าพี่สาวของชมพูอยู่ดี ๆ ก็กลับบ้านเร็วผิดปกติ พอวันที่ผมไปกินข้าวกับน้องอีกคนที่มันชื่อลี กับไอ้ศิลป์เพื่อนสนิท
ป้าก็รู้ได้ทันที ว่าที่ลูกสาวคนโตช่วยงาน ก็เพราะสนใจผม ป้าไม่อยากให้พี่น้องทะเลาะเบาะแว้งกันเพราะผู้ชายคนเดียว
ถ้าผมจีบชมพูติด อนาคตมีปัญหาแน่นอน
แต่ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้น.....
“ถ้าแม่ดุชมนะ ชมจะไม่คุยกับพี่เลย”
ตอนนี้เราสองคนอยู่ปากซอยเข้าบ้านเดินตีคู่กันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร ชมพูก็ทำหน้ามุ่ยใส่ผม
คนอย่างผมจะสนไหม..... ไม่!
“จะบอกป้าว่าหนีเที่ยว แล้วกูก็ไปเจอ ดึงมึงกลับบ้านมานี่ไง”
ผมเอื้อมมือไปดึงปอยผมเปียของชมพู เด็กคนนี้แกล้งสนุก ผมชอบ
“พี่ต๊อบ ชมเจ็บ”
สงสัยคงจะเจ็บจริง เพราะวันนี้ผมดึงไปหลายครั้งเลย
เราก็เดินจนมาหยุดหน้าร้านของชมพู ผมเห็นแม่ของเธอนั่งรออยู่ที่โต๊ะประจำที่พวกผมชอบมานั่งกินข้าว แม่เธอตกใจนิดหน่อย แต่ก็ทำหน้าปกติเมื่อเห็นว่าคนที่เดินตามหลังมา คือผม
ชมพูกระซิบอะไรสักอย่างกับแม่ ท่านหัวเราะและแอบหยิกแก้มลูกสาวเบา ๆ ชมพูคงจะฟ้องอะไรสักอย่าง จากนั้นเด็กน้อยก็กอดอกมองผม ยิ้มเยาะให้ผมอีกด้วย
“เดี๋ยวป้าทำข้าวต้มให้ ไว้ไปกินตอนเช้านะต๊อบ รอเดี๋ยวอย่าพึ่งกลับ”
แม่ของชมพูยิ้มให้ผม แล้วตรงไปที่เตา
“แม่..... ”
ส่วนนั่น ก็เสียงเด็กน้อยชมพู ที่กระทืบเท้าสองสามทีอย่างขัดใจ น้องปรายตามาค้อนผมวงโต แล้วจึงกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าร้านไปเพื่อจะได้ขึ้นไปบนห้อง
ก่อนจะพ้นบันได น้องก็หันมามองผมก่อน
“สม น้ำ หน้า”
ผมทำเป็นขยับปากโดยไร้เสียง แต่ชมพูอ่านปากออกแน่นอน เธอยกกระเป๋านักเรียนมาชี้หน้าผมแทนนิ้ว
ไม่มีใครเหมาะสมกับผม ได้เท่าเด็กน้อยผมเปียที่ชื่อ ‘ชมพู’ อีกแล้ว
- Writer
