2

1384 Words

TOBB ♡ CHOMPOO 2 : ค่าขนม ฉันกับพี่ต๊อบยืนกันเงียบ ๆ แต่ฉันรู้สึกว่ามีคนมองมาทางพวกเราสองคนตลอดเวลา พี่ต๊อบเองก็เหมือนจะรู้นะ เพราะเขาจ้องฉันเขม็งแล้วเหมือนจะบอกให้ฉันรู้ ว่าอย่าหันไปมองด้านหลังเด็ดขาด..... “กลับบ้านเลยปะ” พี่ต๊อบถามขึ้นมา “แวะตลาดก่อน จะซื้อของไปเพิ่ม” ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากพูดกับเขา แต่เวลานี้ฉันสบายใจที่เขาอยู่ใกล้ ๆ ไม่ใช่หวั่นไหวหรอกนะ ฉันก็แค่กลัว “งั้นลงเถอะ” พี่ต๊อบกดกริ่งรถ แล้วดันฉันไปยืนรอทางประตู โดยที่มือของเขาคล้องคอฉันไว้ เหมือนพี่ชายหวงน้องสาว “นิ่งไว้ พวกนั้นมองอยู่” เขาก้มมากระซิบจากด้านหลัง นั่นทำให้ฉันกระจ่างแจ้ง ว่าคนที่เป็นจุดสนใจของกลุ่มวัยรุ่นหน้าดุ นั่นคือตัวฉัน ไม่ใช่พี่ต๊อบ “ถ้าไม่แอบตามมาจะเป็นยังไงเนี่ย” พอเราลงรถ ฉันที่เริ่มตั้งสติได้ก็หยุดตัวสั่น พี่ต๊อบเองก็เหมือนจะดุฉันนิด ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ฉันเจออะไรแบบนี้ เส้นทางที่ฉันใช้ไปกลับโรงเรียนทุกวัน มันจะผ่านสถาบันต่าง ๆ และ มันก็มักจะมีคนสนใจชุดนักเรียนที่ฉันสวมใส่เสมอ ฉันโดนมองแบบจ้องจะกิน บ่อยมาก ๆ ฉันไม่รู้ว่าพวกผู้ชายจะคิดยังไงกับรูปลักษณ์หน้าตาของฉัน ฉันแค่หลีกเลี่ยงมันโดยการลงก่อนป้ายเสมอ นั่นทำให้ฉันไม่มีเงินเหลือจากค่าขนมที่แม่ให้มาเลย ถ้าวันไหนเค้กไม่อาสามาส่ง ฉันก็ต้องเจออะไรแบบนี้ อยู่เรื่อยเลย! “ขอบคุณนะคะ ที่ช่วย” ฉันไม่ตอบเขา ยกมือไหว้เป็นการขอบคุณจริง ๆ แล้วก็กะว่าจะเดินหนีเข้าตลาดแล้วค่อยหาทางกลับบ้านเอง “เดี๋ยวสิวะ มีตังพอซื้อของหรือไง” ทำไมคำพูดของพี่ต๊อบถึงสะกิดใจฉันนะ เขารู้ด้วยเหรอว่าฉันจะซื้ออะไร แล้วมีตาทิพย์มาส่องเห็นสตางค์ในกระเป๋าฉันด้วยหรือไง ลืมไป... เขาเป็นคนถือกระเป๋านักเรียนของฉันตอนอยู่บนรถ ว่าแต่เขาเอาเวลาไหนไปค้น มีสกิลขโมยขโจรในตัวเยอะแน่ ๆ เลย! “ก็ซื้อเท่าที่มีนั่นแหละพี่” ฉันตอบปัด หาทางไปเพื่อที่เขาจะได้เลิกตาม “ดื้อ” พี่ต๊อบเขกหน้าผากฉันเบา ๆ ถือดียังไงมาแตะต้องร่างกายฉัน “มานี่” ชอบดึงทำไมแรงนัก ฉันไม่ได้แข็งแรงบึกบึนเหมือนเขานะ สุดท้าย ฉันก็เดินหนีพี่ต๊อบไม่ได้ โดยที่เขาหยิบจับผักต่าง ๆ ได้ตรงตามที่แม่ฉันโทรมาสั่งเป๊ะ ๆ เลย กว่าเราจะออกจากตลาดกันได้ ก็ใช้เวลาไปร่วมชั่วโมง พี่ต๊อบที่หิ้วถุงพะรุงพะรัง โบกแท๊กซี่อย่างชำนาญโดยการกระดิกนิ้วเอา บางทีท่าทางของเขา ก็เรียกส้นเท้ามากจริง ๆ นะ “เดี๋ยวชมจะเอาเงินกับแม่มาคืนให้พี่นะ” ฉันบอกคนที่นั่งข้างกัน ในเบาะหลังรถแท็กซี่ โดยพี่ต๊อบนั่งเงียบ ๆ ก้มมองมือถืออยู่อย่างนั้น แต่พอสิ้นเสียงฉัน เขาก็เหลือบตามามองฉันนิดหน่อย ก่อนจะมองผ่านไป เหมือนไม่ได้สนใจอะไร ทำไมฉันต้องมาติดแหง็กกับมนุษย์แกล้งใบ้กวนประสาทคนนี้ด้วย “อ้าวชม ต๊อบ มาด้วยกันได้ไง” แม่ทักขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นฉันกับพี่ต๊อบพากันหอบหิ้วผักและของสดต่าง ๆ เข้ามาวางที่โต๊ะด้านในร้าน “ผมเจอน้องยืนเอ๋อรอขึ้นรถเมล์อยู่ครับ เลยเรียกรถแล้วนั่งมาเป็นเพื่อน” ดูปาก ยืนเอ๋อกับผีน่ะสิ ฉุดขึ้นรถ ฉุดไปเดินตลาด ฉุดกลับมาส่งถึงมือแม่ที่บ้าน แล้วยังมาหาว่าฉันเอ๋อ ไอ้คนปากไม่ดี! “เท่าไหร่ล่ะต๊อบ เดี๋ยวป้าคืนเงินให้” ฉันไม่สนใจแม่กับเขาว่าจะคุยอะไรกันต่อ ฉันรีบเดินขึ้นบันไดบ้านไปยังห้องนอนของตัวเอง รู้ไหม พี่ต๊อบแอบเอาอะไรใส่กระเป๋าของฉัน มันคือหนังสือที่ฉันอยากได้มาก ๆ มันเป็นหนังสือพัฒนาตัวเองให้เป็นคนที่มีความคิดความอ่านมากขึ้น มันเป็นเล่มแปลมาจากภาษาญี่ปุ่น ซึ่งราคามันก็ห้าร้อยกว่าบาท ไม่ได้แพงมากสำหรับคนอื่น แต่ถ้าเป็นฉัน ให้ซื้อมันเองคงไม่ไหวแน่ ๆ เขาเห็นฉันยืนจ้องมอง เขาเดินดุ่ม ๆ เข้าไปซื้อแล้วยัดมันเข้ากระเป๋าฉันอย่างถือวิสาสะ “ชม ลงมาช่วยแม่หน่อย” เสียงแม่ตะโกนขึ้นมา ฉันจึงผุดลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปหาแม่ที่อยู่ข้างล่าง “ไงเรา มากับพี่ต๊อบได้ไง” แม่ถามอย่างสงสัย ในขณะที่ฉันกำลังล้างจานที่แม่เป็นคนเดินไปเก็บมากองให้ “ชมขึ้นรถเมล์ เจอกลุ่มวัยรุ่นอีกแล้วแม่” ฉันบอก แม่เคยได้ยินเรื่องพวกนี้จากปากของฉันหลายครั้งแล้ว ถึงแม่จะห่วงฉันมาก แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อที่ ที่ฉันเล่าเรียน ฉันก็ได้รับทุนการศึกษามา จะทิ้งไปก็เสียดาย “แม่เป็นห่วงชมนะลูก” “ชมจะดูแลตัวเองค่ะแม่” “ต๊อบก็เป็นคนดีนะ เคยช่วยเหลือแม่ตั้งหลายครั้ง แถมยังพ่วงมาช่วยลูกสาวแม่อีก” “. . . . .” ฉันหัวเราะเบา ๆ คนดีแต่กวนประสาทเก่ง แบบนี้ก็ไม่ไหวนะ “เดี๋ยวแม่ผัดข้าวให้ ลูกก็เอาไปขอบคุณพี่เขานะ” เดี๋ยวนะ... ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ “ไม่เอา...” “เถอะหน่า เดี๋ยวรอแม่ทำเสร็จก็ปั่นจักรยานไปส่งพี่เขา” แม่ไม่ยอมฟังฉันเลย 20 นาทีต่อมา ฉันมาถึงหน้าร้านของพี่ต๊อบแล้ว “พี่ต๊อบ” ฉันตะโกนเรียกอยู่ข้างนอก ดูเหมือนพี่เขาจะไม่ได้อยู่คนเดียวนะ เพราะรองเท้าที่กองอยู่หน้าประตูมีตั้งหลายคู่ มีแต่คู่ใหญ่ ๆ น่าจะมีแต่ผู้ชาย แต่สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาสูบบุหรี่ เขาตัวสูง ตาโตหวานเหมือนผู้หญิง พอเห็นฉันยืนชะเง้อคออยู่ เขาก็เลยเดินมาหา “มาหาใครครับ” ขอบคุณที่ถามแบบสุภาพ ไม่ห่ามเหมือนกับเจ้าของร้านนี้ “เอาข้าวมาส่งให้พี่เจ้าของร้านค่ะ” “ไอ้พี่ต๊อบมันสั่งข้าวเหรอวะ พี่ต๊อบออกมานี่ดิ่” เขาน่าจะเป็นรุ่นน้องของพี่ต๊อบ เพราะเรียกว่าพี่ สักพักผู้ชายหน้าดุก็เดินออกมา “มาทำไร” คำพูดคำจาของเขา ไม่น่าเอาข้าวมาให้เลย “เด็กพี่เหรอ” ผู้ชายคนสุภาพถามพี่ต๊อบ ซึ่งเขานั้นส่ายหน้าแล้วไล่พี่คนนั้นเข้าร้านไปด้วยสายตา พี่คนนั้นมองฉันสลับกับพี่ต๊อบ เขาคลี่ยิ้มหวาน ก่อนจะเดินผิวปากเข้าบ้านไป พวกเขาเล่นจิตวิทยากันเก่ง! “ข้าวไร ไม่ได้สั่ง” เขามองกล่องข้าวที่ฉันถือ “แม่ให้เอามาขอบคุณพี่ เรื่องวันนี้” ฉันยื่นให้เขา เขารับไปแล้วกระตุกยิ้ม “เล่าด้วยเหรอ” “เล่า แต่บอกไม่หมด ไปนะพี่” ฉันหมุนตัวไปหาจักรยานแต่ไม่ทันจะได้ออกตัว “มานี่ก่อน” พี่ต๊อบกระดิกนิ้วเรียก ด้วยสายตานั้นฉันจึงขยับเข้าไปใกล้ ธนบัตรหลายใบหลายสี มีทั้งจำนวนน้อยไปถึงจำนวนมากของตัวเลข ถูกทิ้งไว้ในตะกร้ารถจักรยานของฉันโดยฝีมือพี่ต๊อบ “ให้... ค่าขนม” พี่ต๊อบบอกแค่นั้น เขารีบเดินเข้าร้านไปในขณะที่ฉันกำลังเอ๋ออยู่ ทำไมต้องให้ฉันด้วยล่ะ นี่มันไม่ใช่น้อยเลยนะ ฉันคงไม่ต้องพึ่งเงินแม่ไปทั้งอาทิตย์หรืออาจจะเป็นเดือนเลย ฉันมองเข้าไปในร้านอีกครั้ง เห็นพี่ต๊อบโบกมือไล่เพื่อให้กลับบ้าน ซึ่งฉันก็ปั่นจักรยานกลับ ทั้งที่ยังงงอยู่นั่นแหละ ซื้อหนังสือให้ ทั้งยังเอาเงินให้อีก หมายความว่าอะไรกัน!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more